Καλημέρα SayYesser και καλή εβδομάδα!!!
Δεν ξέρω για σένα, αλλά εγώ έχω περάσει περιόδους που ήμουν θυμωμένη για καιρό. Ξέρεις, εκείνα τα μικρά ή μεγάλα «δεν έπρεπε να μου το κάνει αυτό», που τα βάζεις σε ένα συρτάρι μέσα σου και τα κλειδώνεις καλά. Μέχρι που κάποια μέρα, εκεί που δεν το περιμένεις –σε ένα τυχαίο τραγούδι, μια μυρωδιά, ένα πρόσωπο στο δρόμο ή μια τυχαία παρόμοια περίπτωση – το συρτάρι ανοίγει. Και σε γεμίζει πάλι το ίδιο βάρος. Όχι γιατί δεν το ξεπέρασες. Αλλά γιατί δε συγχώρεσες.
Η συγχώρεση δεν είναι δώρο στον άλλον. Είναι ελευθερία για σένα.
Όταν κουβαλάς θυμό, πίκρα, αδικία, στην ουσία συνεχίζεις να ζεις στο παρελθόν. Του δίνεις το δικαίωμα να σου ορίζει το παρόν. Να σου βαραίνει την ψυχή. Και δεν το αξίζεις αυτό. Κανείς δεν το αξίζει.
Μην μπερδευτείς: η συγχώρεση δε σημαίνει ότι ξεχνάς. Δε σημαίνει ότι δικαιολογείς. Ούτε ότι θα ξαναπείς “έλα να σε εμπιστευτώ ξανά”. Όχι. Η συγχώρεση σημαίνει σου δίνω πίσω το δικό σου φορτίο, γιατί δε θέλω πια να το κουβαλώ εγώ.
Και ξέρεις κάτι; Μπορεί να είναι ο πιο επαναστατικός τρόπος να πεις: “Δε με ελέγχεις άλλο. Σου εύχομαι ότι αξίζεις. Εγώ προχωράω.”
Μάθημα δύσκολο, αλλά λυτρωτικό.
Tip of the Day: Γράψε σήμερα σε ένα χαρτί το όνομα εκείνου που σε πλήγωσε. Δίπλα γράψε: «Σε συγχωρώ. Όχι για σένα. Για μένα.» Κάψε το χαρτί, πέτα το, κάν’ το ό,τι θες. Αρκεί να το νιώσεις.
Γιατί όπως έλεγε και ο Βούδας, το να κρατάς θυμό είναι σαν να πίνεις δηλητήριο και να περιμένεις να πεθάνει ο άλλος. Και ποια είμαι εγώ να διαφωνήσω;
Οπότε, αν είναι να ελαφρύνει η ψυχή σου σήμερα, ας ξεκινήσει με μια λέξη: συγχωρώ. Γιατί το αξίζεις. Και γιατί, τελικά, η αγάπη στον εαυτό μας αρχίζει από εκεί που τελειώνει η εκδίκηση.
