Καλημέρα αγαπημένοι SayYessers!
Σήμερα έχω πολύ δυνατό το αίσθημα της νοσταλγίας.
Μία επικοινωνία με φίλο μου από την εποχή του σχολείου, τότε που ήταν όλα αγνά, απλά και αφιλτράριστα με γύρισε πίσω στα παιδικά μου χρόνια και ένιωσα ένα φτερούγισμα στην καρδιά, που αν δεν ήταν σημάδι για έμφραγμα μάλλον ήταν η γλυκιά θλίψη της νοσταλγίας.
Καθώς μιλούσαμε, άρχισε να ξετυλίγεται το κουβάρι της εφηβείας μου, μια περίοδος της ζωής μου που μάλλον είχα “θάψει” καθώς μεγαλώνοντας με συνεπήρε ο καθωσπρεπισμός και το “τι θα πει ο κόσμος”.
Μιλήσαμε για τις τρέλες της ηλικίας, τους έρωτες που κρατούσαν όσο δύο διαλείμματα στο σχολείο, τις κοπάνες, τους φίλους που χάσαμε και τις παρέες που διαλύθηκαν γιατί όλοι τραβήξαμε χωριστούς δρόμους.
Όταν συναντιέμαι με κάποιον φίλο μου από το σχολείο ή την παλιά μου γειτονιά, νιώθω απίστευτη οικειότητα, σαν να προστατεύουμε και οι δύο ένα πολύ ένοχο μυστικό που μας κρατάει συναισθηματικά δεμένους για πάντα.
Μου έτυχε πρόσφατα να συναντήσω κάποιον μετά από περίπου είκοσι χρόνια και ενώ συνοδευόμασταν από παιδιά, ανίψια και κουμπάρους, ξεκινήσαμε να μιλάμε σαν να είχαμε αφήσει μία συζήτηση στη μέση χθες. Και ίσως να φανώ αλαζόνας αλλά το ένιωσα, στη σπίθα της στιγμής πως και εκείνος έτσι αισθανόταν. Χωρίς να υπάρχει κανένα πονηρό συναίσθημα, νιώσαμε την οικειότητα όλων των αναμνήσεων που μας ενώνουν.
Για μένα οι συμμαθητές μου και οι φίλοι μου από τη γειτονιά είναι τα παιδιά που έχω καταδικάσει στο μυαλό μου και στην καρδιά μου να μη μεγαλώσουν ποτέ. Για πάντα θα είναι οι φίλοι μου που μοιράστηκα τις πιο αγνές μου αναμνήσεις, σε έναν κόσμο μακριά από social media και κινητά τηλέφωνα. Σε έναν κόσμο που αν δεν έβρισκες κάποιον στο τηλέφωνο του σπιτιού ήταν σίγουρο πως θα τον βρεις στο αγαπημένο σας στέκι.
Tip of the Day: Ξεφυλλίστε τα άλμπουμ σας από το σχολείο, από την πενταήμερη ή από ένα πάρτυ και σκαλίστε τις αναμνήσεις, αφήστε ελεύθερη την καρδιά σας και αφεθείτε στο συναίσθημα τη στιγμής και τη γεύση που θα σας αφήσει. Στείλτε μήνυμα στον πρώτο φίλο που σας ήρθε στο μυαλό και βάλτε τον να κάνει το ίδιο. Κανονίστε μία συνάντηση όλοι μαζί αλλά “μόνοι”, χωρίς συζύγους και παιδιά. Μην αφήσετε να περάσει καιρός, εκμεταλλευτείτε την επιθυμία και την ανυπομονησία του τώρα, γιατί όταν το μυαλό βάλει στην άκρη το συναίσθημα, η λαχτάρα που νιώθεις θα πάει περίπατο και για άλλη μία φορά θα το ακυρώσεις και πάλι την τελευταία στιγμή (ξεκάθαρα εγώ).
