Οχτώ άνθρωποι. Ένα τραπέζι. Μια συνομιλία γεμάτη σιωπές, βλέμματα, εκκρεμότητες. Δεν γνωρίζουμε ακριβώς πού βρίσκονται ή ποια είναι η μεταξύ τους σχέση. Ίσως κάποτε να υπήρξε κάτι – μια συνάντηση, μια ρήξη, ένα κοινό παρελθόν. Τώρα, ωστόσο, υπάρχουν μόνο οι λέξεις τους.
Και οι λέξεις αυτές δεν είναι απλώς διάλογοι. Είναι καθρέφτες. Κάθε πρόταση διαμορφώνει τους χαρακτήρες, τους ξεγυμνώνει, τους αποδομεί και τους ξαναχτίζει. Μέσα από τις φράσεις τους αναδύονται τα πρόσωπα – κι ύστερα χάνονται. Ο χρόνος κυλά και τα λόγια τους αλλάζουν μορφή, όπως κι εκείνοι.
Τι είναι τελικά οι «εξηγήσεις»; Απόπειρα συμφιλίωσης ή απομάκρυνσης; Απόδοση ευθυνών ή κραυγή για κατανόηση; Κι όταν όλα ειπωθούν – ή αποφευχθούν – μπορούμε να συνεχίσουμε όπως πριν;
Ένα υπαρξιακό θεατρικό έργο γεμάτο φιλοσοφικούς υπαινιγμούς και ψυχολογικές αποχρώσεις. Ένα κείμενο που αφήνει χώρο στο αναπάντητο και στο υπονοούμενο, προκαλώντας τον αναγνώστη να συμπληρώσει τα κενά – τα δικά τους και τα δικά του.
Γιατί μερικές εξηγήσεις δεν δίνονται για να κατανοηθούν. Απλώς για να ειπωθούν.
