Καλημέρα SayYesser!!!
Με τα χρόνια, μαθαίνεις. Όχι γιατί σου το είπε κάποιος. Όχι επειδή διάβασες το σωστό βιβλίο ή άκουσες τη σωστή συμβουλή. Μαθαίνεις επειδή ζεις. Περνάς από καταστάσεις που σε αλλάζουν, από σιωπές που λένε περισσότερα από λέξεις, από ανθρώπους που σου έταξαν το για πάντα αλλά δεν άντεξαν ούτε στα μισά.
Μαθαίνεις, λοιπόν, να ξεχωρίζεις ποιος μένει και ποιος φεύγει. Ποιος έχει λόγο στη ζωή σου και ποιος απλώς… έτυχε να περάσει. Και σιγά σιγά, αποκτάς αυτή τη σπάνια δεξιότητα: να βγάζεις ανθρώπους από το οπτικό σου πεδίο χωρίς τύψεις, χωρίς δράματα, χωρίς εξηγήσεις.
Δεν πρόκειται για εκδίκηση. Δεν είναι πείσμα. Είναι εμπειρία. Είναι εκείνο το σημείο μέσα σου που λέει «ως εδώ». Εκεί που καταλαβαίνεις ότι η ψυχική σου ηρεμία αξίζει περισσότερο από κάθε “τοξική” επαφή, από κάθε σχέση που ζητά περισσότερα απ’ όσα δίνει.
Και κάπως έτσι, σταματάς να επιμένεις. Δεν πιέζεις. Δεν κυνηγάς. Δεν περιμένεις τη στιγμή που ο άλλος «θα καταλάβει». Αν δεν κατάλαβε μέχρι τώρα, δεν θα καταλάβει ποτέ. Κι εσύ δεν είσαι πια διατεθειμένος να ξοδεύεις άλλο χρόνο σε ανθρώπους που δεν θέλουν – ή δεν μπορούν – να σταθούν δίπλα σου με ουσία.
Δεν είναι εύκολο. Πονάει. Γιατί πριν φτάσεις να τραβήξεις την κουρτίνα, προσπάθησες. Έδωσες. Έμεινες. Μα η επιμονή έχει νόημα μόνο όταν υπάρχει ανταπόκριση. Διαφορετικά γίνεται βάρος. Και η ζωή είναι ήδη αρκετά δύσκολη για να κουβαλάς και τους λάθος ανθρώπους.
Το μόνο που χρειάζεται είναι να καθαρίσεις το κάδρο σου. Να κρατήσεις εκείνους που κοιτάζουν στα μάτια, όχι την πλάτη σου. Που είναι παρόντες όταν δεν λάμπεις, όχι μόνο όταν όλα πηγαίνουν καλά.
Και τότε, ξαφνικά, νιώθεις πιο ελαφρύς. Πιο ήσυχος. Πιο αληθινός. Γιατί δεν έμεινες με λιγότερους.
Έμεινες με τους σωστούς.
Tip of the Day: Δεν χρειαζόμαστε πολλούς για να είμαστε καλά. Μόνο λίγους – αλλά αληθινούς. Αφού ξέρεις, πως με τα χρόνια μαθαίνεις να βγάζεις ανθρώπους από το οπτικό σου πεδίο. Εμπειρία ονομάζεται…
