Η Μαρία Γιαννιού ως Empowerment & Leadership Coach και εκπαιδεύτρια ενηλίκων υποστηρίζει τους ανθρώπους να γίνουν πραγματικοί ηγέτες του εαυτού τους. Αφού ολοκλήρωσε τις διδακτορικές σπουδές της στη Σορβόννη με εξειδίκευση τις Διεθνείς Σχέσεις και μετά από μακροχρόνια επαγγελματική πορεία στον ακαδημαϊκό χώρο, επικεντρώθηκε σε αυτό που αγαπάει περισσότερο, την ηγεσία και τη διά βίου προσωπική εξέλιξη.
Αυτοηγεσία: Τι σας οδήγησε στη συγγραφή αυτού του βιβλίου;
Εδώ και χρόνια, τόσο στις εκπαιδεύσεις ανάπτυξης δεξιοτήτων που υλοποιώ όσο και στις
συνεδρίες coaching, παρατηρώ ότι ως άνθρωποι ερχόμαστε αντιμέτωποι με κάποιες κοινές
προκλήσεις στην προσπάθειά μας να εξελιχθούμε τόσο επαγγελματικά όσο και προσωπικά. Κάποιοι και κάποιες από εμάς βρίσκουμε τον κατάλληλο τρόπο για να τις διαχειριστούμε αποτελεσματικά. Άλλοι και άλλες, πάλι, δυσκολευόμαστε. Αποφάσισα, λοιπόν, να γράψω αυτό το βιβλίο με στόχο να μοιραστώ τα εργαλεία που όχι μόνο εγώ η ίδια χρησιμοποιώ στη δική μου καθημερινότητα, αλλά και που μοιράζομαι με τους ανθρώπους που υποστηρίζω επαγγελματικά.
Μιλήστε μας για το δικό σας success story… Πότε νιώσατε ότι ηγείστε της ζωής σας
και πώς το καταφέρατε;
Δεν θα έλεγα ότι υπάρχει ένα success story, αλλά πολλές μικρές ιστορίες καθημερινότητας:
ο χρόνος που πέρασα δουλεύοντας σκληρά το διδακτορικό μου, η διαχείριση μιας, ή και
περισσότερων, δύσκολων σχέσεων, οι πολλές αποτυχίες, η απόφαση να αλλάξω καριέρα
για να κάνω αυτό που με ικανοποιεί πραγματικά. Κάθε μία, με τον δικό της τρόπο, με
βοήθησε να χτίσω την εργαλειοθήκη αυτοηγεσίας μου σταδιακά. Και θέλω να επιμείνω σε
αυτή τη λέξη. Η αυτοηγεσία δεν επιτυγχάνεται μονομιάς και ολοκληρωτικά. Έρχεται σιγά-
σιγά, με πολλή δουλειά και με συνειδητή ενδοσκόπηση. Και, εννοείται, ότι στην πορεία μας
προς την αυτοηγεσία θα αμφισβητήσουμε τον εαυτό μας αρκετές φορές, θα κουραστούμε
και θα θελήσουμε να τα παρατήσουμε και να επαναπαυθούμε στην ασφάλεια που προσφέρει το γνωστό, το δοκιμασμένο, το αποδεκτό από όλους. Όμως, θα ξέρουμε ότι ηγούμαστε της ζωής μας αν βγούμε για άλλη μια φορά εκτός της ζώνης ασφαλείας μας, αν αμφισβητήσουμε για άλλη μια φορά τις εμπεδωμένες πεποιθήσεις μας και αν, μεταξύ άλλων, νιώσουμε απελευθερωμένοι και απελευθερωμένες από τις γνώμες τρίτων.
Τι σημαίνει να είναι κάποιος “προδραστικός άνθρωπος” και τι επιτυγχάνει;
Προδραστικός άνθρωπος είναι εκείνος που έχει ένα σταθερό εσωτερικό κέντρο, ένα
σταθερό αξιακό σύστημα το οποίο λειτουργεί ως πυξίδα στη ζωή του. Η συμπεριφορά του,
οι επιλογές του, οι στόχοι του εμπνέονται από αυτό και βασίζονται σε αυτό το σταθερό κέντρο δίχως να επηρεάζονται από εξωγενείς παράγοντες, όπως οι γνώμες τρίτων ή οι εκάστοτε συνθήκες στις οποίες καλείται να λειτουργήσει. Αυτό δεν σημαίνει ότι αγνοεί το περιβάλλον του. Αποδέχεται τις αλλαγές, τις αποτυχίες και τις προκλήσεις και τις διαχειρίζεται κάθε φορά αντλώντας δύναμη από αυτό το μοναδικό εσωτερικό κέντρο.
Μπορούμε όλοι να οδηγηθούμε στην αυτοηγεσία; Ποιες είναι οι προϋποθέσεις;
Θα πω ναι! Όλοι και όλες μπορούμε να είμαστε αυτοηγέτες και αυτοηγέτιδες. Αρκεί να
επιλέξουμε να ζούμε συνειδητά. Και για να το κάνουμε αυτό, πρέπει να ξεκινήσουμε από τα
πολύ βασικά: να διευκρινίσουμε τις αξίες μας. Ξέρετε, περνάμε τουλάχιστον 12 χρόνια της
ζωής μας μέσα στο εκπαιδευτικό σύστημα. Μαθαίνουμε από το τι έτρωγαν στις Μυκήνες
μέχρι εξισώσεις 2ου βαθμού, αλλά δεν μαθαίνουμε πώς να επιλέγουμε συνειδητά τις αξίες
μας. Πολλές και πολλοί από εμάς ξεκινάμε την ενήλικη ζωή μας προσπαθώντας να
ικανοποιήσουμε τις προσδοκίες τρίτων και συνεχίζουμε… στον αυτόματο. Καταλήγουμε,
έτσι, να ζούμε μια ζωή που μπορεί να πιστεύουμε ότι την έχουμε επιλέξει εμείς, αλλά η
πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική. Αν, ωστόσο, μπούμε στη διαδικασία να
καθορίσουμε ποιες είναι οι αξίες πάνω στις οποίες θέλουμε να θεμελιώσουμε την ζωή μας,
τότε, θα έχουμε κάνει το πρώτο βήμα προς την αυτοηγεσία.
Ποια είναι τα μεγαλύτερα εμπόδια στην προσπάθειά μας να γίνουμε ηγέτες του
εαυτού μας;
Θεωρώ ότι το μεγαλύτερο εμπόδιο είναι η οκνηρία. Ξέρετε, η αυτοηγεσία θέλει πολλή
δουλειά. Θέλει να είμαστε διαρκώς σε εγρήγορση και να μην επαναπαυόμαστε. Να μην
ξεχνάμε να αμφισβητούμε τις πεποιθήσεις μας και να μην φοβόμαστε τον αναστοχασμό, με
στόχο την καλύτερη κατανόηση του εαυτού μας. Μου αρέσει να παρομοιάζω αυτό το ταξίδι
με τον χορό. Πότε είναι αναγκαίο να χορεύουμε “στην πίστα” της ζωής, πότε είναι αναγκαίο
να βγαίνουμε από την πίστα και να παρατηρούμε σφαιρικά και με κριτική ματιά ό,τι έχουμε
βιώσει.
Το μότο σας είναι…
“Τι μπορώ να μάθω για τον εαυτό μου και τον κόσμο γύρω μου από αυτό που μου έτυχε
σήμερα;”.
