Καλημέρα SayYesser!!!
Άνοιξε τα μάτια και άκου λίγο κάτι που καίει ίσως περισσότερο κι από τον πρώτο ελληνικό της ημέρας:
Μπορείς να λες ό,τι θέλεις… αλλά είσαι ό,τι κάνεις.
Ξέρεις, έχουμε όλοι ένα μικρό ταλέντο στο να φτιάχνουμε ωραίες αφηγήσεις για τον εαυτό μας. «Είμαι καλός άνθρωπος», «είμαι δίκαιος», «είμαι γενναιόδωρη», «είμαι φίλος που μπορείς να στηριχτείς». Τα λέμε, τα πιστεύουμε, τα σερβίρουμε σαν να είναι αδιαμφισβήτητες αλήθειες.
Αλλά έρχεται εκείνη η στιγμή που μια κίνηση — ένα ναι, ένα όχι, ένα “δεν προλαβαίνω”, ένα “συγγνώμη”, ένα “το αφήνω εδώ”— σε ξεβρακώνει πιο γρήγορα κι από spotlight σε συναυλία.
Γιατί, στην τελική;
Δεν είμαστε οι προθέσεις μας. Είμαστε τα ίχνη που αφήνουμε.
Και τα ίχνη… δεν λένε ποτέ ψέματα.
Μπορείς να λες ότι είσαι υπομονετικός, αλλά αν κάνεις έκρηξη με το πρώτο «μαμά, πού είναι οι κάλτσες μου;», sorry όχι.
Μπορείς να λες ότι είσαι φίλος-βράχος, αλλά αν εξαφανίζεσαι στις δύσκολες στιγμές, κάτι δεν κολλάει.
Μπορείς να λες ότι είσαι δίκαιος, αλλά αν στα ψιλά γράμματα είσαι «έπαιξες-έχασες», η ζωή κρατά σημειώσεις.
Και όχι, δεν είναι κατηγορία. Είναι υπενθύμιση.
Γιατί καμία πράξη δεν είναι μικρή.
Αυτή είναι η παγίδα.
Οι ζωές μας δεν διαλύονται από τις μεγάλες προδοσίες·
διαλύονται από τα μικρά «δε βαριέσαι».
Από τα «το κάνω αύριο».
Από τα «σιγά, δεν θα το καταλάβει κανείς».
Μέχρι που… το καταλαβαίνεις εσύ.
Και εκεί είναι το δύσκολο: όχι να διορθώσεις τον κόσμο.
Να διορθώσεις τις πράξεις σου ώστε να χωράς μέσα στην εικόνα που έχεις για τον εαυτό σου.
Γιατί όταν δεν χωράς;
Πονάει.
Πονάει πιο πολύ κι από αλήθεια που δεν ήθελες να ακούσεις.
Όμως —και εδώ είναι το ωραίο—
κάθε μέρα μπορείς να αρχίσεις ξανά.
Να κάνεις ένα πράγμα καλύτερα.
Ένα. Μικρό.
Αλλά αληθινό.
Και τότε, χωρίς να το φωνάξεις, χωρίς να το διαφημίσεις…
αρχίζεις να γίνεσαι αυτό που λες.
Όχι από τα λόγια σου.
Από τα βήματά σου.
Tip of the Day: Πριν πεις «τι άνθρωπος είμαι», κοίτα πώς φέρθηκες σήμερα. Εκεί είναι η απάντηση — όχι στο στόμα, στις πράξεις. Καλό σαββατοκύριακο!!!
