Η Αντιγόνη Γαβρίδου κατέφυγε στη συγγραφή και σε φανταστικούς κόσμους από πολύ μικρή ηλικία. Τώρα μας συστήνεται ως συγγραφέας μέσα από το πρώτο της μυθιστόρημα, τη «Δικαίωση». Ας τη γνωρίσουμε!
Η «Δικαίωση» είναι το πρώτο συγγραφικό σου έργο. Να μιλήσουμε για τη μαγική στιγμή που το εμπνεύστηκες και ξεκίνησες να το δημιουργείς; Πώς ένιωσες όταν το ολοκλήρωσες και ποιος ήταν ο πρώτος άνθρωπος που το μοιράστηκες;
Φυσικά! Οι ιστορίες των γυναικών της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας άρχισαν να μ’ ενδιαφέρουν από τα χρόνια μου στο λύκειο. Πιο συγκεκριμένα, στα πλαίσια ενός
μαθήματος, μια καθηγήτρια μας είχε ρωτήσει αν η Αντιγόνη θα ήταν αρεστή στο θεατρικό κοινό της αρχαιότητας. Λάτρευα την Αντιγόνη και τη θαύμαζα πολύ, οπότε όπως μπορείς να φανταστείς σήκωσα το χέρι και με μεγάλη αυτοπεποίθηση απάντησα θετικά. Η καθηγήτριά μου, ωστόσο, μου εξήγησε πως η Αντιγόνη δεν θα ήταν καθόλου αγαπητή στο κοινό, καθώς απείχε πολύ από το πρότυπο της υποταγμένης γυναίκας της εποχής και απειλούσε την πατριαρχική τάξη. Τότε ήταν που κάτι άλλαξε μέσα μου. Άρχισα να εξετάζω τους αρχαίους ελληνικούς μύθους πιο προσεκτικά κι εντόπισα το βουβό πόνο των γυναικών, οι οποίες κρύβονταν πίσω από τα σπουδαία κατορθώματα των αντρών. Κάπως έτσι, μετά από χρόνια
γεννήθηκε η Δικαίωση. Η χαρά μου όταν έβαλα την τελευταία τελεία στο κείμενο ήταν ανείπωτη! Έγραφα από μικρή, αλλά αυτό ήταν το πρώτο έργο που κατάφερα ποτέ να ολοκληρώσω. Ο πρώτος άνθρωπος με τον οποίο το μοιράστηκα ήταν ο σύζυγός μου, τον οποίο θέλω και να ευχαριστήσω για την πίστη του σ΄εμένα καθ’ όλη τη διάρκεια του συγγραφικού μου ταξιδιού.
Ας γυρίσουμε λίγο πιο πίσω στον χρόνο… Ποια ήταν η πρώτη σου συγγραφική απόπειρα; Πότε ξεκίνησες να γράφεις και τι σε ώθησε στη συγγραφή;
Ξεκίνησα να γράφω στην ηλικία των δώδεκα ετών. Ήμουν ένα αρκετά μοναχικό κι εσωστρεφές παιδί, που δυσκολευόταν ιδιαίτερα να δημιουργήσει φιλίες. Πάντα αισθανόμουν ξένη μέσα σε παρέες, κι αναρωτιόμουν σιωπηλά πότε θα περάσει η ώρα για να επιστρέψω σπίτι και να χαθώ στις σελίδες κάποιου βιβλίου. Νομίζω πως αυτό με ώθησε στη συγγραφή. Η ανάγκη μου να δραπετεύσω σε τόπους μαγικούς και να συναντήσω ανθρώπους που η ψυχή τους «κούμπωνε» με τη δική μου. Μπορεί να μην ήταν αληθινοί, μα σίγουρα μ’ έκαναν να αισθάνομαι λιγότερο μόνη. Η πρώτη μου συγγραφική απόπειρα ήταν μια ιστορία για ένα καταραμένο βασίλειο, μια πριγκίπισσα ξωτικών, ένα θνητό αγόρι με σπουδαίο πεπρωμένο και μια αρχαία προφητεία.
