Η πολυπλοκότητα της ουρικής νόσου συνεχίζει να αποκαλύπτεται με κάθε νέα έρευνα.
Η ουρική αρθρίτιδα βρίσκεται στη διασταύρωση πολλαπλών εγγενώς πολύπλοκων διεργασιών και ο επιπολασμός της, ο αντίκτυπός της στο κόστος της υγειονομικής περίθαλψης και η συσχέτιση με σημαντικές συννοσηρότητες την καθιστούν όλο και πιο σημαντική.
Οι επιπλοκές που σχετίζονται με την ουρική αρθρίτιδα ήταν πιο συχνές σε ασθενείς με κίρρωση, σύμφωνα με μια μελέτη που δημοσιεύτηκε στο World Journal of Hepatology.
Η ουρική αρθρίτιδα, η οποία επηρεάζει το 3,9% των ενηλίκων στις Ηνωμένες Πολιτείες, μπορεί να προκαλέσει χρόνια καταστροφή των αρθρώσεων, έντονο πόνο στις αρθρώσεις, δυσκολία στο περπάτημα και σε ορισμένες περιπτώσεις, νεφροπάθεια και νεφρολιθίαση ουρικού οξέος. Οι εξάρσεις μπορεί να προκληθούν από κατανάλωση αλκοόλ, λιπαρά τρόφιμα, τραύμα, αφυδάτωση και ορισμένα φάρμακα.
Η συσχέτιση μεταξύ ουρικής αρθρίτιδας και διαβήτη τύπου 2, υπέρτασης, υπερλιπιδαιμίας,
καρδιαγγειακής νόσου, νεφρικής νόσου και παχυσαρκίας υποδηλώνει ότι είτε η ουρική αρθρίτιδα είτε η απαραίτητη πρόδρομή της υπερουριχαιμία, μπορεί να διαδραματίσουν σημαντικό ρόλο στις εκδηλώσεις του μεταβολικού συνδρόμου.
Πρόσφατα ευρήματα
Τα αυξανόμενα στοιχεία υποστηρίζουν τη συσχέτιση της ουρικής αρθρίτιδας με το μεταβολικό σύνδρομο.
Πιο συγκεκριμένα, τόσο οι μελέτες σε ανθρώπους όσο και τα μοντέλα σε ζώα υποδηλώνουν ότι η υπερουριχαιμία μπορεί να παίζει ρόλο στην προώθηση της φλεγμονής, της υπέρτασης και των καρδιαγγειακών παθήσεων, της λιπογένεσης, της δυσρύθμισης της ινσουλίνης και της γλυκόζης και της ηπατικής νόσου εντός των ηπατοκυττάρων, των λευκοκυττάρων και άλλων
κυττάρων. Ένας μεταβολικός βρόχος φρουκτόζης/ουρικού άλατος οδηγεί βασικούς αναστολείς της AMPK, συμπεριλαμβανομένης της AMP απαμινάσης και της φρουκτοκινάσης, που μπορεί να κλίνουν την ισορροπία προς την εξέλιξη του μεταβολικού συνδρόμου.
Έχει διαπιστωθεί θετική συσχέτιση μεταξύ των επιπέδων ουρικού οξέος (UA) στον ορό, των
επιπλοκών που σχετίζονται με την κίρρωση και της συχνότητας μη αλκοολικής λιπώδους νόσου του ήπατος, αλλά είναι άγνωστο εάν η υπερουριχαιμία οδηγεί σε επιδείνωση των αποτελεσμάτων της κίρρωσης.
«Οι ασθενείς με κίρρωση μπορεί να έχουν διαφορετικά ποσοστά παροξύνσεων ουρικής αρθρίτιδας και πιθανές θεραπευτικές επιλογές λόγω ενός συνδυασμού παθοφυσιολογίας, συννοσηροτήτων που σχετίζονται με κίρρωση και λήψης κλινικών αποφάσεων», κατέληξαν οι
ερευνητές.
Συμπερασματικά
Η ουρική αρθρίτιδα είναι ταυτόχρονα φλεγμονώδης και μεταβολική νόσος. Με περαιτέρω διερεύνηση του ρόλου του ουρικού οξέος, η δυνατότητα σωστής διαχείρισης της ουρικής αρθρίτιδας που μετριάζει επιπλέον το μεταβολικό σύνδρομο είναι ένα εξελισσόμενο και σημαντικό ερώτημα.
