Καλημέρα SayYesser από τη Νέα Υόρκη!!!
Μέσα στο αεροπλάνο στην πτήση από Αθήνα -που έιχα και άπλετο χρόνο, κοιτούσα φωτογραφίες στο κινητό μου. Ξεκίνησα λοιπόν από το 2009 και μέχρι το 2024 ο μετρητής έδειξε περίπου 55.000 φωτογραφίες!!! Είδα τα παιδιά μου μωρά, εμένα έγκυο, τη ζωή μου πριν από αυτά, το γάμο μου, ταξίδια, αγαπημένους φίλους και συγγενείς, πάρτι, αξιοθέατα κι ό,τι άλλο μπορείς να σκεφτείς.
Γιατί ναι, είμαι αυτή που στην παρέα μου αρέσει να φωτογραφίζω τα πάντα – μέρη, φαγητά, κατοικίδια, ηλιοβασιλέματα και τα αγαπημένα μου πρόσωπα. Η αποτύπωση αυτών των στιγμών μου φαίνεται φυσική, ίσως επειδή πιστεύω ότι οι φωτογραφίες χρησιμεύουν ως μόνιμες αναμνήσεις που κρατούν ισχυρούς τους δεσμούς μου με το παρελθόν.
Οι φωτογραφίες μου θυμίζουν ότι όσο περνάει ο καιρός, αυτές οι στιγμές μένουν μαζί μου, στη μνήμη μου και στην καρδιά μου για πάντα και κανείς δεν μπορεί να μου τις πάρει.
Και μετά, κάπου εκεί στα 28.000 πόδια με έπιασε απελπισία για το πόσο γρήγορα κυλάει ο χρόνος! Η σκέψη αυτή με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι κάποια μέρα θα είμαστε όλοι απλώς φωτογραφίες και ότι οι στιγμές που ζούμε τώρα θα γίνουν σύντομα αγαπημένες αναμνήσεις.
Είναι τόσο λυπηρό αλλά και τόσο αμετάκλητο γιατί απλά κανείς δεν μπορεί να τα βάλει με το χρόνο. Κανείς μας δεν μπορεί να τον σταματήσει. Κανείς μας δεν μπορεί να εμποδίσει τους αγαπημένους μας να αλλάξουν, να μεγαλώσουν ή να απομακρυνθούν – σωματικά, συναισθηματικά ή και τα δύο. Ναι οκ, είναι ένα φυσικό μέρος του κύκλου της ζωής, αλλά αυτό δεν διευκολύνει και την αποδοχή του, σωστά;
Tip of the Day: Πόσο εγωιστικό θα ακουστεί, αν σου πω ότι ούτε θέλω να με ξεχάσουν αλλά ούτε και θέλω να ξεχάσω;! Θέλω να τους θυμάμαι όλους – τα χαμόγελά τους, το πρόσωπό τους, το βλέμμα τους, τον τρόπο που με έκαναν να νιώθω ζωντανή ακόμα και αν πόνεσα. Ανθρώπους που πέρασαν και άφησαν χαρά αλλά και αυτούς που μου τη στέρησαν. Θέλω να θυμάμαι ότι μια φορά κι έναν καιρό ένιωσα τη ζεστασιά του να ανήκω, τη συγκίνηση του κυνηγιού των ονείρων και την άνεση να ξέρω ότι ήμουν ακριβώς εκεί που έπρεπε να είμαι. Θέλω να ανατρέχω στη μνήμη του κινητού μου και να τους βλέπω όλους! Όλων η παρουσία ή η απουσία από το άλμπουμ φωτογραφιών μου, με βοήθησαν να γίνω αυτή που είμαι σήμερα.
Ξέρω ότι κάποια μέρα, όλοι θα γίνουμε απλώς φωτογραφίες και αν είμαστε τυχεροί οι ιστορίες μας θα περάσουν στις επόμενες γενιές. Ελπίζω μόνο όταν τα εγγόνια μου ή τα δισέγγονά μου δουν το “άλμπουμ” με τις φωτογραφίες μου, οι εικόνες και οι σκέψεις που θα κατακλύσουν το μυαλό τους να είναι πως ναι, η γιαγιά ήταν γ@μάτη, δεν κώλωνε πουθενά και την έζησε τη ζωή της! Σκέφτεσαι καλύτερο σενάριο από αυτό;!
