Κάθε Νοέμβρη, εκατομμύρια Αμερικανοί στρώνουν τραπέζι για την Ημέρα των Ευχαριστιών. Στο κέντρο, πάντα η γαλοπούλα. Και στο τέλος, πάντα μια πίτα. Για άλλους είναι pumpkin pie, για άλλους pecan ή sweet potato. Μπορεί να μοιάζει με απλή γευστική προτίμηση, αλλά πίσω από το ποια πίτα θα σερβιριστεί, κρύβεται μια ολόκληρη ιστορία – και μάλιστα πολεμική.
Γιατί η επιλογή ανάμεσα στην κολοκυθόπιτα και την πίτα πεκάν δεν είναι τυχαία. Είναι μια γλυκιά υπενθύμιση του πιο πικρού κεφαλαίου της αμερικανικής ιστορίας: του Εμφυλίου Πολέμου.
Το 1863, εν μέσω της σύγκρουσης, ο Αβραάμ Λίνκολν καθιέρωσε για πρώτη φορά το Thanksgiving ως εθνική γιορτή. Σκοπός του ήταν να ενώσει το έθνος. Ο Νότος, όμως, που βρισκόταν σε εμπόλεμη απόσταση με την Ένωση, αρνήθηκε να το γιορτάσει. Δεν ήταν μόνο θέμα πολιτικής — ήταν και θέμα ταυτότητας.
Στον Βορρά, η Sarah Josepha Hale, μια δυναμική εκδότρια περιοδικού, δημοσίευε συνταγές για pumpkin pie, κάνοντάς την σύμβολο της νέας, ενωμένης Αμερικής. Για τους Βόρειους, η κολοκυθόπιτα δεν ήταν απλώς ένα επιδόρπιο· ήταν μια πράξη νοητής απελευθέρωσης. Οι κολοκύθες δεν καλλιεργούνταν από σκλάβους, κι έτσι το pumpkin pie συνδέθηκε με την ιδέα της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας της εργασίας.
Ο Νότος, από την άλλη, απάντησε με τη δική του «εθνική γεύση»: την sweet potato pie και αργότερα την pecan pie. Προϊόντα της δικής του γης, της δικής του κουλτούρας, των δικών του ανθρώπων. Κι έτσι, ακόμα και μετά το τέλος του πολέμου, τα τραπέζια των δύο πλευρών έμειναν διαφορετικά. Ο καθένας γιόρταζε την ενότητά του — αλλά με διαφορετική γεύση.
Σήμερα, ενάμιση αιώνα μετά, ο χάρτης των γλυκών στις Ηνωμένες Πολιτείες παραμένει διχασμένος. Ο Βορράς μένει πιστός στην κολοκύθα, ο Νότος λατρεύει τη γλυκοπατάτα και το πεκάν. Ίσως γιατί κάποιες συνήθειες —όπως και κάποιες πληγές— δε σβήνουν τόσο εύκολα.
Και κάπως έτσι, κάθε φορά που κόβεις ένα κομμάτι πίτας, μπορεί να μη γεύεσαι μόνο κανέλα και μοσχοκάρυδο. Μπορεί, άθελά σου, να γεύεσαι και λίγη Ιστορία.
