Καλημέρα SayYesser και καλό μήνα!!!
Σήμερα θα μιλήσουμε για εκείνη την παράξενη, άβολη, σχεδόν τρομακτική στιγμή που κοιτάς τη ζωή σου και λες: «Ωραία. Ξαναρχίζουμε από την αρχή». Κάποτε το “μηδέν” έμοιαζε με τιμωρία. Τώρα… μοιάζει με πρόσκληση. Με μια πόρτα που ανοίγει με θόρυβο, επειδή έχει καιρό να τη χρησιμοποιήσει κανείς.
Το μηδέν δεν είναι τεκμήριο αποτυχίας. Είναι τεκμήριο ότι άντεξες. Ότι έφτασες κάπου, έστω κι αν αυτό το “κάπου” δεν ήταν το σωστό. Είναι η στιγμή που σταματάς να πεισμώνεις με το παρελθόν και αποφασίζεις να πεισμώσεις με το μέλλον.
Ξεκινάς από το μηδέν όταν έχεις κουραστεί να εξηγείς, να αποδεικνύεις, να κουμπώνεις σε κουτιά που δεν σου κάνουν. Όταν βλέπεις πως ό,τι κράταγες τελικά δεν σε κράτησε. Όταν νιώθεις ότι αν δεν αλλάξεις ρότα τώρα, θα αλλάξει εκείνη εσένα – και θα πονέσει περισσότερο.
Και τότε; Τότε γίνεται το απίστευτο: αντί να διαλυθείς, καθαρίζεις. Λιγοστεύεις. Αδειάζεις χώρο. Και μέσα σε αυτό το “άδειο” γεννιέται μια ελευθερία που δεν είχες νιώσει εδώ και καιρό. Μια σχεδόν αδιάντροπη αίσθηση ότι μπορείς να ξεκινήσεις αλλιώς. Πιο έντιμα. Πιο αληθινά. Πιο δικό σου.
Γιατί κανείς δεν στο είπε ξεκάθαρα:
Το μηδέν είναι η μόνη στιγμή που δεν χρωστάς τίποτα σε κανέναν.
Ούτε εξηγήσεις, ούτε ρόλους, ούτε έγκριση.
Και γι’ αυτό ακριβώς είναι τόσο δυνατό.
Εκεί, στο σημείο μηδέν, είσαι ο πιο ευάλωτος. Και ταυτόχρονα ο πιο ευφυής. Γιατί έχεις μάθει πλέον τι δεν θέλεις. Έχεις δει πώς σπάει ο άνθρωπος και πώς ξανακολλάει. Έχεις νιώσει την κούραση, αλλά και το πείσμα να σταθείς όρθιος. Έχεις ακούσει τη σιωπή σου και δεν τρόμαξες.
Ξέρεις τι είναι η επανεκκίνηση;
Όχι “ξαναρχίζω από την αρχή”.
Αλλά “ξεκινάω με ό,τι έμαθα”.
Και αυτό δεν είναι ποτέ μηδέν.
Αν το καλοσκεφτείς, κάθε μεγάλη αλλαγή στη ζωή σου ξεκίνησε έτσι: με ένα κενό, με μια απογύμνωση, με το σπάσιμο μιας ψευδαίσθησης. Και μετά… έγινε κάτι καλύτερο. Όχι επειδή το άξιζες περισσότερο τότε. Αλλά επειδή το άντεξες.
Ξεκινάς από το μηδέν και καταλήγεις κάπου που δεν τολμούσες ούτε να φανταστείς. Γιατί τώρα, στο δεύτερο γύρο, μπαίνεις χωρίς φόβο. Ξέρεις πώς πονάει η πτώση. Ξέρεις όμως και πώς να σηκωθείς.
Και στο τέλος;
Στο τέλος δεν σε δικαιώνει η διαδρομή. Σε δικαιώνει το κουράγιο που είχες να πατήσεις το “restart”.
Και αυτή τη φορά… θα πας ακόμη πιο μακριά.
Tip of the Day: Όταν νιώθεις ότι όλα τελειώνουν, ρώτα τον εαυτό σου: «Κι αν στην πραγματικότητα… τώρα αρχίζουν;».
