Θα έχετε παρατηρήσει ίσως ανθρώπους του περιβάλλοντός σας που δεν μεγαλώνουν με το πέρασμα του χρόνου, δεν ωριμάζουν και δεν αναλαμβάνουν τις ευθύνες που συνεπάγεται η ενηλικίωση… Ή μπορεί να είστε ένας από αυτούς!
Ο ψυχαναλυτής Dr Dan Kiley ήταν εκείνος που το 1983 αναφέρθηκε στον όρο «σύνδρομο Πίτερ Παν» στο ομώνυμο βιβλίο του. Εκεί περιγράφει αγόρια που δυσκολεύονται πολύ να αναλάβουν τις ευθύνες της ενηλικίωσης.
Βέβαια το φαινόμενο “Πίτερ Παν” δεν αφορά μόνο άνδρες αλλά και – σπανιότερα – γυναίκες που δεν μπορούν να συμφιλιωθούν με την ενηλικίωση. Δεν μεγαλώνουν… επειδή αρνούνται να είναι “υπεύθυνοι ενήλικες” και να αναπτύξουν υγιείς διαπροσωπικές σχέσεις. Ακόμη, είναι “εμμονικά κολλημένοι” με το παρελθόν.
Αναλύοντας το προφίλ του Πίτερ Παν
Η ανεύθυνη συμπεριφορά βρίσκεται στην κορυφή, μαζί με τις ανεξέλεγκτες παρορμήσεις τους. Επιπλέον, αυτά τα άτομα δεν κάνουν αυτοκριτική και δεν μπορούν να δεχτούν την κριτική! Είναι εγωκεντρικοί και ματαιόδοξοι. Όλα αυτά έχουν ως αποτέλεσμα να μην μπορούν να συνάψουν καλές σχέσεις τόσο στην προσωπική τους ζωή όσο και στην επαγγελματική. Και τι κάνουν όταν τα πράγματα δεν πάνε καθόλου καλά; Μεταθέτουν τις ευθύνες σε άλλους, τόσο απλό!
Οι “Πίτερ Παν” έχουν δυσκολία στην επικοινωνία: δεν ακούνε τον συνομιλητή τους, δεν εκφράζουν τα συναισθήματά τους…
Ως σύντροφοι…
Αναζητούν έναν σύντροφο που θα παίζει και τον ρόλο του “γονιού” και έχουν σοβαρό πρόβλημα δέσμευσης. Δεν παίρνουν πρωτοβουλίες ούτε κάνουν μακροπρόθεσμα σχέδια. Ζουν μόνο για το τώρα και προσπαθούν να περνούν καλά. Είναι εγωκεντρικοί και ασχολούνται πολύ με την εξωτερική τους εμφάνιση. Δεν είναι εκδηλωτικοί και φαίνονται μη διαθέσιμοι συναισθηματικά…
Ως επαγγελματίες…
Δεν ενδιαφέρονται για προαγωγές και εξέλιξη, συχνά αμελούν τα καθήκοντά τους. Έχουν μη ρεαλιστικές φιλοδοξίες, βαριούνται εύκολα κι έτσι αλλάζουν δουλειές αλλά και επαγγελματική κατεύθυνση.
Ο ρόλος της υπερπροστασίας…
Είναι πιθανό ένας “Πίτερ Παν” να είχε έναν γονέα υπερπροστατευτικό, με αποτέλεσμα να μην είχε από νωρίς την ευκαιρία της ανάληψης ορισμένων ευθυνών. Ένας γονιός που υπερπροστατεύει το παιδί του και του παρέχει έτοιμες λύσεις για όλα, δεν του επιτρέπει να πάρει πρωτοβουλίες και να ανταποκριθεί στις δυσκολίες και στα εμπόδια… στις πραγματικές συνθήκες της ζωής. Αυτό το απόλυτα ασφαλές, προστατευμένο και βέβαια προνομιακό περιβάλλον όπου όλα τα δύσκολα τα κάνει κάποιος άλλος… είναι που συχνά αναζητούν όσοι μεγάλωσαν υπερπροστατευμένοι.
Από την άλλη, είναι λογικό οι άνθρωποι όταν ενηλικιώνονται να αντιμετωπίζουν δυσκολίες προσαρμογής, λόγω της πιο απαιτητικής καθημερινότητας και των νέων δεδομένων στη ζωή τους. Αυτή είναι μία φάση στη ζωή μας που δεν σχετίζεται με το σύνδρομο “Πίτερ Παν”…
