Αχ, θυμάσαι την εποχή πριν τα social media;
Όταν το «τι κάνεις;» δεν ήταν απλώς μια τυπική φράση, αλλά αφορμή για συζήτηση;
Τότε, που για να μάθεις νέα από τους φίλους σου, έπρεπε να τηλεφωνήσεις ή να κανονίσετε να βρεθείτε; Τότε που δεν υπήρχε τρόπος να ξέρεις με ένα κλικ τι κάνει ο καθένας;
Εκείνες οι μέρες είχαν κάτι το αληθινό. Θυμάμαι να γράφω γράμματα, να αφήνω σημειώματα, να περιμένω να δω την αντίδραση του άλλου πρόσωπο με πρόσωπο. Αν ήθελες να πεις «σ’ αγαπώ» ή «μου λείπεις», έπρεπε να το πεις στα ίσια, κοιτώντας τον άλλον στα μάτια με έναν κόσμο στο στομάχι. Σήμερα στέλνουμε καρδούλες και φατσούλες, αλλά κάτι λείπει, έτσι δεν είναι;
Θυμάσαι πόσο πιο απλά ήταν τα πράγματα; Σήμερα, αν κάποιος δεν απαντήσει αμέσως στο μήνυμα, ξεκινάμε να φανταζόμαστε κάθε σενάριο – και, φυσικά, συχνά «μεγαλοποιούμε» τα πράγματα. Το άγχος και η ανασφάλεια είναι πλέον αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μας, γιατί η συνεχής συνδεσιμότητα δημιουργεί την ψευδαίσθηση πως πρέπει να είμαστε διαρκώς διαθέσιμοι, σε όλα και για όλους.
Και το καλύτερο; Ησυχία. Ναι, ησυχία! Όταν δεν ήθελες να μιλήσεις σε κανέναν, απλώς δεν σήκωνες το σταθερό και, αν δεν απαντούσες, ήσουν απλώς απών. Σήμερα δεν υπάρχει αυτό. Αν δεν απαντήσεις σε ένα μήνυμα μέσα σε λίγα λεπτά, αρχίζουν οι υποψίες: «τι έγινε;», «γιατί δεν απαντάει;». Είναι σα να έχουμε χάσει την ελευθερία του να είμαστε μόνοι μας χωρίς ερωτήσεις.
Τα social media μας έφεραν πιο κοντά, ναι, αλλά μας έκαναν και πιο ανυπόμονους, ίσως και λίγο ανασφαλείς. Όλοι είναι «εκεί» όλη την ώρα, κι όμως, νοιώθουμε πιο μόνοι από ποτέ. Ίσως γιατί χάσαμε την αίσθηση του «λίγο». Λίγο χρόνο να λείψεις, λίγο χρόνο να αναρωτηθούν οι άλλοι για σένα, λίγο χώρο να σου λείψουν κι αυτοί.
Κάποιες φορές, πιάνω τον εαυτό μου να θέλει να γυρίσει πίσω, όχι γιατί τα πράγματα ήταν πιο εύκολα, αλλά γιατί οι σχέσεις ήταν πιο ξεκάθαρες. Όσοι μας έλειπαν, μας έλειπαν πραγματικά. Σήμερα, είμαστε «online» συνέχεια αλλά χωρίς εκείνο το συναίσθημα της προσμονής.
Παλιά, όμως, υπήρχε η ομορφιά του «χαίρομαι που σε βλέπω», του «μου έλειψες». Αυτές οι απλές, ανθρώπινες στιγμές είναι ίσως αυτό που χάνεται σταδιακά, πίσω από κάθε οθόνη. Ίσως, λοιπόν, αξίζει να θυμηθούμε τη δύναμη του να ζεις αληθινά, να νιώθεις πραγματικά, και να μοιράζεσαι χωρίς άγχος και πίεση.
Δε θα σου πω να αφήσουμε για λίγο τα κινητά, ούτε να κάνουμε ένα διάλειμμα από το ατελείωτο σκρολάρισμα και να ζήσουμε λίγο το «τώρα» χωρίς την ανάγκη να το κοινοποιήσουμε. Καλώς ή κακώς, η σημερινή ζωή μας είναι συνδεδεμένη με τις συσκευές και αντί να τις «τερατοποιούμε» οφείλουμε απλά να μάθουμε να τις χρησιμοποιούμε με σύνεση – και όσο αντέχει ο καθένας!
Θα σου πω όμως ότι αν νοιώθεις την ανάγκη να αποσυνδεθείς, να το κάνεις! Ίσως, είναι η στιγμή που χρειάζεσαι λίγο από την παλιά σου αθωότητα. Ίσως για σένα να ήρθε η στιγμή να αφήσεις για λίγο τις οθόνες και να ζήσεις τις στιγμές χωρίς φίλτρα και ειδοποιήσεις. Άλλωστε, οι πιο όμορφες στιγμές δεν χρειάζονται κοινό, μόνο την καρδιά μας…
