Καλημέρα SayYesser!!!
Παρόλο που όλοι ζούμε στο παρόν, συχνά πιστεύουμε ότι μας οδηγεί το παρελθόν. Ο Άλαν Γουότς αναφέρθηκε ακριβώς σε αυτό στην ομιλία του “Living In The Present” χρησιμοποιώντας ως παρομοίωση …μία βάρκα.
Στην ομιλία του λέει πως όπως ένα πλοίο δεν οδηγείται από το πέρασμά του, έτσι και εμείς δεν οδηγούμαστε από το παρελθόν. Αν το έχουμε αυτό υπόψη μας, η καθημερινότητά μας μπορεί να έχει λιγότερη πίεση και να μας οδηγήσει σε μια πιο χαλαρή ζωή. Μπορείτε να δείτε την ομιλία του εδώ.
Στο πρώτο μέρος συγκρίνει τη ζωή ενός ανθρώπου με ένα πλοίο και το πέρασμά του.
Η πορεία του χρόνου είναι σαν την πορεία ενός πλοίου στον ωκεανό. Αν κοιτάξουμε ένα πλοίο από ψηλά, βλέπουμε να ακολουθούν παφλασμοί πίσω του. Αν παρατηρήσουμε λίγο πιο προσεκτικά το πέρασμα, παρατηρούμε ότι χάνεται στην υπόλοιπη επιφάνεια του νερού με την πάροδο του χρόνου. Αυτό μας λέει πού ήταν το πλοίο.
Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που το παρελθόν μας και η μνήμη μας λέει πού ήμασταν και τι κάναμε. Τώρα, αυτό που πρέπει να θυμόμαστε είναι ότι ο παφλασμός δεν οδηγεί το πλοίο, όπως η ουρά δεν κουνάει τον σκύλο.
Στο δεύτερο μέρος μπαίνει στο γιατί είναι δύσκολο να εξηγηθούν τα πράγματα στο τώρα σε σχέση με το παρελθόν.
Ας υποθέσουμε ότι υπήρχε ένα νευρωτικό και δύσκολο παιδί και μια σχολή σκέψης (δηλαδή πνευματική πεποίθηση) που πίστευε ότι το παιδί έπρεπε να το χτυπήσουμε για να αλλάξει.
Κάποιοι λένε ότι αυτό δεν είναι δίκαιο για το παιδί, άλλωστε φταίνε οι γονείς που δεν το έχουν μεγαλώσει σωστά. Πρέπει λοιπόν εκείνοι να τιμωρηθούν.
Όμως οι γονείς λένε, “Συγγνώμη, αλλά και οι δικοί μας γονείς ήταν νευρωτικοί και μας μεγάλωσαν άσχημα. Έτσι δεν ξέραμε τι να κάνουμε οι ίδιοι.”
Δεδομένου ότι οι “αρχικοί” γονείς δεν ζουν πια, δεν θα υπάρξει τιμωρία γι’ αυτούς.
Και αυτό μπορεί να πάει όλο και πιο πίσω στο παρελθόν μέχρι να καταλήξουμε να εντοπίσουμε όλη την ενοχή στον Αδάμ και την Εύα στον Κήπο της Εδέμ. Άλλωστε εκείνοι μας έφεραν την Πτώση και ξεκίνησαν όλο αυτό το χάλι. Αλλά ακόμα και τότε, η Εύα θα έλεγε: «Όχι, δεν φταίω εγώ, το φίδι με έβαλε στον πειρασμό να φάω τον καρπό» και έτσι θα έφταιγε το φίδι…
Συμπέρασμα; Σταμάτα να ελέγχεσαι από το πριν και να αφήνεσαι στο έλεος του παρελθόντος. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να βλέπει τον κόσμο όπως θέλει. Το γεγονός είναι, ωστόσο, ότι όλα ξεκινούν τώρα. Στο παρόν. Πάρε τη ζωή στα χέρια σου και προχώρα.
Όταν ρωτήθηκε γιατί έκανε αυτή την ομιλία, ο Άλαν Γουότς θα μπορούσε να απαντήσει ότι έτσι κερδίζει τα προς το ζην. Ή ότι πρόκειται για ένα μήνυμα που ήθελε να μοιραστεί μαζί μας. Δεν είναι όμως αυτός ο λόγος.
«Μιλάω για τον ίδιο λόγο που τα πουλιά τραγουδούν και τα αστέρια λάμπουν: Γιατί μου αρέσει», είπε.
Τα περισσότερα από αυτά που κάνουμε τα κάνουμε γιατί απλά έτσι μας αρέσει, χωρίς κάποιον άλλο ιδιαίτερο λόγο. Η χαρά της στιγμής είναι αρκετή για να κάνουμε ό,τι κάνουμε.
Tip of the Day: “Βλέπω τον εαυτό μου ως ολόκληρο στο πεδίο των γεγονότων, καθώς ο εσωτερικός και εξωτερικός μου κόσμος, σχηματίζουν τον πραγματικό μου εαυτό· τότε όλα τα πράγματα που μου συμβαίνουν μπορούν να ονομαστούν οι πράξεις μου”.
Αυτή είναι η αληθινή έννοια του κάρμα.
Δεν χρειάζεται όμως να είσαι μαριονέτα του παρελθόντος, καθώς το μόνο που χρειάζεται είναι μια αλλαγή στη σκέψη σου.
Απλώς πρέπει να απαλλαγείς από το μοτίβο σκέψης στο οποίο ορίζεις τον εαυτό σου με ό,τι σου έχει ήδη συμβεί και αντ’ αυτού απλά να μεταβείς σε ένα πιο λογικό σχέδιο σκέψης σύμφωνα με το οποίο ορίζεις τον εαυτό σου με βάση αυτό που κάνεις και πρεσβεύεις τώρα.
Αυτή είναι η απελευθέρωση από την παράλογη κατάσταση του να είσαι ένας σκύλος που «κουνιέται από την ουρά του» – αντί ένας σκύλος που κουνάει την ουρά του.
