Στη ζωή μου πάντα είχα την έννοια των γύρω μου όταν αντιμετώπιζαν κάποια δύσκολη κατάσταση!
Πάντα στο επίπεδο που μου επιτρεπόταν στεκόμουν δίπλα τους, και προσπαθούσα να απαλύνω τον πόνο τους!
Θα μου πείτε, μα γιατί τα αναφέρεις όλα αυτά; Τη βοήθεια την παρέχουμε χωρίς να μιλούμε για την πράξη που προβήκαμε! Σωστά; Σωστά!
Έτσι είναι, όμως με αυτό το άρθρο μου θέλω να εξωτερικεύσω κάτι πολύ σημαντικό!
Όσο λοιπόν μου επιτρεπόταν τόσο βοηθούσα, έφτασα στο σημείο να βοηθώ αγνώστους ανθρώπους!
Βοήθεια ήταν από το να ακούσω τα προβλήματα των άλλων… μέχρι να μπορέσω να βρω δουλειά σε γνωστούς ή να μπω στη μέση σε σχέσεις που βάδιζαν προς το τέλος!
Η ψυχή μου γέμιζε, και γέμιζε, ουδέποτε δεν ζήτησα αντάλλαγμα!
Παράλληλα η ζωή μου ήταν γεμάτη αναταραχές και βοήθεια δεν είχα, μα ούτε τη ζητούσα! Περνώντας τα χρόνια έδινα και έδινα χωρίς κανένα φρένο μέχρι που ένα περιστατικό ήρθε και με συγκλόνισε!
Ένιωσα παράξενα, και μέσα μου μονολογούσα «μα τώρα κανείς από όλους αυτούς τους ανθρώπους δεν θα με βοηθήσουν;»
Μαγικά και χωρίς πολλά πολλά η βοήθεια ήρθε από άλλους ανθρώπους μη αναμενόμενους που δεν τους ήξερα παρά μόνο λίγο! Και όμως, όχι μόνο έλαβα βοήθεια, υποστήριξη αλλά και πίστη προς το πρόσωπό μου!
Συνειδητοποίησα ότι η παροχή βοήθειας δεν είναι εξατομικευμένη αλλά μια αόρατη αλυσίδα που συμπαρασύρει θετικά εμάς τους ανθρώπους!
Αντιλήφθηκα πως το κάρμα έχει μια τάση να επιστρέφει έτσι απλά χωρίς καν να το ζητήσεις!
Σκέφτηκα ότι στη ζωή μου έλαβα και λάμβανα βοήθεια για αυτό έδινα χωρίς να διαπραγματεύομαι!
Σκέφτηκα ότι όλοι όσοι βρέθηκαν στη ζωή μου με βοήθησαν να γίνω αυτό που είμαι σήμερα!
Είμαι πολύ χαρούμενη που ποτέ δεν μπήκα σε αμφιβολία να μην βοηθήσω όταν μου ζητήθηκε! Ίσως να μην έπρεπε σε κάποιους γιατί απλώς άρπαξαν… όμως να ενημερώσω ότι το κάρμα ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ, δίπλα και τριπλά είτε καλό είτε κακό!
Νιώθω απέραντη ευγνωμοσύνη που υπάρχουν δίπλα μου άνθρωποι που φροντίζουν για εμένα!
