Παγκόσμια Ημέρα Εκπαιδευτικού σήμερα, 5 Οκτωβρίου και μια καλή ευκαιρία για να μιλήσουμε με δύο από τους “πρωταγωνιστές της ημέρας”. Ποια είναι τα οφέλη του να είσαι εκπαιδευτικός και τι έχουν μάθει ως τώρα από τους μαθητές τους; Η Γεωργία Δονούκη και η Μαρία Ατζαράκη… σε πρώτο πλάνο!
Γεωργία Δονούκη, φιλόλογος με εξειδίκευση στις μαθησιακές δυσκολίες
«Διατηρώντας πάντα επαφή με άτομα νεότερης ηλικίας δεν νιώθεις αποκομμένος από τη νέα γενιά αλλά αισθάνεσαι νεότερος από την ηλικία σου και πάντα ενημερωμένος σε θέματα που αφορούν στις τελευταίες εξελίξεις! Επίσης, είναι ένα επάγγελμα που στηρίζεται στην επικοινωνία και την αλληλεπίδραση. Συνήθως ο εκπαιδευτικός είναι κοινωνικοποιημένος και ευαισθητοποιημένος σε πολλά θέματα που αφορούν στην κοινωνία, όπως στη στάση που πρέπει να κρατά κανείς απέναντι σε αλλοεθνείς πληθυσμούς ή στον σεβασμό που πρέπει να δείχνει απέναντι στο φυσικό περιβάλλον και τα ζώα. Επιπλέον, το να είσαι εκπαιδευτικός δεν αφορά μόνο στη μετάδοση γνώσεων αλλά και στη μετάδοση αξιών και αρετών που είναι αδιαμφισβήτητες και διαχρονικές, αφού πολλές φορές ο ίδιος αποτελεί για τα νέα άτομα πρότυπο προς μίμηση και αρωγός στα πρώτα καθοριστικά βήματα των εφήβων μετά την αποφοίτησή τους από το Λύκειο. Και φυσικά, είναι μεγάλη η συγκίνηση που βιώνει ο εκπαιδευτικός όταν βλέπει για παράδειγμα να υλοποιούνται όλοι οι κόποι και οι προσπάθειες που έχουν κάνει οι μαθητές της τελευταίας τάξης του Λυκείου για να πραγματοποιήσουν το όνειρό τους που αφορά στην εισαγωγή σε μία ανώτερη σχολή. Γενικά, είναι μεγάλη η συγκίνηση όταν συμβάλλουμε στο να μετατρέπονται τα όνειρα σε στόχους πραγματοποιήσιμους. Από τους μαθητές έχω πάρει πάρα πολλά μαθήματα: Να δίνω πολλές ευκαιρίες, να είμαι καλή ακροάτρια, να επιδιώκω τον διάλογο, να επεκτείνω τα όρια της υπομονής και της ανεκτικότητας και να έχω ενσυναίσθηση… Με έχουν κάνει καλύτερο άνθρωπο».
Η Μαρία Ατζαράκη, καθηγήτρια Αγγλικών στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση μας λέει ότι «η μάθηση είναι μία διαρκής δοσοληψία μεταξύ του εκπαιδευτικού και των μαθητών του όπου και οι δύο πλευρές “εκπαιδεύονται”. Δεν είσαι απλά ένας δίαυλος γνώσης. Την ώρα που βρίσκεσαι μέσα στην τάξη “κρίνεσαι” ως άνθρωπος. Και είναι σημαντικό για τους μικρούς μαθητές σου να σε διέπει δικαιοσύνη στην κρίση σου και στις αποφάσεις σου. Τα παιδιά σε εμπιστεύονται και νιώθουν ασφαλή όταν οι πράξεις σου συνάδουν με τα λόγια σου και αισθάνονται πως δεν “αδικούνται”. Πολλές φορές θα χρειαστεί να παρηγορήσεις, να διευθετήσεις τσακωμούς, να εξηγήσεις μοτίβα κοινωνικών συμπεριφορών και να θέσεις όρια. Όλα αυτά φυσικά θα πρέπει να γίνονται σε ένα κλίμα αμοιβαίας κατανόησης και αγάπης. Και αυτό είναι που σου μαθαίνουν τα παιδιά: Υπομονή, κατανόηση και αγάπη. Μια αγάπη απλή και ανιδιοτελή για τους μικρούς ανθρώπους που σου εμπιστεύονται τον πιο αγνό και ανεπιτήδευτο εαυτό τους. Και εκεί πρέπει ο κάθε εκπαιδευτικός να φανεί αντάξιος αυτής της εμπιστοσύνης».
Της Βένιας Αντωνίου
