Σε αγαπώ για αυτό που είσαι, κι όχι για αυτό που θα ήθελα να ήσουν.
Δεν κυνηγώ κοινωνικές ταμπέλες, ούτε τίτλους «η κυρία του κυρίου». Θέλω να είσαι ο εαυτός σου και εγώ ο δικός μου, σε έναν κόσμο που εμείς έχουμε φτιάξει. Έναν κόσμο που περιλαμβάνει χαρά, ηρεμία, γαλήνη, αγάπη, έρωτα, εμπιστοσύνη, γέλια μέχρι δακρύων και ενίοτε άπειρα καραγκιοζιλίκια. Ένα κόσμο με αμοιβαίο σεβασμό…
Δεν με αφορά το χρήμα και τα δώρα, πάντα μου ήταν αδιάφορα.
Αλλά με αφοράς εσύ ως άνθρωπος!
Άλλωστε τα δώρα τα έχω «φάει» με το κουτάλι, δώρα είναι άψυχα, χωρίς ουσία.
Με αφορά το να είσαι καλά και να μου χαμογελάς το πρωί όταν ξυπνάμε, έτσι απλά για να πάει καλά η μέρα μου. Δεν με ενδιαφέρουν οι κυριλάτες έξοδοι, αλλά αυτό το ταβερνάκι στον Πειραιά που με πηγαίνεις.
Με το κατακόκκινο ημίγλυκο κρασάκι κατευθείαν από το κατρούτσο και τον ιδιαίτερο θόρυβο που κάνουν τα ποτήρια μας όταν τσουγκρίζουν.
Οι σκέψεις μου είναι καθαρές και ήρεμες.
Δεν αγωνιώ, δεν πονάω.
Ζω την κάθε μας στιγμή χωρίς να κοιτάζω γύρω μου, μονάχα εσένα.
Είμαι μια λευκή κόλλα χαρτί, έτοιμη να λάβει τη νέα πραγματικότητα, αυτή της ουσίας.
Σε αγαπώ για την απλοϊκότητά σου και τον τρόπο που με αντιμετωπίζεις. Σε αγαπώ γιατί είσαι ο πιο αληθινός άνθρωπος που έχω γνωρίσει, γιατί δεν φοβάσαι να λάβεις την αγάπη μου. Είμαι πολυβόλο, το ξέρω. Αυτή που δεν πιέζει, δεν απαιτεί και κυρίως δεν επαιτεί. Σε αγαπώ από την πρώτη στιγμή που σε άκουσα, γιατί με έκανες να αφεθώ και γιατί σήμερα δεν «ξοδεύομαι» σε καμία αρρωστημένη κατάσταση. Σε αγαπώ γιατί δεν ζήτησες ποτέ την αγάπη μου.
Μα πιο πολύ σε αγαπώ γιατί το μόνο που έκανες και κάνεις είναι να με ακούς και να με σέβεσαι. Ναι, αυτό είναι αγάπη, απλή, χωρίς κανόνες και «πρέπει», μα μόνο με κοινά «θέλω». Χωρίς κανέναν φόβο έκφρασης συναισθημάτων, παρά μόνο αμοιβαίων αισθημάτων.
