Καλημέρα SayYesser!!!
Ξέρεις τι σκέφτομαι σήμερα; Πόσο διαφορετικά είναι τα ίδια μας τα κουσούρια, όταν πέσουν στα σωστά χέρια. Αυτά που σε άλλους μοιάζουν “πολλά”, σε εκείνους τους λίγους μοιάζουν απλώς… δικά σου. Τα ζόρια σου, οι υπερβολές σου, τα βράδια που δεν μιλιέσαι και τα πρωινά που είσαι όλο φλυαρία. Οι ανασφάλειες, οι φοβίες, οι αναβολές σου. Όλα όσα έκρυψες σε παλιότερους έρωτες γιατί “ήταν too much”. Όλα όσα σου είπαν να αλλάξεις για να σε αντέχουν.
Κι έρχεται ένας άνθρωπος και τα βλέπει αλλιώς. Δε θέλει να τα διορθώσει. Δε θέλει να στα αλλάξει. Δε σε διαβάζει σαν manual να σε φτιάξει. Σε διαβάζει σαν ποίημα. Και στέκεται εκεί, χωρίς εγχειρίδια. Απλώς σε διαβάζει μέχρι τέλους.
Και τότε, εκείνες οι μικρές σου αδυναμίες… ξέρεις, αυτές που έλεγες ότι δε θα τις αγαπήσει ποτέ κανείς; Αυτές, λοιπόν, κάποιος τις παίρνει και τις κάνει αγκαλιές. Σε αυτές κουρνιάζει. Σε αυτές νιώθει πως τον καταλαβαίνεις. Και ξαφνικά δεν είσαι “πολύ”, δεν είσαι “λίγο”, δεν είσαι “δύσκολος”. Είσαι αυτός που χωράει. Όπως είναι.
Κι εκεί είναι που καταλαβαίνεις πως η αγάπη δε σε στριμώχνει. Σε χωράει.
Tip of the Day: Να είσαι όπως είσαι. Οι σωστοί άνθρωποι δεν τρομάζουν από το μέσα σου — το αγκαλιάζουν. Γιατί όπως σου είπα και πριν, τις αδυναμίες μας οι άνθρωποι που μας αγαπούν τις κάνουν αγκαλιές…
