Σε μια εποχή όπου οι σχέσεις συχνά «υπεραναλύονται», αποδομούνται και ξαναχτίζονται μέσα από αμέτρητες θεωρίες ψυχολογίας, ο «70–30 Emotional Rule» εμφανίζεται σαν μια απλή, αλλά αποκαλυπτική υπενθύμιση. Δεν είναι νόμος της φυσικής, ούτε μαθηματικός τύπος. Είναι ένας τρόπος να καταλάβουμε γιατί μερικές σχέσεις ανθίζουν και άλλες όχι: επειδή οι άνθρωποι χρειάζονται ασφάλεια, αλλά και χώρο να αναπνεύσουν.
Αυτός ο συναισθηματικός κανόνας περιγράφει την ιδανική αναλογία ανάμεσα στη σταθερότητα και την ελευθερία, στη γειωμένη σύνδεση και στη «γλυκιά αβεβαιότητα» που κρατά τη δυναμική ζωντανή.
Τι ακριβώς λέει ο κανόνας;
Σύμφωνα με τον «70–30 Emotional Rule», μια υγιής σχέση χρειάζεται περίπου 70% σταθερότητα και 30% ανεξαρτησία, μυστήριο, προσωπική ταυτότητα και χώρο.
Το 70% είναι αυτό που μας κάνει να νιώθουμε ασφαλείς: η αίσθηση ότι ο άλλος είναι εκεί, ότι υπάρχει συνέπεια, ότι η σχέση έχει στέρεο έδαφος. Είναι η αγκαλιά που δίνει σιγουριά, το μήνυμα που δεν αφήνει απορίες, η παρουσία που δεν χρειάζεται εξηγήσεις.
Το 30% είναι το συστατικό που κρατά τη σπίθα ζωντανή: το προσωπικό μας σύμπαν, οι πλευρές που δεν παραδίδουμε ολοκληρωτικά στη σχέση. Είναι ο χώρος για να εξελισσόμαστε ως άτομα, να έχουμε εμπειρίες, ενδιαφέροντα, φίλους και όνειρα πέρα από το «μαζί».
Γιατί όχι 50–50;
Το 50–50 ακούγεται δίκαιο, αλλά στις σχέσεις η «απόλυτη συμμετρία» συχνά οδηγεί σε ακινησία. Οι άνθρωποι δεν κινούνται συμμετρικά, ούτε αγαπούν με απόλυτη ισότητα κάθε στιγμή.
Η απόλυτη μοιρασιά μπορεί να δημιουργήσει δύο παγίδες:
Υπερ-εμπλοκή: όταν ζητάς από τον άλλο να είναι συνεχώς εκεί, να μοιράζεται τα πάντα, να γεμίζει όλα τα κενά σου. Αυτό οδηγεί σε ασφυξία.
Υπερ-ανεξαρτησία: όταν αποφεύγεις τη συναισθηματική εμπλοκή για να μην χαθείς μέσα στη σχέση. Αυτό οδηγεί σε απόσταση.
Το 70–30 λειτουργεί σαν ρυθμιστής. Δίνει περισσότερη έμφαση στη σταθερότητα, γιατί αυτή αποτελεί τη βάση της εμπιστοσύνης, αλλά αφήνει και ένα σημαντικό κομμάτι ελευθερίας για να διατηρείται η επιθυμία και η αίσθηση του «ανακαλύπτω τον άλλον».
Πώς μοιάζει το 70%;
Το 70% δεν σημαίνει «τα δίνω όλα». Σημαίνει ότι προσφέρω ασφάλεια, όχι εξάρτηση. Είναι: να απαντάς με συνέπεια, να κρατάς υποσχέσεις, να δείχνεις ότι είσαι διαθέσιμος συναισθηματικά, να μπορεί ο άλλος να στηριχτεί πάνω σου, να υπάρχει ένα κοινό έδαφος που δεν αμφισβητείται.
Σε αυτή τη βάση πατάει η οικειότητα. Εκεί χτίζονται οι ρουτίνες, οι μικρές τελετουργίες, οι προτεραιότητες. Είναι το «μαζί» που δημιουργεί ρίζες.
Και το 30%;
Το 30% είναι η μυστική πηγή ανανέωσης. Δεν είναι μυστήριο τύπου παιχνίδι εξουσίας, ούτε συναισθηματική απόσταση. Είναι: τα ενδιαφέροντά σου, ο δικός σου χρόνος, η ανεξαρτησία της σκέψης σου, η ικανότητα να παραμένεις ο εαυτός σου.
Σχέσεις στις οποίες το 30% εξαφανίζεται γρήγορα γίνονται επίπεδες. Οι σύντροφοι γίνονται «μονάδα» που κινείται μαζί, αλλά αποκόπτεται από τον έξω κόσμο. Και τότε η επιθυμία μειώνεται, η φαντασία πεθαίνει και οι ρόλοι μπλέκονται.
Γιατί μας αφορά σήμερα;
Στη σύγχρονη εποχή των συνεχών ειδοποιήσεων, των nonstop μηνυμάτων και της ανάγκης για άμεση επιβεβαίωση, οι σχέσεις κινδυνεύουν… Η υπερ-διαθεσιμότητα δημιουργεί μια ψευδαίσθηση ασφάλειας, αλλά αφαιρεί χώρο.
Ταυτόχρονα, η κουλτούρα του απόλυτου «self-care» και της ατομικότητας σπρώχνει συχνά το εκκρεμές στο άλλο άκρο: σε μια σχεδόν εμμονική ανάγκη διατήρησης της ανεξαρτησίας. Και τότε η σχέση γίνεται δύσκολη.
Ο «70–30 Emotional Rule» επαναφέρει την ισορροπία. Λέει: Προσφέρω ειλικρινή σύνδεση, αλλά δεν ξεχνώ τον εαυτό μου. Δίνω χώρο στον άλλον να είναι ο εαυτός του, αλλά παραμένω σταθερή παρουσία στη ζωή του.
Οι σχέσεις ανθίζουν όταν νιώθουμε ότι μας βλέπουν, μας ακούνε και μας νοιάζονται — αλλά επίσης όταν έχουμε χώρο να εξελισσόμαστε, να αναπνέουμε και να παραμένουμε ολόκληροι.
Και κάπου ανάμεσα σε αυτά τα δύο, βρίσκεται ο αληθινός χώρος της οικειότητας: εκεί όπου η σταθερότητα μάς κρατά και η ελευθερία μάς ανανεώνει.
