Καλημέρα SayYesser!!!
Σεπτέμβρης… Τι παράξενος μήνας. Για μένα, τα τελευταία δώδεκα χρόνια, κουβαλάει πάντα ένα βάρος. Σου έχω μιλήσει και παλαιότερα για την απώλεια μου και ενώ σήμερα ξύπνησα με βαριές σκέψεις δεν είχα – έχω την παραμικρή διάθεση να σκαλίσω το παρελθόν.
Κι όμως, τα αισθήματα δεν υπακούν. Δεν ξέρουν από «μη» και «δε θέλω». Κάνουν το δικό τους. Κρύβονται στα τυφλά σημεία του μυαλού σου, σε αφήνουν να νομίζεις πως ηρέμησες και μετά—μπαμ!—ξεχύνονται σαν κύμα που σε παίρνει ολόκληρο. Άλλοτε απλώς σε γαργαλούν με μια ανάμνηση, κι άλλοτε σε χτυπούν αλύπητα. Είναι εκεί, επίμονα, σαν το κουνούπι στο αυτί: θα το αγνοήσεις όσο θες, μα μέχρι να του δώσεις σημασία, δε σε αφήνει σε ησυχία.
Γιατί στα «αντίο» φεύγει ο άνθρωπος. Μα όχι τα αισθήματα. Εκείνα δεν ξέρουν από εισιτήρια, από βαλίτσες ή από αποστάσεις. Εκείνα μένουν. Σαν σκιά, σαν ανάσα, σαν κάτι που παλεύεις να διώξεις αλλά δε φεύγει. Γιατί η αγάπη, ο θυμός, η απογοήτευση, η τρυφερότητα… όλα αυτά δεν κλείνονται σε κουτιά ούτε κλειδώνονται σε συρτάρια.
Κι όμως, πόσες φορές δεν ευχηθήκαμε να μπορούσαμε να κάνουμε ακριβώς αυτό; Να βάλουμε σε ένα μικρό κουτί το «πονάω» και να το θάψουμε κάτω από χίλιες υποχρεώσεις. Μα δε δουλεύει έτσι. Στα «αντίο» ο άνθρωπος φεύγει – και κάποτε χάνεται κι από τις φωτογραφίες, κι από τα τηλέφωνα, κι από τις διαδρομές μας. Αλλά τα αισθήματα… τα κουβαλάμε μέχρι να τα λιώσουμε με τον χρόνο.
Η αλήθεια είναι πως το πιο δύσκολο δεν είναι να φύγει κάποιος. Είναι να μάθεις να ζεις με το κενό που αφήνει. Να καταλάβεις πως οι αναμνήσεις θα σε επισκέπτονται σε στιγμές απροειδοποίητες, στο πιο αθώο τραγούδι, στο πιο κοινόχρηστο μέρος. Και να συμφιλιωθείς με το ότι, κάπως, αυτά τα αισθήματα είναι που σε έφτιαξαν.
Tip of the Day: Κανένα. 12 χρόνια μετά και ακόμα παλεύω. Η αλήθεια είναι πως δε βιάζομαι να “ξεχάσω”. Μάλλον η δική μου θεωρία είναι πως η μνήμη είναι κομμάτι της ίασης, όχι ο εχθρός της. Είδωμεν…
