Η ζωή δεν χρειάζεται να είναι εντυπωσιακή για να είναι σημαντική
Μάθαμε από μικροί να ξεχωρίζουμε. Να παίρνουμε αυτοκόλλητα με αστεράκια στο νηπιαγωγείο. Να γεμίζουμε τις αιτήσεις στα πανεπιστήμια με εξωσχολικές δραστηριότητες, εθελοντισμούς, πιστοποιητικά και σεμινάρια. Να πιέζουμε τον εαυτό μας για προαγωγές, likes, followers, και τίτλους που να «γράφουν». Όλα στο βωμό του να μην είσαι μέτριος. Του να μην είσαι «κοινός».
Αλλά τι θα πει τελικά μέτριος; Και γιατί να είναι τόσο κακό;
Η λέξη «average» στα αγγλικά σημαίνει απλώς «το μέσο». Ούτε πολύ, ούτε λίγο. Ανάμεσα στα άκρα. Ούτε φτωχός, ούτε πλούσιος. Ούτε ασήμαντος, ούτε διάσημος. Μια φυσική θέση ισορροπίας – μόνο που εμείς, σε μια εποχή υπερεπιτεύξεων, την έχουμε ταυτίσει με την αποτυχία.
Τελικά, τι σημαίνει «μέση ζωή»;
Όχι, δεν σημαίνει πλήξη. Δεν σημαίνει παραιτημένος. Δεν σημαίνει άτολμος.
Μέτριος μπορεί να είναι ένας καθηγητής που εμπνέει καθημερινά τα παιδιά του. Ένας νοσηλευτής που κρατά το χέρι κάποιου που πονάει. Ένας πατέρας που μεγαλώνει σωστά τα παιδιά του χωρίς να «αλλάξει τον κόσμο». Όλοι αυτοί μπορεί να μη γράφουν ιστορία, αλλά πορεύονται στη ζωή με μια απλή, ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Ο Βρετανός συγγραφέας Oliver Burkeman μιλά για κάτι που ονομάζει «θεραπεία κοσμικής ασήμαντου» – την ιδέα ότι τίποτα από όσα κάνουμε δεν είναι και τόσο σημαντικά σε σύγκριση με το σύμπαν. Και αυτό, λέει, είναι λυτρωτικό. Μας απελευθερώνει από την πίεση να είμαστε εξαιρετικοί. Μας επιτρέπει να επαναπροσδιορίσουμε τι μετράει για εμάς.
Δηλαδή να μην έχω φιλοδοξίες;
Φυσικά και να έχεις. Αλλά να είναι δικές σου. Όχι δανεικές. Όχι βασισμένες σε metrics και likes. Όχι επειδή πρέπει να “κερδίσεις” τη ζωή. Έχει διαφορά το να βελτιώνεσαι γιατί σε γεμίζει, από το να υπερπροσπαθείς επειδή νιώθεις ανεπαρκής.
Ο συνεχής υπεραγωνισμός, σύμφωνα με έρευνες, οδηγεί σε εξουθένωση, στρες, χαμηλή αυτοεκτίμηση. Οι λεγόμενοι «overachievers» σπάνια χαίρονται τη διαδρομή. Είναι πάντα στο επόμενο task. Στο επόμενο επίτευγμα. Στην επόμενη σύγκριση.
Αντίθετα, όσοι επιλέγουν μια πιο ισορροπημένη, προσγειωμένη πορεία ζωής, συχνά έχουν καλύτερη ψυχική υγεία, πιο ικανοποιητικές σχέσεις και περισσότερη ουσιαστική χαρά.
Πώς να αγκαλιάσεις τη μέση ζωή χωρίς να νιώσεις «λίγος»
-
Μην προσπαθείς να αποδείξεις τίποτα. Το ότι υπάρχεις, το ότι ζεις με ενσυναίσθηση, το ότι κάνεις το καλύτερο που μπορείς – αρκεί.
-
Βάλε ρεαλιστικούς στόχους. Όχι εύκολους. Όχι βαρετούς. Απλώς εφικτούς. Με δική σου σημασία και αξία.
-
Δώσε σημασία στη ρουτίνα. Στην καλή παρέα, στο καλό βιβλίο, στο γέλιο, στο να φτιάξεις ένα ωραίο φαγητό χωρίς λόγο.
-
Μην συγκρίνεις το βάθος της ζωής σου με τα highlights των άλλων. Δεν ξέρεις το παρασκήνιο κανενός.
-
Θυμήσου: ακόμα και οι πιο πετυχημένοι, είναι μέτριοι σε κάτι. Και το αποδέχονται.
Με λίγα λόγια, δεν χρειάζεται να αλλάξεις τον κόσμο. Αρκεί να φροντίσεις το μικρό μερίδιο που σου αναλογεί!
Η μέση ζωή είναι η ζωή των περισσότερων από εμάς. Δεν είναι βαρετή – είναι ζωντανή, απλή, βαθιά. Είναι εκεί που ζει η φροντίδα, η σιγουριά, η ουσία.
Μπορεί να μην έχει φώτα και βραβεία. Αλλά έχει αληθινούς ανθρώπους, καθημερινά θαύματα και στιγμές που αξίζει να ζεις με όλη σου την καρδιά.
Και αυτό, αν το καλοσκεφτείς, δεν είναι καθόλου μέτριο.
Ήξερες ότι…
1. Ο μέσος άνθρωπος θα ζήσει περίπου 4.000 εβδομάδες.
Και όμως, δεν είναι τόσο πολλές όσο νομίζουμε. Το βιβλίο “Four Thousand Weeks: Time Management for Mortals” εξηγεί ότι η ζωή είναι σύντομη και η αποδοχή αυτής της αλήθειας είναι το πρώτο βήμα για ουσιαστική καθημερινότητα.
2. Ο Αϊνστάιν θεωρούσε τον εαυτό του… όχι και τόσο έξυπνο.
Έλεγε χαρακτηριστικά: «Δεν είμαι ιδιαίτερα ταλαντούχος. Είμαι απλώς παθιασμένα περίεργος». Το είπε για να υπενθυμίσει ότι η περιέργεια έχει μεγαλύτερη αξία από το “έξυπνος” ή την “ιδιοφυΐα”.
3. Η “μέση” ζωή είναι αυτή που προτιμά η φύση.
Ονομάζεται homeostasis και είναι η φυσική τάση όλων των οργανισμών να επιστρέφουν στην ισορροπία. Δηλαδή στη μέση. Εκεί που λειτουργούν καλύτερα.
4. Η φράση “ησυχία στην καταιγίδα” δεν είναι τυχαία – έχει βιολογική βάση.
Όταν αποδεχτείς τη θέση σου στον κόσμο (μικρή ή μέτρια), το νευρικό σου σύστημα μπαίνει σε παρασυμπαθητική κατάσταση: δηλαδή χαλάρωση, πέψη, καλή λειτουργία. Λειτουργείς καλύτερα, όχι όταν προσπαθείς να κάνεις τα πάντα, αλλά όταν απλώς είσαι.
5. Ο Vincent Van Gogh πούλησε μόνο έναν πίνακα όσο ζούσε.
Μέχρι να πεθάνει θεωρείτο μέτριος, ακόμα και αποτυχημένος. Το να αναγνωριστείς δεν είναι πάντα δείκτης αξίας – και η αξία δεν βρίσκεται πάντα στην αναγνώριση.
