Καλημέρα SayYesser!!!
Να αγαπάς την ευθύνη να λες εγώ. Όχι γιατί είναι εύκολο. Ούτε γιατί πάντα θα έχεις δίκιο. Αλλά γιατί μόνο όταν πεις «εγώ» ξεκινάει η ζωή σου να αποκτά μορφή. Να βγαίνει από τις σκιές των «οι άλλοι φταίνε», των «δεν μπορώ» και των «τι να κάνω κι εγώ».
Το «εγώ» δεν είναι εγωισμός. Είναι ανάληψη. Είναι ανάσα. Είναι η στιγμή που σταματάς να περιμένεις να σου φτιάξει κάποιος τη ζωή – και αρχίζεις εσύ να τη φτιάχνεις. Όπως μπορείς. Όπως ξέρεις. Όπως αντέχεις. Με λάθη, ναι. Με δισταγμούς, ναι. Με πισωγυρίσματα, φυσικά. Αλλά και με μια αλήθεια που δεν παίρνει πίσω: ότι δεν θα ρίξεις αλλού το βάρος για το πού είσαι και το πού πας.
Σ’ έναν κόσμο που λατρεύει να μεταθέτει ευθύνες, να φοράει ρόλους και να κρύβεται πίσω από την ανωνυμία του πλήθους, το να λες «εγώ φταίω», «εγώ μπορώ», «εγώ αναλαμβάνω» είναι πράξη γενναιότητας. Είναι αυτό που διαχωρίζει το θύμα από τον δημιουργό.
Γιατί το ξέρεις. Το έχεις νιώσει. Όταν το ρίχνεις στους άλλους, λες ότι λυτρώνεσαι. Αλλά μέσα σου βουλιάζεις. Όταν όμως πεις «ναι, αυτό είναι δικό μου θέμα», κάτι αλλάζει. Δεν ξέρεις από πού σου ήρθε, αλλά νιώθεις πιο δυνατός. Πιο ζωντανός.
Και έτσι γίνονται οι αλλαγές. Από ένα «εγώ». Από μια ευθύνη που αγκαλιάστηκε, όχι από μια ευθύνη που πετάχτηκε σαν καυτή πατάτα.
Οπότε ναι, να αγαπάς την ευθύνη να λες εγώ. Όχι για να σου φορτώσεις κι άλλα. Αλλά για να μπορείς, επιτέλους, να ξεφορτώσεις αυτά που δεν σου ανήκουν.
Tip of the Day: Πριν κατηγορήσεις κάποιον για κάτι που σε ζορίζει, ρώτα: «τι μπορώ να κάνω εγώ γι’ αυτό;» Ίσως η απάντηση να σε σώσει.
«Ν’ αγαπάς την ευθύνη. Να λες: εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ θα φταίω.» – Νίκος Καζαντζάκης
