Καλημέρα SayYesser και καλή εβδομάδα!!!
Ξέρεις ποιο είναι το πιο ύπουλο πράγμα που μας μάθανε μεγαλώνοντας; Ότι για κάθε ερώτηση υπάρχει και μια απάντηση. Ότι όλα μπαίνουν σε κουτάκια, όλα λύνονται, όλα εξηγούνται, αρκεί να ψάξεις αρκετά. Κι έτσι μεγαλώνεις σαν μικρός Σέρλοκ Χολμς της ζωής, με μεγεθυντικό φακό στο χέρι, να ψάχνεις το «γιατί» πίσω από κάθε τι που πονάει, κάθε τι που δεν χωράει σε κουτάκια, κάθε τι που δεν καταλαβαίνεις.
Αλλά, αλήθεια τώρα: πόσες απαντήσεις βρήκες που πραγματικά σε γέμισαν; Πόσες φορές η εξήγηση λειτούργησε σαν βάλσαμο και όχι σαν πρόχειρο τσιρότο; Η αλήθεια είναι πως οι περισσότερες ερωτήσεις δεν έχουν απάντηση — ή, τουλάχιστον, δεν έχουν μία και ξεκάθαρη. Και η ζωή δεν είναι διαγώνισμα πολλαπλής επιλογής. Είναι περισσότερο σαν μια πρόχειρη έκθεση χωρίς οδηγίες· γράφεις, σβήνεις, αφήνεις κενά, και συνεχίζεις.
Το δύσκολο δεν είναι να ρωτάς. Το δύσκολο είναι να αντέξεις το αβέβαιο. Να κοιτάς τη ζωή σου και να λες: «Δεν ξέρω γιατί έγινε έτσι. Δεν ξέρω πού θα με βγάλει. Αλλά συνεχίζω». Η αποδοχή του ανολοκλήρωτου, του μισού, της ασάφειας, είναι η πιο σκληρή αλλά και η πιο απελευθερωτική τέχνη. Γιατί σε μαθαίνει να ζεις χωρίς το άγχος του «τέλους».
Κάποια πράγματα δεν θα τα καταλάβεις ποτέ. Κάποιες σχέσεις δεν θα πάρουν ποτέ την τροπή που θες. Κάποια «γιατί» θα μείνουν αιωρούμενα για πάντα. Και ξέρεις κάτι; Αυτό δεν σημαίνει ότι απέτυχες. Σημαίνει απλώς ότι είσαι άνθρωπος.
Κράτα τις ερωτήσεις σου, γιατί σε πάνε παρακάτω και σε διδάσκουν υπομονή, αφού στο τέλος, δεν είναι οι απαντήσεις που μας ολοκληρώνουν· είναι το θάρρος να ζούμε με τα κενά.
Tip of the Day: Όταν νιώσεις ότι σε πνίγουν τα «γιατί», κάνε ένα βήμα πίσω. Γράψε τις ερωτήσεις σου σε ένα χαρτί, διπλωσέ το και άφησέ το στο συρτάρι. Κάποιες θα απαντηθούν μόνες τους, κάποιες θα πάψουν να σε καίνε.
Γνώμη μου; Μην ψάχνεις πάντα την απάντηση. Μάθε να ζεις και με τις ερωτήσεις.
