Με αφορμή το νέο της βιβλίο, «Πιες το τσάι σου, Σεμίραμις», η Μαρίνα Παπαγεωργίου παραχώρησε συνέντευξη στο Say Yes to the Press και μίλησε, μεταξύ άλλων, για έμπνευση, ιστορίες και όνειρα…
«Πιες το τσάι σου, Σεμίραμις»: Τι θέλει να πει… η συγγραφέας με αυτόν τον ιδιαίτερο τίτλο; Υπάρχει κάποιο μήνυμα πίσω από τις λέξεις;
Λένε πως, όταν γράφουμε τον τίτλο μιας ιστορίας, πρέπει να τον αγαπάμε πολύ γιατί θ’ αναγκαστούμε να τον προφέρουμε πολλές φορές. Το βιβλίο ξεκίνησε τη διαδρομή του, με τα μυστικά του και με τον κάπως αινιγματικό τίτλο του. Είναι αλήθεια πως υπάρχει κάποιο μυστικό στο «Πιες το τσάι σου, Σεμίραμις», κάτι σαν τη γέμιση σ’ ένα σοκολατάκι που δεν ξέρουμε αν περιέχει λικέρ, πραλίνα ή αμυγδαλωτό. Θα μου επιτρέψετε να σας αποκαλύψω μόνο ένα στοιχείο-κλειδί: η φράση προφέρεται μ’ έναν μικρό στεναγμό. Γλυκό.
Μετά το λογοτεχνικό σας «βάπτισμα» με τη συλλογή διηγημάτων «Γλυκιά πενικιλίνη» επανέρχεστε με ένα μυθιστόρημα. Πώς πήρατε αρχικά την απόφαση να μοιραστείτε με το κοινό τις ιστορίες που δημιουργείτε και πώς προέκυψε το νέο σας βιβλίο;
Γράφω ιστορίες για να τις μοιράζομαι, αγαπώ τη μυθοπλασία φυσικά και ως αναγνώστης. Δεν κρατούσα ποτέ προσωπικό ημερολόγιο, παρά μόνο σημειώσεις που, όταν μένουν «πίσω» στο χαρτί ή στο μυαλό, μεταλλάσσονται σε ιστορίες. Τόσο στο διήγημα όσο και στο μυθιστόρημα, οι αφετηρίες μου είναι η παρατήρηση, σκέψεις ή και κάποιες (πολλές) εμμονές, εικόνες ή φράσεις, πρωταγωνιστές και δευτεραγωνιστές και, με ιδιαίτερη έμφαση, ο
χρόνος και ο χώρος, το «σκηνικό». Το παζλ των σημειώσεών μου το αφήνω να «ξεκουραστεί», όπως λέμε στη μαγειρική. Όταν το επισκέπτομαι ξανά, έτσι όπως είναι, άτακτο, ξεκινάει η σύνθεση και η μεταμόρφωση ανθρώπων και τόπων, πρωταγωνιστών και
δευτεραγωνιστών – κι έτσι αρχίζει η ιστορία και η περιπέτεια της γραφής. Τα πρόσωπα της αφήγησης ζωντανεύουν κι αποκτούν την προσωπικότητα και τη μορφή τους – τόσο στα χέρια μου, όσο και στα δικά τους – και «συνομιλούμε» για καιρό. Έτσι προέκυψε και το νέο βιβλίο, όταν, μετά από το μοναχικό ταξίδι της γραφής, ένιωσα πως θέλω να μοιραστώ τα πρόσωπα, τους τόπους και τις στιγμές, τους σταθμούς και τις σκέψεις των πλασμάτων της ιστορίας. Είμαι ιδιαίτερα ευτυχής που οι Εκδόσεις Κάκτος «αγκάλιασαν» αυτήν την ιστορία και τους ανθρώπους της. Στο «Πιες το τσάι σου, Σεμίραμις», αφηγήτρια είναι η «Θάλεια», η
οποία πλαισιώνεται από τα πρόσωπα της ζωής της, ανθρώπους καλούς και ανθρώπους απεχθείς, πρωταγωνιστές και δευτεραγωνιστές. Ειδικά οι δεύτεροι, είναι πολύ αγαπημένοι της
Θάλειας. Όπως αναφέρει και η ίδια, «Οι δευτεραγωνιστές εμφανίζονται λιγότερο στη σκηνή, λένε τα λιγότερα, αλλά χωρίς αυτούς δεν προχωρεί τίποτα.»
Ποιες είναι οι πηγές της έμπνευσής σας και ποια τα συγγραφικά σας όνειρα;
Ως τόπος, η Αθήνα και το σύμπαν της γειτονιάς εξακολουθούν να είναι η πηγή των εικόνων που φιλοξενούν τους ανθρώπους και την κοινότητα, την «παρέα» των ιστοριών μου – και «ζυμώνονται» μαζί με τις εικόνες που φέρνουν τα πρόσωπα που έρχονται και
«κατοικούν» στην ιστορία από άλλες γωνιές της Ελλάδας. Τα όνειρα είναι το οξυγόνο μας, σε ό,τι κάνουμε. «Πιες το τσάι σου, Σεμίραμις» και συνεχίζουμε… Αποσιωπητικά ή …άνω τελεία ·
Ποια είναι η αγαπημένη σας φράση από το μυθιστόρημά μας;
Ανήκει στον αγαπημένο μου δευτεραγωνιστή, που εμφανίζεται για λίγο, λέει τα λιγότερα, αλλά είναι ένα πλάσμα καταλυτικό: «Στην Κακιά Σκάλα πάντα βρέχει.»
Η φιλοσοφία της ζωής σας μέσα σε λίγες λέξεις ή σε έναν τίτλο…
Κάτι που με αποκαλύπτει στη μυθοπλασία μου μέχρι σήμερα – είτε στο διήγημα είτε στο μυθιστόρημα – είναι η αισιοδοξία. Θετική ενέργεια, επιστροφή σε αυτό που είμαστε και σε ό,τι αγαπάμε κι ονειρευόμαστε από παιδιά και «η ζωή είναι μια σειρά από καθόλου
τυχαίες συμπτώσεις.».
