Πόσο χαμηλά μπορεί να φτάσει η επιθυμία; Κυριολεκτικά;
Στο λοξό, παιχνιδιάρικο και λυρικά εμμονικό πεζογράφημα του Σπύρου Μαντζαβίνου, το ανθρώπινο βλέμμα κατεβαίνει εκεί που συνήθως δεν κοιτά: στα πέλματα, στις καμάρες, στις φτέρνες, στις πατούσες. Στο κάτω άκρο του έρωτα – και της φαντασίωσης.
Οι «Ποδολάτρες» δεν είναι απλώς ένα βιβλίο για τα φετίχ. Είναι μια ειρωνική αλλά και τρυφερή κατάβαση στον κόσμο του πόθου, εκεί όπου ορισμένα σώματα — ή μάλλον συγκεκριμένα σημεία τους — γίνονται εμμονή, μυστήριο, ποίηση, σύμβολο. Και μαζί, αφορμή για φιλοσοφική αναζήτηση, κοινωνικό σχόλιο και βαθιά υπαρξιακή παρατήρηση. Γιατί, τελικά, τι είναι το φετίχ; Απόκλιση ή τρόπος να κρατηθείς από κάτι όταν όλα γύρω σου καταρρέουν;
Με γλώσσα που ισορροπεί ανάμεσα στο ποιητικό και το ειρωνικό, το καθημερινό και το σχεδόν μεταφυσικό, ο Μαντζαβίνος χτίζει έναν ύμνο στα γυναικεία πόδια – και μαζί, μια σπουδή πάνω στην επιθυμία, τη λεπτομέρεια και το δικαίωμα στο απροσδόκητο.
Ένα κείμενο για όσους βλέπουν την τέχνη του να ποθείς εκεί που οι άλλοι βλέπουν απλώς… πατούσες.
