Καλημέρα SayYesser!!!
Μην τρομάζεις. Σήμερα, δεν είναι από αυτά τα πρωινά που μελαγχολείς, μετράς απώλειες και θυμάσαι πόσους και τι έχασες. Αντιθέτως είναι από αυτά που σε τραβούν απαλά από το μανίκι και σου λένε: κοίτα γύρω σου. Είναι ακόμα όλα εδώ — απλώς έχουν αλλάξει σχήμα.
Υπάρχουν άνθρωποι που κάποτε βλέπαμε κάθε μέρα. Τώρα όχι. Δεν στέλνουν μηνύματα. Δεν παίρνουν τηλέφωνο.
Αλλά με έναν παράξενο, όμορφο τρόπο, είναι ακόμα μαζί μας.
Στην κουβέντα που αρχίζουμε όπως την έλεγαν εκείνοι.
Στο “χαμογέλα λίγο ρε συ” που μας ξεφεύγει κι εμείς δεν θυμόμαστε καν από πού το μάθαμε.
Στο φαΐ που φτιάχνουμε “όπως τότε” — με λίγο παραπάνω κύμινο, “γιατί έτσι το έτρωγε ο μπαμπάς”.
Στο τραγούδι που παίζει στο ραδιόφωνο και λες αυθόρμητα το όνομα εκείνου που το λάτρευε.
Και μετά χαμογελάς. Γιατί θυμάσαι. Και γιατί δεν πονάει πια. Είναι απλώς μέρος σου.
Κάθε τι που αγάπησες αληθινά, δεν χάνεται. Μεταμορφώνεται.
Μπορεί να ήταν μια φίλη, κάποιος κοντινός σου άνθρωπος, ένας έρωτας, ένας τόπος.
Και τώρα να είναι ένα κουτί με αναμνήσεις, ένας στίχος από ένα τραγούδι, μια λέξη, ένα φουλάρι που μυρίζει λεβάντα.
Να είναι μια φράση στο ημερολόγιο. Ένα γνωμικό που βγαίνει από το στόμα σου χωρίς να θυμάσαι καν που το πρωτοάκουσες.
Και κάπως έτσι, κανείς δεν φεύγει αληθινά.
Μένει στο βλέμμα μας, στο χιούμορ μας, στο πώς παρηγορούμε τους άλλους.
Και —μεταξύ μας— στο πως και στο πόσο εξελιχθήκαμε εμείς οι ίδιοι.
Tip of the Day: Όταν κάποιος σου λείπει, μη λες “έφυγε”. Πες “ήταν τόσο δυνατός μέσα μου, που ακόμα υπάρχει”. Κι αν δεις κάτι που τον θυμίζει σήμερα — άφησέ το. Μην το διώξεις. Πες του “ευχαριστώ που πέρασες πάλι”. Η αγάπη δεν χάνεται. Πιάνει άλλη θέση στην καρδιά σου και μένει.