Ως παιδί δημιουργούσες φανταστικούς κόσμους… Ποιες ήταν οι πηγές της έμπνευσής σου τότε και ποιες είναι τώρα;
Δημιουργούσα φανταστικούς κόσμους καθημερινά! Βρισκόμουν διαρκώς σε μια περιπέτεια! Από τα ξωτικοβασίλεια όπου όλα ήταν πιθανά, μέχρι τα πειρατικά καράβια, το κυνήγι θησαυρών και τα σκοτεινά δάση γεμάτα με αγέλες λυκανθρώπων. Δεν γνωρίζω ούτε εγώ η ίδια ποια ήταν η πηγή έμπνευσης μου όταν ήμουν παιδί. Έγραφα και διάβαζα γιατί ήταν τα μοναδικά πράγματα που έδιναν φτερά στην ψυχή μου. Τα μοναδικά πράγματα που μ’ έκαναν να αισθάνομαι τόσο όμορφα. Τώρα, ωστόσο, αντλώ έμπνευση από μικρά πράγματα. Από ένα
ηλιοβασίλεμα στη θάλασσα, ένα πεφταστέρι ή αληθινές ιστορίες καθημερινών ανθρώπων.
Ποιος είναι ο αγαπημένος σου συγγραφέας; Υπάρχει κάποιο βιβλίο που έχει μείνει ανεξίτηλο στη μνήμη σου και σε επηρέασε βαθιά;
Ο αγαπημένος μου συγγραφέας είναι ο Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν. Το συγγραφικό του έργο με επηρέασε βαθύτατα από την ηλικία των δώδεκα ετών και δε σταμάτησε ποτέ μέχρι
και σήμερα, ενώ οι χαρακτήρες που δημιούργησε ήταν συχνά συνοδοιπόροι μου στις νοερές περιπέτειες του παιδικού – εφηβικού μυαλού μου. Το αγαπημένο μου βιβλίο είναι Το Χόμπιτ και νομίζω πως δε θα σταματήσει να με μαγεύει όσες φορές κι αν το διαβάσω. Ήταν από τα πρώτα βιβλία που γέννησαν μέσα μου τόσα πολλά συναισθήματα και μ’ έκαναν να λαχταρώ να γράψω κι εγώ τις δικές μου ιστορίες.
Μια φράση από το βιβλίο σου που σε εκφράζει πολύ σε αυτή τη φάση της ζωής σου είναι…
Το βιβλίο μου τελειώνει με την εξής φράση: Όλες μαζί, θα τα καταφέρουμε. Παίρνω καθημερινά δύναμη από αυτές τις πέντε λέξεις. Κάθε φορά που μια νέα ιστορία κακοποίησης γίνεται γνωστή, κάθε φορά που φρικτά επίθετα εκτοξεύονται με μοναδικό αποδέκτη μια γυναίκα, κάθε φορά που αισθάνομαι πως αδικούμαι ακριβώς επειδή είμαι γυναίκα, αυτές οι λέξεις μου θυμίζουν πως υπάρχει ακόμα ελπίδα. Όσο κι αν έχει προσπαθήσει η πατριαρχία να στρέψει τη μια ενάντια στην άλλη, υπενθυμίζω στον εαυτό μου πως αν είμαστε ενωμένες μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα.
Ποια είναι τα σχέδιά σου; Τι νέο να περιμένουμε;
Αυτή την περίοδο προσπαθώ να επικεντρωθώ στη συγγραφή όσο περισσότερο μπορώ. Έχω ξεκινήσει να γράφω ένα μυθιστόρημα για νέους ενήλικες, που ανήκει στην κατηγορία του Dark Academia. Έχει κοινωνικές προεκτάσεις, μια γερή δόση ρομάντζου, αλλά και ανατροπές. Ελπίζω να το ολοκληρώσω σύντομα γιατί έχω δεθεί πολύ με τους ήρωες και ανυπομονώ να πω την ιστορία τους.
Θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας ένα όνειρό σου;
Θα ήθελα να ταξιδέψω όσο περισσότερο μπορώ, σε όσα περισσότερα μέρη μπορώ. Να γνωρίσω νέους πολιτισμούς, να δοκιμάσω παραδοσιακά φαγητά, να δω το ηλιοβασίλεμα σε κάθε μέρος που επισκέπτομαι και να κάνω πράγματα που με βγάζουν από τη ζώνη άνεσής μου. Νομίζω πως αυτό είναι – ίσως – το μεγαλύτερο όνειρό μου.
