Μπορεί να ακούγεται υπερβολικό, αλλά δεν είναι. Γιατί οι ώρες μετά το μεσημέρι, όταν πέφτει λίγο η ένταση της ημέρας, είναι αυτές που καθορίζουν αν ζούμε όπως θέλουμε ή αν αφήνουμε τον εαυτό μας να βουλιάζει στη ρουτίνα.
Οι ώρες που λένε την αλήθεια
Το πρωί τρέχουμε. Στη δουλειά, στο σχολείο, στα «πρέπει» που μας κυνηγούν. Το μεσημέρι είναι ένα διάλειμμα-ανάσα, αλλά πάντα βιαστικό. Το απόγευμα όμως; Εκεί δεν υπάρχει άλλοθι. Εκεί είναι που φαίνεται αν παίρνεις τη ζωή σου στα χέρια σου ή αν την αφήνεις να κυλάει από μόνη της.
Αν κάθεσαι και χαζεύεις με τις ώρες το κινητό, αν βλέπεις σειρές που ούτε θυμάσαι τι έγινε στο προηγούμενο επεισόδιο, αν συναντάς ανθρώπους που σε κουράζουν αντί να σε γεμίζουν, τότε ίσως έχει έρθει η ώρα να ρωτήσεις τον εαυτό σου: αυτό θέλω για το μέλλον μου; Γιατί τα απογεύματα είναι ο καθρέφτης μας. Και οι συνήθειες που χτίζουμε εκεί είναι το blueprint της ζωής μας αύριο.
Το μοτίβο που σε ρουφάει
Ξεκινάει πάντα αθώα: «Άσε, θα χαλαρώσω λίγο». Και καταλήγει να σε ρουφάει η βαρεμάρα. Τρως ό,τι βρεις, όχι γιατί πεινάς αλλά γιατί δεν έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις. Βγαίνεις με παρέες που σε αφήνουν πιο άδειο απ’ όσο ήσουν πριν. Κοιτάς το ρολόι και συνειδητοποιείς ότι πέρασαν τρεις ώρες χωρίς να θυμάσαι πώς. Αυτή η «σιωπηλή διαρροή» του χρόνου είναι ύπουλη. Γιατί δεν το καταλαβαίνεις εκείνη τη στιγμή, αλλά σιγά-σιγά σε βαλτώνει.
Τα απογεύματα που ανθίζουν
Κι όμως, μπορεί να είναι αλλιώς. Ένα βιβλίο που σε ταξιδεύει. Μια βόλτα στη γειτονιά με τα ακουστικά στα αυτιά. Ένα χόμπι που το αφήνεις να σε ρουφήξει και να σε κάνει να χάσεις την αίσθηση του χρόνου. Μια κουβέντα με έναν άνθρωπο που ξέρει να ακούει. Ακόμα και το να κάτσεις δέκα λεπτά μόνος σου με έναν καφέ και να σκεφτείς τι θες για σένα. Αυτές είναι μικρές επιλογές που αλλάζουν την ποιότητα της μέρας.
Γιατί, ναι, τα απογεύματα δεν είναι «ξεκούραση». Είναι επιλογή. Και αν δεν την κάνεις συνειδητά, την κάνει κάποιος άλλος για σένα.
Η δεύτερη βάρδια των γονιών
Και κάπου εδώ, οι γονείς θα γελάσουν πικρά. Γιατί για πολλούς, το απόγευμα δεν είναι «για μένα», είναι η πιο απαιτητική βάρδια. Φροντιστήρια, αθλήματα, ωδεία, αγγλικά. Σακίδια που μπαινοβγαίνουν στο αυτοκίνητο, κίνηση στην πόλη, πρόγραμμα που μοιάζει με στρατηγικό πλάνο logistics. Οι γονείς δεν έχουν απογεύματα. Έχουν διαδρομές.
Κι όμως, μέσα σε αυτό το χάος κρύβονται οι πιο δυνατές στιγμές. Το γέλιο του παιδιού στο πίσω κάθισμα. Οι κουβέντες που ξεκινούν απλά, με ένα «μαμά, ξέρεις τι έγινε σήμερα;» και γίνονται γέφυρες επικοινωνίας. Το να παρακολουθείς το παιδί σου σε μια δραστηριότητα και να νιώθεις περήφανος που τρέχεις παντού γι’ αυτό. Αυτές είναι μνήμες που γράφονται πιο δυνατά κι από οποιαδήποτε «τέλεια» χαλάρωση.
Κι αν υπάρχει ένα μάθημα εδώ, είναι ότι ακόμα και τα γεμάτα απογεύματα μπορούν να αποκτήσουν νόημα — αρκεί να μην τα δεις μόνο σαν υποχρέωση, αλλά σαν ευκαιρία.
Μικρές οάσεις μέσα στη ρουτίνα
Κι όμως, χρειάζεσαι και χώρο για σένα. Δεν χρειάζονται ώρες. Χρειάζονται μικρές οάσεις. Να ακούσεις ένα podcast στο αυτοκίνητο όσο περιμένεις. Να κλείσεις τα μάτια πέντε λεπτά πριν μπεις στο σπίτι. Να πεις «όχι» σε μια περιττή υποχρέωση και «ναι» σε μια μικρή χαρά. Αυτά τα λεπτά είναι που αλλάζουν το τοπίο. Γιατί δεν υπάρχει «σωστός» τρόπος να περάσεις το απόγευμα. Υπάρχει μόνο ο δικός σου τρόπος.
Το μέλλον γράφεται το απόγευμα
Το πρωί χτίζεις καριέρα. Το απόγευμα χτίζεις ζωή. Το πρωί είσαι υποχρεώσεις. Το απόγευμα είσαι εσύ. Κι αν σήμερα τα απογεύματά σου μοιάζουν βαρετά, στείρα ή χαοτικά, τότε αυτό είναι το σήμα για αλλαγή. Δεν χρειάζεται να τα ανατρέψεις όλα. Χρειάζεται να βάλεις μικρές, συνειδητές επιλογές που σε πάνε πιο κοντά στο ποιος θες να είσαι.
Γιατί τα απογεύματα δείχνουν το μέλλον μας. Ή τον βάλτο μας. Και το μέλλον σου, SayYesser, αξίζει να είναι δικό σου.
***Διάλεξε ένα απόγευμα μέσα στην εβδομάδα και κράτησέ το «ιερό». Χωρίς υποχρεώσεις, χωρίς δεύτερες σκέψεις. Μόνο με πράγματα που σε γεμίζουν. Έστω και για λίγη ώρα.
