Ο Δεκέμβριος είναι ο μήνας που όλοι παριστάνουμε ότι γιορτάζουμε, ενώ στην πραγματικότητα κάνουμε απολογισμό χωρίς να το παραδεχόμαστε.
Κάπου ανάμεσα στα “καλές γιορτές” και τα τραπέζια, ο Δεκέμβριος σου πετάει μια ερώτηση που δεν απαντιέται εύκολα: “Είσαι καλά με τη ζωή σου;”
Είναι εκείνη η στιγμή που, χωρίς να στο ζητήσει κανείς, αρχίζεις να κάνεις έναν άτυπο απολογισμό:
Τι πέτυχα;
Τι δεν πρόλαβα;
Τι με κούρασε;
Τι θα αλλάξω από Γενάρη;
Και, κάπως μαγικά, κάθε χρόνο νιώθεις το ίδιο:
«Κάτι πρέπει να αλλάξει.»
Χωρίς όμως να μπορείς να πεις τι ακριβώς.
Και κάπως ακόμη πιο μαγικά:
Κάθε χρόνο… δεν αλλάζει τίποτα.
Ή αλλάζει για λίγο — μέχρι να πέσει πάνω του η πραγματικότητα και να το ισοπεδώσει.
Γιατί όμως;
Γιατί ο Δεκέμβριος ξυπνά μέσα μας αυτή την ανάγκη, αλλά ο Ιανουάριος δεν την επιβεβαιώνει;
1. Γιατί ο Δεκέμβριος είναι ο μήνας της αλήθειας
Ανάμεσα στα λαμπάκια, τα τραπέζια, τις φωτογραφίες και τις ευχές, υπάρχει ένα πράγμα που δεν στο λέει κανείς αλλά το νιώθεις:
Ο χρόνος τελειώνει.
Όχι ο χρόνος της ζωής — ο χρόνος του έτους.
Αλλά ο εγκέφαλος δεν ξεχωρίζει τόσο εύκολα τι σημαίνει «τέλος». Το αισθάνεται σαν απόσταση που μικραίνει, σαν deadline, σαν «ή τώρα ή πότε».
Αυτή η αίσθηση σε κάνει να βλέπεις πιο καθαρά.
Πιο αυστηρά.
Πιο σκληρά μερικές φορές.
Ο Δεκέμβριος σε στριμώχνει.
Και όταν στριμώχνεσαι, βλέπεις όσα απέφευγες.
2. Γιατί δεν αλλάζουμε συνήθειες — αλλά επιθυμίες
Ο Ιανουάριος είναι γεμάτος επιθυμίες:
Θέλω να αλλάξω δουλειά.
Θέλω να οργανωθώ.
Θέλω να προσέχω περισσότερο τον εαυτό μου.
Αλλά η ζωή δεν αλλάζει επειδή αλλάζει το ημερολόγιο.
Αλλάζει επειδή αλλάζουν οι συνήθειες.
Και οι συνήθειες δεν είναι sexy.
Δεν είναι μαγικές.
Δεν έχουν glitter και resolutions.
Είναι βαρετές.
Επαναλαμβανόμενες.
Σκληρές.
Ο Δεκέμβριος σου ψιθυρίζει τι θες.
Ο Ιανουάριος σου δείχνει τι μπορείς.
Γι’ αυτό δεν αλλάζει τίποτα:
Γιατί προσπαθούμε να αλλάξουμε το αποτέλεσμα, χωρίς να αλλάξουμε τη διαδικασία.
3. Γιατί περιμένουμε ένα «μεγάλο restart» που δεν υπάρχει
Μας έχουν μεγαλώσει με την ιδέα της «νέας αρχής».
Νέο έτος, νέο εγώ.
Νέο εσύ, νέο σώμα.
Νέες αποφάσεις, νέα ζωή.
Όμως η αλήθεια είναι απλή και λίγο απογοητευτική:
Δεν αλλάζουμε με reset. Αλλάζουμε με ρυθμό.
Η αλλαγή δεν είναι έκρηξη.
Είναι κίνηση.
Μικρή.
Σταθερή.
Επίμονη.
Σχεδόν βαρετή.
Και επειδή δεν το βλέπουμε αυτό στα φωτογενή quotes, νομίζουμε ότι κάτι πάμε λάθος — ενώ πάμε ακριβώς σωστά.
4. Γιατί η αλλαγή απαιτεί χώρο — και δεν τον αφήνουμε ποτέ
Δεν γίνεται να μπει κάτι νέο σε μια ζωή που είναι ήδη γεμάτη μέχρι πάνω.
Με δουλειές.
Με υποχρεώσεις.
Με ανθρώπους.
Με άγχη.
Με ρόλους.
Με πρέπει.
Ο Ιανουάριος δεν φέρνει αλλαγή, γιατί δεν φέρνουμε εμείς χώρο.
Η αλλαγή δεν χρειάζεται χρόνο.
Χρειάζεται χώρο.
Και κανείς δεν μας έμαθε να αδειάζουμε πριν γεμίσουμε.
Τελικά… γιατί κάθε Δεκέμβριο νιώθουμε ότι κάτι πρέπει να αλλάξει;
Γιατί βαθιά μέσα μας ξέρουμε ότι μπορούμε καλύτερα.
Όχι «περισσότερα».
Καλύτερα.
Ξέρουμε ότι κάτι μέσα μας δεν είναι στη σωστή θέση.
Κάτι θέλει μετακίνηση.
Σιωπή.
Φως.
Φροντίδα.
Απόφαση.
Και γιατί δεν αλλάζει τίποτα;
Γιατί φοβόμαστε να αλλάξουμε εμείς.
Αλλά — και αυτό είναι το σημαντικό —
το γεγονός ότι κάθε Δεκέμβριο νιώθεις την ίδια ανάγκη,
δεν σημαίνει αποτυχία.
Σημαίνει επίγνωση.
Σημαίνει ότι το μέσα σου μιλάει.
Επιμένει.
Ελπίζει.
Και κάποια χρονιά — ίσως αυτή — ίσως επιτέλους το ακούσεις.
