Καλημέρα SayYesser!!!
Ξέρεις πως πάνε αυτά: πρώτα δίνεις χρόνο, μετά δίνεις πόδι.
Και δεν το καταλαβαίνεις αμέσως — γιατί στην αρχή, αυτό που δίνεις μοιάζει με αγάπη, με φροντίδα, με ενδιαφέρον. «Δεν πειράζει», λες, «ας περιμένω λίγο ακόμα». Μόνο που αυτό το λίγο ακόμα γίνεται πάντα λίγο παραπάνω. Κι εκεί κάπου αρχίζει η φθορά. Όχι του άλλου. Η δική σου.
Στην αρχή προσπαθείς να καταλάβεις. Να δεις μήπως υπερβάλλεις. Να δικαιολογήσεις, να εξηγήσεις, να καταπιείς. Μα κάθε φορά που λες «δεν πειράζει», κάτι μέσα σου μικραίνει. Κάθε σιωπή που αφήνεις να περάσει, σβήνει ένα μικρό κομμάτι σου. Και κάποια στιγμή, χωρίς να το προγραμματίσεις, χωρίς να χρειαστεί μεγάλη απόφαση, απλώς… σηκώνεσαι και φεύγεις.
Γιατί δεν υπάρχει πιο δυνατό τέλος από εκείνο που δεν συνοδεύεται από φωνές. Μόνο από ένα βλέμμα ήσυχο, που έχει καταλάβει ότι δεν χρωστάει τίποτα άλλο.
Έχεις ήδη δώσει χρόνο. Έχεις δώσει ευκαιρίες. Έχεις δώσει χώρο. Και κάποια στιγμή, το μόνο που σου απομένει να δώσεις — είναι πόδι. Όχι από θυμό, αλλά από αυτοσεβασμό.
Κι είναι παράξενο αυτό γιατί η φυγή σπάνια έρχεται απότομα. Είναι αποτέλεσμα υπομονής. Απόδειξη πως πάλεψες, προσπάθησες, άντεξες. Γι’ αυτό και όταν τελικά φύγεις, δεν πονάει πια. Έχεις κλάψει ήδη όσα είχες να κλάψεις. Έχεις ελπίσει ήδη ό,τι είχες να ελπίσεις. Και τότε, αντί για θλίψη, νιώθεις… ελευθερία.
Γιατί όταν σταματάς να δίνεις χρόνο σε ό,τι δεν ανθίζει, αρχίζεις να ξαναδίνεις χρόνο σε σένα. Κι εκεί αρχίζει η αληθινή θεραπεία: όταν σταματάς να περιμένεις να σε δουν, και αρχίζεις να βλέπεις εσύ τον εαυτό σου.
Tip of the Day: Μη βιάζεσαι να κόψεις δεσμούς — αλλά μην τους κρατάς και με το ζόρι όταν οι κόμποι τους έχουν φθαρεί. Γιατί, SayYesser, στο τέλος της μέρας, το μόνο που χρειάζεται να θυμάσαι είναι αυτό: η υπομονή είναι αρετή. Αλλά ο αυτοσεβασμός; Είναι σωτηρία.
