Καλημέρα SayYesser!!!
Ξέρεις τι δεν λέμε ποτέ δυνατά; Ότι η πρώτη μας θεραπεία ξεκινά πολύ πριν πατήσουμε το πόδι μας σε ένα γραφείο ψυχολόγου. Ξεκινά όταν κάποιος μας ρωτήσει «Τι έχεις;» και δεν απαντήσουμε με το καθιερωμένο «τίποτα». Ξεκινά όταν αρχίσουμε να λέμε αυτά που μας πνίγουν αντί να τα καταπίνουμε μαζί με τον καφέ μας. Ξεκινά, απλώς, με μια συζήτηση.
Όχι απαραίτητα από αυτές τις βαθιές, βαρύγδουπες, με μουσική υπόκρουση και δάκρυα έτοιμα να μας πνίξουν. Αλλά από τις άλλες, τις απλές. Που κάπου λες «κουράστηκα», και δεν αλλάζουν θέμα. Που σε κοιτούν χωρίς να σου δίνουν λύσεις αλλά σου δίνουν χώρο. Που σε ακούν χωρίς να σε διορθώνουν. Και που σου θυμίζουν ότι δεν είσαι υπερβολικός, δεν είσαι παράλογος, είσαι απλώς… άνθρωπος.
Και κάπου εδώ, αν έχεις μεγαλώσει σε μια εποχή που δεν επιτρεπόταν το κλάμα, αν σου είχαν μάθει ότι τα «προβλήματα λύνονται με λογική», τότε ίσως η λέξη «συζήτηση» σε ζορίζει. Γιατί κάθε κουβέντα που πάει βαθιά σε φέρνει κοντά σε μέρη που απέφευγες χρόνια. Μα ξέρεις τι; Αν δεν πας εκεί, δεν θα καταλάβεις ποτέ γιατί κουβαλάς αυτό το βάρος.
Η αλήθεια είναι μία: κανείς δεν σώθηκε μόνος του. Χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον – όχι μόνο για να γελάμε στα εύκολα, αλλά για να μιλάμε στα δύσκολα. Να λέμε «δεν είμαι καλά» χωρίς να αισθανόμαστε βάρος. Να μοιραζόμαστε τα “αντέχω” μας και τα “δεν μπορώ άλλο” μας. Όχι για να μας διορθώσουν. Αλλά για να μας “δουν” και να μας νιώσουν.
Γιατί η συζήτηση είναι το πρώτο αντίο στον πόνο που κουβαλάς μόνος σου. Το πρώτο “σ’ ακούω” που ίσως ποτέ δεν είπες στον εαυτό σου.
Οπότε ναι. Ίσως σήμερα να μην είσαι έτοιμος να ξεκινήσεις θεραπεία. Αλλά μπορείς να ξεκινήσεις με κάτι άλλο, λίγο πιο απλό: να μιλήσεις. Όχι σε όλους. Σε έναν. Στον σωστό. Αυτόν που θα καθίσει δίπλα σου, όχι απέναντί σου. Και θα σε ακούσει όχι για να απαντήσει, αλλά για να σε νιώσει.
Και κάπως έτσι, ξεκινάει η θεραπεία που νόμιζες ότι δεν άρχισες ποτέ.
Tip of the day: Αν δεν ξέρεις από πού να ξεκινήσεις, ξεκίνα με το «νιώθω λίγο μπερδεμένος». Είναι πιο αληθινό απ’ όσο νομίζεις.
