Καλημέρα SayYesser!!!
Στα δύσκολα, προσεύχονται και αυτοί που δεν πιστεύουν και εγώ ανήκω σε αυτή την κατηγορία. Ναι, είμαι από αυτούς που προτιμούν τα μοναστήρια και δεν πατάνε σε εκκλησία, που δεν θυμούνται το “Πάτερ Ημών” και μπερδεύουν το “Πιστεύω”, που δεν φιλάνε το χέρι του παπά και προτιμούν τα λόγια από έναν Καλόγερο, που δεν νηστεύουν τη Σαρακοστή ούτε καν τη Μεγάλη Εβδομάδα. Στα εύκολα, μπορείς να το παίξεις όπως θες. Στα δύσκολα όμως; Εκεί που τρέμει το χέρι σου; Εκεί που φοβάσαι ότι χάνεις τον έλεγχο; Εκεί που πονάς; Εκεί λυγίζεις. Κι όταν λυγίζεις, σηκώνεις τα μάτια ψηλά.
Μπορεί να μην ξέρεις καν σε ποιον μιλάς.
Απλώς μιλάς. Ψιθυρίζεις. Φωνάζεις. Κλαις. Ζητάς. Ελπίζεις. Και κάπου εκεί, μέσα σ’ αυτό το άδειασμα, αρχίζει να γεμίζει η ψυχή σου. Όχι γιατί λύθηκε το πρόβλημα. Αλλά γιατί για πρώτη φορά δεν προσπαθείς να το λύσεις μόνος σου.
Και ξέρεις κάτι; Δεν είναι αδυναμία αυτό. Είναι η πιο βαθιά, ανθρώπινη δύναμη. Το να παραδέχεσαι ότι δεν έχεις όλες τις απαντήσεις. Ότι δεν ελέγχεις τα πάντα. Ότι, τελικά, πιστεύεις… σε κάτι. Σε κάποιον. Ίσως σε μια αγκαλιά. Ίσως σε μια προσευχή. Ίσως στον εαυτό σου που επιβιώνει ξανά και ξανά.
Και κάπου εκεί, ανάμεσα σε ένα «γιατί σε μένα» και ένα «αν με ακούς, δώσε μου ένα σημάδι», γεννιέται η πιο ανθρώπινη προσευχή. Όχι με λόγια παπαγαλισμένα. Όχι με σταυρούς και μετάνοιες. Αλλά με μια ανάσα βαριά, μια σιωπή που σπάει κόκαλα και μια ελπίδα που δεν λέει να πεθάνει. Γιατί όταν όλα γύρω σου γκρεμίζονται, δεν ψάχνεις Θεό. Ψάχνεις έλεος. Κάτι ανώτερο. Κάτι πέρα από σένα, που θα κρατήσει για λίγο τον κόσμο σου όρθιο.
Tip of the Day: Μην ντρέπεσαι να πεις “βοήθησέ με”. Είναι από τις πιο γενναίες κουβέντες που μπορείς να πεις. Να προσέχεις τον εαυτό σου, SayYesser.
Και να μην ξεχνάς ότι και οι πιο δυνατοί κάποτε γονάτισαν. Και ξανασηκώθηκαν. Γιατί στις πιο σκοτεινές στιγμές, ακόμα κι αυτοί που δεν πιστεύουν… ψιθυρίζουν μια προσευχή.
