Η πρώτη αγάπη, λένε, δεν πεθαίνει ποτέ. Για κάποιους -ελάχιστους- η πρώτη αγάπη είναι και το παντοτινό τους ταίρι! Υπάρχουν ιστορίες ανθρώπων που αποδεικνύουν πως ο έρωτας και η αληθινή αγάπη μπορούν να νικήσουν τα πάντα… ακόμα και τον πόλεμο! Μια τέτοια ιστορία θα δούμε τώρα μέσα από ερωτικά γράμματα σε καιρό πολέμου… Αφορμή η 18η Σεπτεμβρίου που είναι η “First Love Day”.
Πρόκειται για την ιστορία του Γιάννη Χαλκουτσάκη και της Τιτίκας Μότσιου που εκτυλίχθηκε στα χρόνια του πόλεμου του ’40. Η συμφορά, η ανέχεια, οι κακουχίες… δεν ήταν τόσο ισχυρές όσο ο έρωτας που έτρεφε ο ένας για τον άλλον.
The love story
Ο ήρωας της ιστορίας μας, Γιάννης Χαλκουτσάκης, ήταν σε επικίνδυνη μυστική αποστολή διαβίβασης πληροφοριών για τις γερμανικές οχυρώσεις και πολεμικές κινήσεις των Ναζί στη Μήλο. Όσο για την ηρωίδα μας, υπήρξε μία από τις πρώτες Ελληνίδες επαγγελματίες σολίστ βιολιού και βιόλας, με πλούσια προσφορά στην Ελλάδα αλλά και το εξωτερικό. Ο έρωτάς τους ξεκίνησε λίγο πριν από τον πόλεμο και η φλόγα τους διατηρήθηκε άσβεστη για 9 χρόνια με αλληλογραφία, μέχρι το 1948… Η ευτυχία τους “επισημοποιήθηκε” με έναν γάμο και στη συνέχεια ήρθαν στη ζωή τους τα παιδιά τους. Να σημειωθεί ωστόσο ότι μετά τον γάμο αναγκάστηκαν να ζήσουν πάλι μακριά λόγω του Εμφυλίου Πολέμου…
Ο Γιάννης και η Τιτίκα δεν χώρισαν ποτέ. Τα πάνω από 100 γράμματα που βρέθηκαν είναι οι πιο ρομαντικές αποδείξεις ενός έρωτα βγαλμένου από την πραγματική ζωή και όχι από ταινία ή μυθιστόρημα. Και αυτό είναι που την κάνει ακόμα πιο ονειρική!
Εκείνοι μπορεί να έφυγαν από τη ζωή, η ιστορία τους όμως θα αποτελεί πηγή έμπνευσης για όσους επιμένουν να πιστεύουν στο “για πάντα” είτε αφορά στον πρώτο τους έρωτα είτε σε αυτόν που τους οδήγησε το προσωπικό τους ταξίδι…
“Θα ανοίξω το πρωί το παράθυρο κι όπως θα μου μυρίσει το μικρό δεντράκι της αυλής, θα φέρω μπροστά μου την εικόνα σου, γλυκιά μου αγάπη και θα πω πως η άνοιξη για μας ξαναγύρισε. Καληνύχτα αγαπημένε μου” γράφει σε μία από τις επιστολές η Τιτίκα…
Αποσπάσματα από γράμματα του Γιάννη Χαλκουτσάκη:
“Μέσα από το παίξιμο της φλόγας, όπως την κυτούσα, σχημάτισα την μορφή σου. Δυο μάτια, τα μάτια σου, πότε – πότε με κοίταζαν γλυκά και παραπονεμένα. Το παράπονο του χωρισμού. Το ξέρω, Τιτίκα μου, το έχω χορτάσει πιο αυτό το πικρό παράπονο. Δεν είναι η πρώτη φορά. Ούτε και η δεύτερη. Είναι όμως η τελευταία. Λίγος καιρός ακόμη μας μένει, λίγοι μήνες. Και έπειτα πια θα ενωθούμε για πάντα”.
“Προετοιμάζω ψυχικά τον εαυτό μου για την ανύψωσι. Νοιώθω την αγιότητα της στιγμής που δυο υπάρξεις πλασμένες για να ζήσουν μαζί θα ανεβούν στον Παράδεισο της αγάπης των. Θα ‘ναι μεγάλη, Τιτίκα μου, απέραντα μεγάλη η στιγμή εκείνη, η αγία που τίποτα δεν μπορεί να την περιγράψει. Όσα κι’ άν διάβασα, και διαβάζω πολύ τώρα τελευταία, σε κανένα στίχο, σελίδα ή βιβλίο δεν βρήκα την περιγραφή που της αξίζει”…
Της Βένιας Αντωνίου
