Joshua Bell: Το θαύμα που πέρασε μπροστά από 1.097 ανθρώπους και δεν το είδε κανείς

Καλημέρα SayYesser!!!

Κάποιες ιστορίες τις ακούς και συνεχίζεις. Κάποιες άλλες δεν σε αφήνουν να κάνεις ότι δεν κατάλαβες.
Η σημερινή είναι από αυτές που δεν σηκώνουν αναβολή.

Το 2007, σ’ ένα μετρό της Ουάσινγκτον, ένας άντρας με τζιν και καπέλο στάθηκε σε μια γωνία και άρχισε να παίζει βιολί. Όχι απλώς καλά. Υπέροχα. Με εκείνον τον τρόπο που κάνει τον αέρα να αλλάζει θερμοκρασία.
Καμία ταμπέλα, καμία σκηνή, κανένα φως.
Μόνο ένας τύπος που έπαιζε μουσική.

Κανείς δεν ήξερε πως εκείνος ο “τυπάκος” ήταν ο Joshua Bell, ένας από τους κορυφαίους βιολιστές στον κόσμο. Ένας άνθρωπος που δύο μέρες πριν είχε γεμίσει μια αίθουσα όπου το εισιτήριο κόστιζε εκατοντάδες δολάρια.
Και τώρα; Τίποτα.
1.097 άτομα πέρασαν από μπροστά του. Μόνο 7 σταμάτησαν.
Το Stradivarius των 3,5 εκατομμυρίων δολαρίων έπαιζε… και ο κόσμος έτρεχε να προλάβει το επόμενο τρένο.

Ξέρεις ποια λεπτομέρεια μου έμεινε;
Μια μαμά που περνούσε βιαστικά, τραβώντας το παιδί της. Το παιδί είχε γυρίσει το κεφάλι — άκουγε. Ήθελε να σταθεί. Κάτι το τράβηξε.
Εκείνη όμως: “Γρήγορα, θα αργήσουμε.”
Αυτό που με ενόχλησε δεν ήταν η φωνή της, ούτε η βιασύνη. Ήταν η αντίθεση.
Ένα παιδί που ήταν παρόν. Μια μαμά που ήταν αλλού.
Το τράβηγμα, η φράση “Γρήγορα, θα αργήσουμε”, κι εκείνος ο μικρός που για μια στιγμή ήθελε απλώς να ζήσει αυτό που ένιωθε.

Άραγε, πόσα θαύματα περνούν δίπλα σου κάθε μέρα κι εσύ δεν τα προσέχεις επειδή “βιάζεσαι”;
Πόσες στιγμές, πόσοι άνθρωποι, πόσες ομορφιές… χάνονται γιατί δεν τους δίνεις καν την ευκαιρία να φανούν;
Δεν είναι ότι δεν υπάρχουν.
Είναι ότι δεν έχουμε χώρο και χρόνο να τα ανακαλύψουμε.

Μόνο μία γυναίκα τον αναγνώρισε. Είχε πληρώσει ακριβό εισιτήριο για να τον δει δύο μέρες πριν. Ήξερε τι άκουγε. Ήξερε τι της συνέβαινε.
Οι υπόλοιποι;
Δεν είδαν ποτέ τι πέρασε μπροστά τους.

Και κάπως έτσι, το μάθημα είναι σκληρό αλλά και απλό μαζί:
η ζωή δεν σταματάει για να σου φωνάξει “κοίτα με”. Αν δεν έχεις μάτια ανοιχτά, δεν θα δεις τίποτα.

Tip of the Day: Σήμερα, πριν πεις “δεν έχω χρόνο”, δώσε πέντε δευτερόλεπτα σε κάτι όμορφο. Μπορεί να είναι το “Joshua Bell” που περιμένει εσύ να σταθείς, να αναγνωρίσεις αυτό που σου προσφέρει και να το απολαύσεις… Καλό μας σαββατοκύριακο!