Καλημέρα SayYesser!!!
Σήμερα θα μιλήσουμε για μια φυλή ανθρώπων που δεν ζει στη ζούγκλα αλλά ούτε σε σπηλιά. Ζει ανάμεσά μας. Φοράει το χαμόγελο του και σου μιλάει σαν φίλος, αλλά μέσα σου, σου ακούγεται σαν απειλή -γιατί αυτό ακριβώς είναι. Σου λέει «είμαι εδώ για σένα», αλλά είναι εκεί… για τον εαυτό του. Και κάπου ανάμεσα σε αυτά τα δύο, ξεφυτρώνει η παλιά, σοφή φράση:
«Οι υποκριτές τρώνε μαζί με τον λύκο και κλαίνε παρέα με τον βοσκό».
Ξέρεις πολύ καλά για ποιους μιλάμε. Αυτούς που κάνουν παρέα με όποιον τους συμφέρει — και μετά, όταν αλλάζει ο άνεμος, αλλάζουν και πλευρά. Που σε χειροκροτούν μπροστά και σε υπονομεύουν από πίσω. Που παίζουν διπλό παιχνίδι χωρίς καν να κουράζονται. Γιατί; Γιατί δεν έχουν τίποτα αληθινό να προβάλουν, άρα δεν έχουν και τίποτα να χάσουν.
Και η αλήθεια είναι πως η υποκρισία δεν μοιάζει με μαχαίρι. Δεν σε κόβει αμέσως. Μοιάζει με ψιλόβροχο: πέφτει λίγο λίγο, μέχρι που μια μέρα ξυπνάς μούσκεμα και δεν θυμάσαι καν πότε άρχισε να βρέχει.
Το σημαντικό δεν είναι να εντοπίσεις όλους τους υποκριτές — δεν είμαστε ντετέκτιβ.
Το σημαντικό είναι να μην αφήνεις ΚΑΝΕΝΑΝ να σου παίξει θέατρο μέσα στη ζωή σου, όταν εσύ έχεις το θάρρος να είσαι αληθινός.
Γιατί στο τέλος της ημέρας, ο λύκος πάντα αποκαλύπτεται. Και ο βοσκός πάντα ξέρει ποιος τον πλησίασε με αγνά αισθήματα και ποιος απλώς για να φαίνεται.
Και κάτι ακόμα: δεν χρειάζεται να τους ξεμπροστιάσεις. Δεν χρειάζεται να φωνάξεις.
Η απόσταση είναι το πιο θορυβώδες “κατάλαβα” που μπορείς να δώσεις.
Tip of the Day: Μη δίνεις δεύτερες ευκαιρίες σε ανθρώπους που δεν αξιοποίησαν ούτε την πρώτη.
