Ο Κώστας Βούλγαρης εστιάζει στον ποιητικό μοντερνισμό, προτείνοντας ως αφετηρία όχι τη «γενιά του ’30», αλλά τον Καβάφη, τον Βάρναλη και τον Καρυωτάκη, για να καταλήξει στον μοντερνισμό «ως αέναη ακολουθία ρήξεων», όπως αυτός πραγματώνεται στο έργο του Νικολάου Κάλας και του Νίκου Εγγονόπουλου. Ενώ, παράλληλα, εξετάζει πώς η ποιητική γλώσσα του Σεφέρη αναδείχθηκε σε «ποιητική κοινή», και συνεχίζει να κυριαρχεί στην ποιητική παραγωγή. Ο συγγραφέας αναδεικνύει τις πολλαπλές, και αντιπαλεύουσες εκδοχές του ποιητικού μοντερνισμού, την περίοδο της ακμής του, και επιπλέον φωτίζει τις αντοχές αλλά και τις ρωγμές του, όπως διαπιστώνονται στο έργο των μεταπολεμικών ποιητών, και κυρίως στο έργο των ποιητών του ’70, αναζητώντας το μοντερνιστικό πρόσωπο της Ελένης, ως συλλογικό σημείο αναφοράς όλης αυτής της εποχής, ως αισθητικό απαύγασμα. Στη συνέχεια, εξετάζει την υπέρβαση του μοντερνισμού, τη συνθήκη μέσα στην οποία γράφονται τα σύγχρονα ποιήματα, πλέον υπό το βάρος της έκπτωσης της ιστορικά βιωμένης εμπειρίας, δηλαδή, μέσα στη μεταμοντέρνα συνθήκη στην οποία ζούμε, μετά την ιστορική τομή του 1989. Υποστηρίζει, δε, ότι όντως αλλάζει «ο ρυθμός του κόσμου», στη σύγχρονη νεοελληνική ποίηση, με πολύ ενδιαφέροντα και σημαντικά ποιητικά έργα. Ψάχνοντας τη δικιά μας Ελένη… Aπό την Εκδοτική Αθηνών.
2 βιβλιο
Από τη χώρα του φωτός και των ονείρων
Σ’ ένα ταξίδι ποιητικής ομορφιάς, ένα ταξίδι εκεί που οι μηχανισμοί επιβίωσης μας έκαναν να απομακρυνθούμε, μια σπάνια ελεύθερη ποιητική έκφραση αποτυπώνεται καθαρά αλλά και γλαφυρά στο έργο του ποιητή, ξαναφέρνοντάς μας σε έναν κόσμο που αφήσαμε, έναν κόσμο που νοσταλγούμε, έναν κόσμο που αναζητάμε για να αποδράσουμε, έναν κόσμο μαγικής ομορφιάς που εξασφαλίζει μόνο η αγνότητα της νιότης, εκεί που η ίδια η μνήμη αποχωρίζεται, για να μπορέσει να αντισταθεί στη διαφορετική πραγματικότητα της καθημερινότητάς μας. Παρουσιάζει τη γλώσσα και τις λέξεις σαν έμψυχες οντότητες, με τις δικές τους σκέψεις και συναισθήματα, και μέσα από όλα αυτά απελευθερώνει αυτοβιογραφικές στιγμές και εικόνες που μόνο να γοητέψουν και να συγκινήσουν τον αναγνώστη μπορούν. Η δημιουργία τέτοιας οικειότητας είναι κάτι πολύ δύσκολο στην τέχνη. Ο λόγος του πάντα λυρικός. Ύφος άλλοτε απλό, άλλοτε περίτεχνο, με μεταφορές και αλληγορίες.
Μα αυτό που συναρπάζει και καθιστά το έργο του σύγχρονο μέσα στον ρομαντισμό του είναι αυτή η λεπτή ειρωνεία που πλανάται σε κάποιους στίχους, το καυστικό κρυμμένο σχόλιο και ο αυτοσαρκασμός, αυτό το κλείσιμο του ματιού στον αναγνώστη, που χτίζει τελικά τη μεταξύ τους σχέση και εκμηδενίζει την απόσταση δημιουργού-αποδέκτη.
Μας τα προσφέρει ακέραια με τα συναισθήματα, κάνοντάς μας ξανά και ξανά να προσέξουμε τον μαγικό κόσμο της γλώσσας μας. Τέτα Παπαλυμπέρη, φιλόλογος. Από τις εκδόσεις ΚΑΚΤΟΣ.
