Το νέο βιβλίο του Θοδωρή Σπηλιώτη έρχεται να μας εμπνεύσει με μια αληθινή, προσωπική ιστορία. Μας ωθεί να κάνουμε μια βουτιά μέσα μας για να εξερευνήσουμε τον βυθό μας…
Το βιβλίο σας «Από το Μανχάταν στο Άγιο Όρος» μας γεμίζει έμπνευση και μας
ταξιδεύει… Μας δίνει θάρρος και ελπίδα, ενώ παράλληλα μας συγκινεί… Όταν το
γράφατε, πιστεύατε πως θα επηρεάσει τόσο τους αναγνώστες;
Όταν ξεκινάει το ταξίδι συγγραφής ενός βιβλίου, στόχος είναι να προβληματίσει τον αναγνώστη του. Το συγκεκριμένο βιβλίο είναι αληθινή ιστορία, βίωμα του πρωταγωνιστή και οι αναγνώστες ταυτίζονται σε κάποιο σημείο της ιστορίας.
Η αλήθεια, το βίωμα, η αυθεντικότητα, θεωρώ ότι επηρεάζουν τους αναγνώστες και είμαι
ευγνώμων για την αποδοχή.
Πόσο μεγάλη είναι η διαδρομή που μας οδηγεί στην ευτυχία; Τελικά χρειάζεται να χαθείς για να βρεις τον δρόμο σου;
Είναι καθημερινός αγώνας διαρκείας, για άλλους μαραθώνιος που χρειάζεται να προσπαθείς
συνέχεια, για να βρεις την ισορροπία με τον εαυτό σου. Η ευτυχία είναι μια εσωτερική
διαδικασία που αφορά αποκλειστικά εμάς, αλλά επηρεάζει και το περιβάλλον μας.
Για να μπορούμε ωστόσο να είμαστε ανθεκτικοί, πρέπει να μπορούμε να αλλάζουμε, να
προσαρμοζόμαστε.
Η ευθύνη συνδέεται άμεσα με την ευτυχία. Πρόκειται για μια εσωτερική διεργασία άρρηκτα
συνδεδεμένη με την αυτοπειθαρχία και τον αυτοσεβασμό. Γι’ αυτό προϋποθέτει σοβαρή και
συστηματική δουλειά με τον εαυτό μας. Κατά συνέπεια ο μόνος που μπορεί αποτελεσματικά να μας την επιβάλλει είναι η συνείδησή μας. Ο δρόμος της ευθύνης είναι απαιτητικός, γι’ αυτό είναι και δύσκολος.
Τι σας οδήγησε στον κόσμο της συγγραφής και τι σας προσφέρει;
Μια παρατήρηση που έκανα πριν 7 χρόνια σε επίσκεψή μου στο Άγιο Όρος. Ενώ έλειπε ο
Ηγούμενος, όλα δούλευαν σαν καλοκουρδισμένη μηχανή, χωρίς την επιτήρησή του.
Άρχισα να μελετώ την οργάνωση και διοίκηση του Αγίου Όρους και γεννήθηκε το πρώτο
πόνημα με τίτλο «Ο Μοναχός που έγινε CEO – 1000 χρόνια Αθωνικό Management».
Μου προσφέρει εσωτερική πληρότητα και προσφορά στο κοινωνικό σύνολο με τις ταπεινές μου δυνάμεις.
Τα βήματα που οδηγούν στην αυτοπραγμάτωση και την ευτυχία είναι όλα διαφορετικά για τον καθένα; Μπορούμε σε κάποιο βαθμό να διδαχθούμε πώς να είμαστε ευτυχισμένοι ή είναι αποκλειστικά προσωπική, εσωτερική υπόθεση;
Δίχως ευγνωμοσύνη δεν μπορούμε να απολαύσουμε καμία ευφρόσυνη συνθήκη ούτε να
καταλάβουμε τι ζούμε, δηλαδή δεν μπορούμε να είμαστε στο παρόν.
Επειδή με την ερώτησή σας αναφερθήκατε στο θέμα των προτεραιοτήτων και των ισορροπιών στη ζωή μας, αυτές σίγουρα δεν διδάσκονται ούτε υπαγορεύονται, παρά μόνο βιώνονται και αναπροσδιορίζονται από τον καθένα μας σε διαφορετικό χρόνο και με διαφορετική ένταση.
Μια φράση που περικλείει το νόημα της ζωής (σας) είναι…
Να κοιτάω ψηλά για φως και χαμηλά για ταπεινότητα.
