Το πρώτο νεοελληνικό μυθιστόρημα φαντασίας, “Πίθηκος Ξουθ”, ανεβαίνει για πρώτη φορά στη σκηνή και η Ρουμπίνη Μοσχοχωρίτη, που υπογράφει τη σκηνοθεσία του, μίλησε γι’ αυτήν την πολύ ενδιαφέρουσα πρόκληση στο Say Yes to the Press.
Μετά τη σπουδαία διάκρισή σας με το βραβείο Κάρολος Κουν για το έργο “Ζητιάνος”, έρχεται το μυθιστόρημα του “Πίθηκος Ξουθ”, που ανεβαίνει από την ομάδα ΑΝΙΜΑ. Πώς είναι να σκηνοθετείτε το πρώτο νεοελληνικό μυθιστόρημα φαντασίας; Είναι πρόκληση;
Η αλήθεια είναι πως η μεταφορά μυθιστορημάτων στη σκηνή είναι κάτι που με ελκύει ιδιαίτερα και το βρίσκω πολύ δημιουργικό. Ο “Ζητιάνος” ήταν η πρώτη απόπειρα, που μάλλον πήγε καλά, μιας και διακρίθηκα με το βραβείο Κάρολος Κουν για νέο σκηνοθέτη. Από τότε έχω δουλέψει και πάνω σε άλλα μυθιστορήματα όπως το “Οδός Αβύσσου” του Μ. Λουντέμη, “Το Kαλοκαίρι του κου Ζόμερ” του Π. Ζίσκιντ και τώρα τον “Πίθηκο Ξουθ”. Το να σκηνοθετείς ή να διασκευάζεις ένα μυθιστόρημα σημαίνει ότι κάθε φορά έχεις να αντιμετωπίσεις διαφορετικά θέματα και να λύσεις διαφορετικά προβλήματα. Το ίδιο ισχύει και με τον Πίθηκο Ξουθ, το οποίο χαρακτηρίζεται ως το πρώτο νεοελληνικό μυθιστόρημα φαντασίας. Αυτό με κάποιο τρόπο έπρεπε να μετουσιωθεί και σκηνικά με τις αντίστοιχες ιδιαιτερότητες. Είναι γεγονός πως με τον Πίθηκο Ξουθ είχαμε να αντιμετωπίσουμε μια μεγάλη πρόκληση τόσο θεματικά όσο και μορφολογικά. Η μεταμόρφωση ενός ανθρώπου σε πίθηκο και η γενικότερη διαχείριση αυτής της θεματικής, αποτελεί ένα σκηνικό γρίφο, που έπρεπε να λυθεί. Επίσης το πώς η ιστορία από το πρώτο στο δεύτερο μέρος αλλάζει φόρμα και ξαφνικά ανατρέπεται όλη η βασική πλοκή, δημιουργώντας τρομερό σασπένς, ήταν μια αλλαγή που παραστατικά μας δυσκόλεψε αλλά η επίλυσή της μας έκανε να αισθανθούμε πολύ χαρούμενοι και δημιουργικοί.
Πώς μπορεί ένα κείμενο του 1848 να παρουσιαστεί σαν… καινούργιο;
Μπορεί όταν τα θέματα που θίγει είναι επίκαιρα και διαχρονικά. Επίσης μπορεί όταν βρεθεί μια ενδιαφέρουσα φόρμα μέσα στην οποία θα μπορεί να ενταχθεί η δράση. Στην περίπτωση του Ξουθ ισχύουν και τα δυο. Όσον αφορά στη φόρμα, έχουμε εγκιβωτίσει την ιστορία μέσα στη σκηνή ενός καμπαρέ και όλα είναι ιδωμένα μέσα από τη φόρμα ενός σόου. Μιας μουσικής παράστασης με παρουσιαστές, ρόλους, μουσική, τραγούδια, χιούμορ και διασκεδαστική εξωστρέφεια. Λαμβάνοντας επίσης υπόψη ότι και τα μηνύματα του έργου έχουν και σήμερα την ίδια αξία και βαρύτητα, έχουμε στόχο να αφηγηθούμε την ιστορία τονίζοντάς τα. Άλλωστε η επιδίωξη της αυθεντικότητας τόσο σε προσωπικό όσο και σε ομαδικό επίπεδο αλλά και η καλλιέργεια του πραγματικού εαυτού είναι πάντα τα ζητούμενα που ο άνθρωπος διερευνά.
Τελικά είναι μαγική η τέχνη της σκηνοθεσίας;
Η τέχνη της σκηνοθεσίας είναι σίγουρα μαγική, περιλαμβάνοντας όλα τα στοιχεία της ‘μαγείας’ θετικά και αρνητικά: τελετουργία, αποκρυφισμός, πρωτόγονο, αποκλίνον, εξωτικό, αρχετυπικό, διαφορετικό, αλλά και λέξεις, ρυθμούς, κίνηση, φαντασία, έμπνευση, έκπληξη.
Η σκηνοθεσία για μένα είναι μια συναρπαστική, αλλά ταυτόχρονα επώδυνη διαδικασία, που κυοφορείται για μήνες στο μυαλό του σκηνοθέτη. Λίγο μετά έρχεται η αποκάλυψη, δηλαδή έρχεται στο φως το καινούργιο μωρό, η νέα παράσταση, υλοποιώντας σε μικρό ή μεγάλο βαθμό το αρχικό όραμα του σκηνοθέτη.
