Το νέο trend που κυκλοφορεί στα social media έχει τίτλο «Date till you hate» — δηλαδή «βγες ραντεβού μέχρι να το μισήσεις» και είναι ο καθρέφτης μιας εποχής που διψά για συναίσθημα, αλλά φοβάται να το ζήσει. Στην αρχή ακούγεται σαν αστείο. Μετά, συνειδητοποιείς πως κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε να υπάρξει, αν δεν υπήρχε ήδη σαν τρόπος ζωής. Γιατί η αλήθεια είναι ότι στις μέρες μας δεν φλερτάρουμε για να αγαπήσουμε. Φλερτάρουμε για να νιώσουμε κάτι, έστω για λίγο.
Η εποχή του φλερτ που ήθελε κόπο, υπομονή και προσμονή, έχει περάσει. Τη θέση της έχει πάρει μια νέα κουλτούρα, γρήγορη, απρόσωπη και συναισθηματικά εξαντλημένη. Δεν περιμένουμε μήνυμα, δεν ονειρευόμαστε τη στιγμή της συνάντησης — απλώς “παίζουμε” μέχρι να βαρεθούμε. Η ίδια η φράση «μέχρι να το μισήσεις» δεν σημαίνει πια υπερβολή, αλλά ρεαλισμό. Γιατί στις σχέσεις σήμερα, το τέλος δεν έρχεται όταν τελειώσει η αγάπη· έρχεται όταν τελειώσει η υπομονή.
Το φλερτ ως κατανάλωση
Στην εποχή της ατέλειωτης επιλογής, η γνωριμία έχει γίνει εμπειρία ταχείας κατανάλωσης. Όπως αλλάζουμε τραγούδι, εκπομπή ή εφαρμογή, έτσι αλλάζουμε και άνθρωπο. Κάθε swipe κρύβει την ψευδαίσθηση μιας νέας αρχής — αλλά πίσω της κρύβεται και ένας βαθύς φόβος: αυτός της παραμονής.
Το «Date till you hate» δεν είναι αναισθησία. Είναι μηχανισμός άμυνας. Είναι ο τρόπος που η γενιά μας προστατεύει τον εαυτό της από την απογοήτευση. Αν φύγεις πρώτος, δεν προλαβαίνεις να πληγωθείς. Αν βαρεθείς εσύ πριν κουραστεί ο άλλος, νιώθεις ότι έχεις τον έλεγχο. Μόνο που τελικά, αυτό που προστατεύεις δεν είναι ο εαυτός σου, αλλά η απόστασή σου από τη ζωή.
Κάποτε το φλερτ ήταν τέχνη. Είχε αναμονή, ένταση, παιχνίδι, βλέμμα, αμηχανία. Σήμερα έχει ειδοποίηση.
Είναι γρήγορο, άμεσο, και —κυρίως— ασφαλές. Δεν χρειάζεται να ρισκάρεις, γιατί πίσω από την οθόνη μπορείς να εξαφανιστείς όποτε θέλεις.
Αλλά κάπως έτσι, χάσαμε το μόνο πράγμα που έκανε το φλερτ μαγικό: τη στιγμή της αλήθειας.
Η κουλτούρα του προσωρινού
Οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα δεν φοβούνται τη μοναξιά· φοβούνται τη διάρκεια. Θέλουν κάτι να τους συγκινήσει, όχι να τους αλλάξει.
Η ταχύτητα των εφαρμογών μάς έκανε να λειτουργούμε με τον ίδιο ρυθμό και στις σχέσεις: συναισθηματικά on demand. Θέλουμε τη σπίθα, όχι τη φλόγα. Θέλουμε την αρχή, όχι τη συνέχεια.
Το αποτέλεσμα; Ένα σύστημα φλερτ που μοιάζει με δοκιμή προϊόντος: «θα το δοκιμάσω, αν δεν μου κάνει, το επιστρέφω».
Όμως ο έρωτας δεν είναι αντικείμενο. Δεν προσαρμόζεται στις προσφορές της εποχής. Και όσο τον μετατρέπουμε σε προσωρινή εμπειρία, τόσο απομακρυνόμαστε από την ουσία του: το να επιλέγεις κάποιον ξανά και ξανά, όχι μέχρι να τον μισήσεις — αλλά μέχρι να μάθεις ποιος είσαι δίπλα του.
Η γενιά της υπερανάλυσης
Πολλοί λένε πως οι σημερινοί άνθρωποι δεν μπορούν να δεθούν. Ίσως όμως να είναι το αντίθετο: δένονται τόσο βαθιά, που τρομάζουν.
Μπαίνουν σε μια σχέση με ανοιχτά τραύματα, κουρασμένοι από προηγούμενα “σχεδόν”, από ανθρώπους που εξαφανίστηκαν χωρίς εξήγηση, από επικοινωνία που εξαντλήθηκε στα emoji.
Οπότε επιλέγουν τον πιο ασφαλή δρόμο: αυτόν που έχει προκαθορισμένο τέλος. “Θα είμαι εδώ μέχρι να το βαρεθώ.” Έτσι δεν χρειάζεται να υποσχεθείς τίποτα.
