Καλημέρα SayYesser!!!
Μια φορά ρώτησα κάποιον: «Γιατί να μην γυρίσω στον πρώην μου;». Και μου απάντησε, χωρίς δεύτερη σκέψη:
«Αν δεις το ίδιο δέντρο δύο φορές μέσα στο δάσος, είναι γιατί έχεις χαθεί».
Ξεκάθαρο. Πιο ξεκάθαρο δε γίνεται.
Μερικές φορές δεν επιστρέφουμε επειδή μας λείπει ο άλλος. Επιστρέφουμε γιατί έχουμε ξεβολευτεί. Γιατί φοβόμαστε το άγνωστο. Γιατί “ξέραμε τι είχαμε”. Γιατί μάθαμε να μετράμε την αξία μιας σχέσης με το πόσα χρόνια κράτησε — και όχι με το αν ήμασταν καλά.
Και κάπου εκεί κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας. Ξανά. Και ξανά. Και ξανά.
Γυρνάς γιατί θυμήθηκες ένα αστείο, ένα ταξίδι, ένα βράδυ. Αλλά ξεχνάς όλα τα βράδια που έκλαιγες στο μπάνιο για να μη σε ακούσει. Όλες τις φορές που μίλησες και δεν σε άκουσε. Όλα τα “πίσω” που έκανες για να τον κρατήσεις, κι εκείνος δεν έκανε ούτε ένα βήμα μπροστά.
Κάθε φορά που σκέφτεσαι να γυρίσεις, να θυμάσαι: αν ήταν σωστό, δεν θα χρειαζόταν να το ξαναπιάσεις απ’ την αρχή. Θα είχε μείνει.
Κι αν σου πει κάποιος «ναι, αλλά τώρα έχει αλλάξει», ρώτα τον αν τα δέντρα αλλάζουν θέση.
Η αλήθεια είναι πως δε χρειάζεσαι κάποιον να σε σώζει, ούτε κάποιον να σε συμπληρώνει. Χρειάζεσαι κάποιον να σε σέβεται. Να σε βλέπει. Να σε αγαπά όπως είσαι, χωρίς να χρειάζεται να μικραίνεις για να χωράς στη ζωή του.
Tip of the Day: Μην επιστρέφεις εκεί που χρειάστηκε να σε χάσεις για να σε εκτιμήσουν. Μείνε λίγο ακόμα μακριά απ’ το “παλιό”. Έχει κάτι καλύτερο μπροστά — κι ας μην το βλέπεις ακόμα.
