Περιττές Ανασφάλειες!
Εμείς οι άνθρωποι, ερχόμενοι σε αυτή τη ζωή βιώνουμε καταστάσεις, που μας δημιουργούν ανασφάλειες!
Επιπλέον κάποιες καταγραφές από το παρελθόν μας εγκαθιστούν κάποιες πεποιθήσεις! Ενίοτε μας κληροδοτούνται από την οικογένειά μας, ενώ άλλες από τους κανόνες που ορίζει η εκάστοτε κοινωνία. Μηνύματα τα οποία εδραιώνονται στην ψυχή μας και εγκλωβίζονται σε αυτή!
Σαφώς οι ανασφάλειες είναι ένας πολύ γενικός όρος, που όμως εμπεριέχει πολλά ακόμα αναχώματα ως προς την εξέλιξή μας. Εμπεριέχει παγιωμένες και μη μετακινούμενες απόψεις και πεποιθήσεις που μας συνοδεύουν σε όλη την ενήλικη ζωή μας.
Όλο αυτό περιβάλλεται από μια ψυχική, νοητική, πνευματική και συναισθηματική δυσκαμψία. Ο συνδυασμός όλων αυτών και η μη εσωτερική «ανασκαφή» μας καθιστά δυστυχείς, ανήμπορους, αγχώδεις, ανταγωνιστικούς και το χειρότερο, αδρανείς!
«Οι καταθλιπτικοί ζουν στο παρελθόν, οι αγχώδεις στο μέλλον και οι ευτυχισμένοι στο παρόν».
Αυτό χρειάζεται να το αναφέρω, καθώς ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων, έχοντας μια οποιαδήποτε ανασφάλεια ή παγιωμένη πεποίθηση προσπαθούν να τις επιβεβαιώσουν είτε πράττοντας λανθασμένα (ενώ γνώριζαν το αποτέλεσμα), είτε λειτουργώντας βεβιασμένα.
Για να τονίσουμε το «εγώ» μας, να γυρίσουμε με περηφάνια στην ψυχή μας και να φωνάξουμε «Το ήξερα ότι θα συμβεί!», με αποτέλεσμα να χάνουμε το παρόν, την ουσία και τη χαρά της ζωής.
Αντιλαμβανόμαστε, λοιπόν, πως αν δεν αναλάβουμε τα ηνία της οντότητας μας, βαδίζουμε προς την ολοκληρωτική εσωτερική καταστροφή. Και δεν υπάρχει πάντα γυρισμός.
Γνωρίζω πως αυτά που γράφω είναι μη ελπιδοφόρα για κάποιους από εμάς, αλλά το δια ταύτα όλων μας είναι αρχικά η εσωτερική ενδοσκόπηση και εν τέλει η αναγνώριση ύπαρξης όλων των των παραπάνω.
Αυτή η εσωτερική ενδοσκόπηση ,μας δίνει το 50% της ατομικής μας εργασίας.
Η ζωή δεν θέλει μαγικές κινήσεις και καινοτόμα σενάρια.
Η ζωή θέλει προγραμματισμό, εξατομικευμένο ανά «χρήστη». Θέλει βήματα με μεγάλο διασκελισμό έτσι, ώστε να εξελιχτούμε, θέλει αλήθειες προς τον εαυτό μας και διαρκή αναζήτηση.
Εγώ, εσύ, όλοι μας, είμαστε τόσο διαφορετικοί και συγχρόνως μοναδικοί. Οι ανασφάλειες πρέπει να καταγραφούν, να επεξεργαστούν και να καταστραφούν.
Πρέπει να προχωράμε μπροστά και όλα αυτά που μας βαραίνουν ή που απλώς μας τα τα φόρτωσαν, να τα πετάμε, όπως θα κάναμε με τα φθαρμένα ρούχα. Όλοι μας αξίζουμε να βιώνουμε την υπέρτατη χαρά της ζωής,να πατάξουμε τα κακώς ψυχικά μας κείμενα και να προχωρήσουμε.
Κι αν χρειαστεί, να γυρίσουμε τις ζωές μας τούμπα.
Οι ανασφάλειες και οι πεποιθήσεις δεν χωρούν μέσα μας, κι εμείς πλέον το αναγνωρίζουμε.
Ξέρουμε ποιος είναι ο εχθρός μας και έτσι τον πολεμάμε.