Η αλήθεια είναι ότι η εποχή μάς έμαθε να αναλύουμε τα συναισθήματά μας πιο γρήγορα απ’ ό,τι τα ζούμε. Μπαίνουμε σε ραντεβού και ταυτόχρονα αναρωτιόμαστε: “μου ταιριάζει;”, “θα κρατήσει;”, “μήπως είναι πολύ;”, “μήπως δεν είναι αρκετά;”.
Και κάπου εκεί, το συναίσθημα χάνεται μέσα στη σκέψη. Ο έρωτας δεν προλαβαίνει να γίνει εμπειρία, γιατί πρώτα πρέπει να περάσει από επιτροπή ελέγχου.
Από το πάθος στη δυσανεξία
Η φράση «μέχρι να το μισήσεις» δεν είναι τυχαία. Υποδηλώνει την εξάντληση του ενθουσιασμού, που συχνά μετατρέπεται σε απογοήτευση.
Όταν έχεις μάθει να ζεις με ένταση, η ηρεμία μοιάζει με απουσία. Και τότε, εκεί που η οικειότητα θα μπορούσε να γίνει βάθος, γίνεται πλήξη.
Γι’ αυτό το trend αυτό αγγίζει τόσο κόσμο. Γιατί περιγράφει με χιούμορ αυτό που πολλοί ζουν σιωπηλά: το συναισθηματικό burnout των σχέσεων.
Το “Date till you hate” είναι το αντίστοιχο του “δουλεύω μέχρι να εξαντληθώ” — απλώς στο πεδίο των συναισθημάτων.
Κουραζόμαστε να γνωρίζουμε, να εξηγούμε, να αποχαιρετούμε. Κουραζόμαστε να αρχίζουμε από την αρχή. Κι όμως, συνεχίζουμε. Γιατί η ελπίδα πως “ίσως αυτή τη φορά να είναι αλλιώς” δεν σβήνει ποτέ.
Μήπως δεν είμαστε ρηχοί — απλώς εξαντλημένοι;
Ίσως η γενιά του “Date till you hate” να μην είναι τόσο ανέμελη όσο δείχνει. Ίσως απλώς να έχει κουραστεί από την απογοήτευση. Από τις υποσχέσεις που δεν τηρήθηκαν, από τους ανθρώπους που εξαφανίστηκαν χωρίς λόγο, από το “δεν είμαι έτοιμος για σχέση” που ειπώθηκε λίγο πριν τα πράγματα γίνουν αληθινά.
Γι’ αυτό και οι σχέσεις μοιάζουν με δοκιμαστικό πρόγραμμα: κανείς δεν αγοράζει τη συνδρομή.
Όμως, όσο κι αν προσπαθούμε να κρατήσουμε τις αποστάσεις, πάντα θα υπάρχει ένα κομμάτι μέσα μας που λαχταρά κάτι αληθινό.
Κάτι που δεν θα βασίζεται στο “μέχρι να” αλλά στο “παρά τα”.
Παρά την κούραση, παρά τους φόβους, παρά την εποχή.
Η ανάγκη για επανεκκίνηση
Αργά ή γρήγορα, έρχεται η στιγμή που κουράζεσαι να κουράζεσαι.
Που δεν θέλεις άλλο παιχνίδι, ούτε άλλη προσωρινότητα.
Που νοσταλγείς τη σταθερότητα που κάποτε φοβόσουν, και ψάχνεις πια κάτι που να έχει ρίζα.
Και τότε, εκεί ανάμεσα στο τελευταίο “καληνύχτα” ενός chat και στο πρώτο “τι κάνεις” κάποιου νέου ανθρώπου, κάτι αλλάζει. Δεν ψάχνεις πλέον να ενθουσιαστείς. Ψάχνεις να νιώσεις ηρεμία.
Το πραγματικό αντίθετο του «Date till you hate» δεν είναι το “Date till you love”.
Είναι το “Stay till you’re calm” — μείνε μέχρι να νιώσεις ότι δεν χρειάζεται να αποδεικνύεις τίποτα.
Γιατί στο τέλος, όλοι ψάχνουμε το ίδιο
Πίσω από τα trends, τις εφαρμογές, τα hashtags και τα αστεία, όλοι θέλουμε το ίδιο:
να μας αγαπήσουν χωρίς ημερομηνία λήξης.
Να μπορούμε να πούμε “είμαι εδώ” και να το εννοούμε.
Να μην χρειάζεται να φεύγουμε κάθε φορά που τα πράγματα γίνονται κανονικά.
Κι αν κάτι αξίζει να κρατήσουμε από αυτό το viral φαινόμενο, είναι πως κανένα trend δεν μπορεί να αντικαταστήσει την ανάγκη του ανθρώπου για αληθινή σύνδεση.
Το φλερτ μπορεί να αλλάζει μορφές, αλλά η ουσία του μένει ίδια: η αναζήτηση εκείνου του βλέμματος που θα μας σταματήσει για λίγο από το ατελείωτο scrolling της ζωής.
