Αυτοανοσία είναι η παρουσία αντισωμάτων (τα οποία παράγονται από Β λεμφοκύτταρα) και Τ λεμφοκυττάρων που στρέφονται εναντίον φυσιολογικών συστατικών ενός ατόμου (αυτοαντιγόνα).
Αυτά τα συστατικά ονομάζονται αυτοαντιγόνα ή αυτοαντιγόνα και τυπικά αποτελούνται από πρωτεΐνες (ή πρωτεΐνες συμπλεγμένες με νουκλεϊκά οξέα). Τα αντισώματα και τα Τ λεμφοκύτταρα που αναγνωρίζουν αυτοαντιγόνα ονομάζονται «αυτοαντισώματα» και «αυτοδραστικά Τ κύτταρα».
Η αυτοανοσία είναι πολύ συνηθισμένη
Εάν χρησιμοποιήσουμε αυτοαντισώματα ως δείκτη για την αυτοανοσία, θα διαπιστώσουμε ότι υπάρχουν πολλοί τύποι αυτοαντισωμάτων, που στρέφονται εναντίον πολλών διαφορετικών αυτο-αντιγόνων. Κάποια αυτοαντισώματα υπάρχουν στα περισσότερα «υγιή» άτομα. Αυτοαντισώματα και αυτοαντιδραστικά Τ- κύτταρα μπορεί να υπάρχουν σε άτομα που δεν έχουν κλινικά στοιχεία αυτοάνοσης νόσου.
Τα αυτοαντιδραστικά Τ κύτταρα και τα αυτοαντιδραστικά Β
κύτταρα (δηλ. αυτοαντισώματα) υπάρχουν σε υγιή άτομα,
αλλά διατηρούνται υπό έλεγχο μέσω ρυθμιστικών μηχανισμών.
Τα αυτοαντισώματα είναι εξαιρετικός βιοδείκτης για την αυτοανοσία
Τα αυτοαντισώματα είναι το εργαλείο που χρησιμοποιούνται για τη διάγνωση και την παρακολούθηση της Αυτοανοσίας. Υπάρχουν εκατοντάδες διαφορετικές εξετάσεις αυτοαντισωμάτων.
Η πιο κοινή εξέταση είναι τα ANA (αντιπυρηνικά αντισώματα),
η οποία πραγματοποιείται με τη χρήση μιας τεχνικής που
ονομάζεται ανοσοφθορισμός.
Τα ΑΝΑ απαντώνται συχνά στο γενικό πληθυσμό, ακόμη και
απουσία οποιασδήποτε αυτοάνοσης νόσου. Ο επιπολασμός των ΑΝΑ στο γενικό πληθυσμό αυξάνεται με την ηλικία και είναι υψηλότερος στις γυναίκες παρά στους άνδρες.
Παράδειγμα των αυτοαντισωμάτων που μετρήθηκαν από
το Εργαστήριο Κλινικής Ανοσολογίας Johns Hopkins. Τα αυτοαντισώματα μπορούν να μετρηθούν στον ορό με μια
ποικιλία τεχνικών, όπως ο ανοσοφθορισμός, η χημειοφωταύγεια, η ELISA και η νεφελομετρία.
Τα Αυτοάνοσα Νοσήματα αναπτύσσονται όταν τα αυτοαντιδρώντα Β – λεμφοκύτταρα (αυτοαντισώματα) και Τ -λεμφοκύτταρα , προκαλούν παθολογική ή/και λειτουργική βλάβη στο όργανο/ιστό που περιέχει το(τα) αυτοαντιγόνο(α) στόχο. Έτσι, στις αυτοάνοσες ασθένειες τα αυτοαντιδρώντα λεμφοκύτταρα είναι η πραγματική αιτία της νόσου. Στις αυτοάνοσες ασθένειες, τα αυτοαντιδρώντα λεμφοκύτταρα επεκτείνονται πολυκλωνικά – επειδή αποτυγχάνουν οι μηχανισμοί που κανονικά τα κρατούν μακριά. Με άλλα λόγια, τα αυτοάνοσα νοσήματα μπορούν να θεωρηθούν εκδήλωση απορρύθμισης / Υπερδραστηριότητας του ανοσοποιητικού συστήματος.
Ο όρος «πολυκλωνικό» χρησιμοποιείται για να υποδείξει ότι σε μια αυτοάνοση νόσο υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί τύποι αυτοαντιδραστικών λεμφοκυττάρων (και όχι πολλαπλά αντίγραφα του ίδιου λεμφοκυττάρου). Αυτά τα λεμφοκύτταρα που επεκτείνονται, έχουν διαφορετικούς υποδοχείς αντιγόνου στην επιφάνειά τους, αναγνωρίζοντας διαφορετικούς στόχους (που ονομάζονται επίτοποι) μέσα σε μια μεμονωμένη πρωτεΐνη ή μια ομάδα πρωτεϊνών. Ο όρος πολυκλωνικό διακρίνει την επέκταση των
λεμφοκυττάρων που παρατηρείται στην αυτοανοσία – από αυτή που παρατηρείται σε κακοήθειες όπου τα διογκωμένα λεμφοκύτταρα είναι όλα μονοκλωνικά (δηλαδή, πανομοιότυπα αντίγραφα μεταξύ τους). Είναι η επέκταση αυτών των αυτοαντιδρώντων λεμφοκυττάρων που τελικά προκαλεί παθολογική βλάβη και ως εκ τούτου την κλινική αυτοάνοση πάθηση. Είναι η επέκταση αυτών των αυτοαντιδρώντων λεμφοκυττάρων που τελικά προκαλεί παθολογική βλάβη και ως εκ τούτου την κλινική ασθένεια. Η ζημιά συμβαίνει με διάφορους μηχανισμούς (που συζητούνται στην ενότητα Τύπος βλάβης).
