Ντούσαν Ίβκοβιτς. Θα μπορούσε το άρθρο να τελειώνει κι εδώ. Μπάσκετ. Τι άλλο να σου έρθει στο μυαλό όταν ακούς ή διαβάζεις αυτό το όνομα; Χμ… Γιουγκοσλαβία ίσως πει κάποιος. Οκ κι αυτό σωστό. Ποια Γιουγκοσλαβία όμως; Δεν υπάρχει πλέον. Κι όμως για
κάποιες ώρες υπήρξε. Ας τα δούμε όμως λίγο από την αρχή. Ο Ντούντα πριν λίγες μέρες έφυγε. Πήγε να προπονήσει τον Ντράζεν ίσως και τον Κόμπι αλλά και πόσους άλλους. Να αναφερθούμε σε διακρίσεις; Εκτός ότι δεν μας φτάνει ένα άρθρο είναι και το μόνο εύκολο. Άλλωστε όταν το
παρατσούκλι σου εν ζωή είναι «δάσκαλος» από τεράστιους του αθλήματος όπως ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς, ο Βλάντε Ντίβατς, ο Ζάρκο Πάσπαλι και πόσοι άλλοι τότε τα λόγια είναι λίγο περιττά.
Εγώ θα το πάω λίγο αλλιώς το έργο (μου αρέσει άλλωστε). Το τελευταίο αντίο του Ντούντα ήταν αυτό που του άρμοζε. Τίγκα μπάσκετ. Όταν έφτασε η ώρα να μεταφερθεί το φέρετρο του η Γιουγκοσλαβία ενώθηκε ξανά και ο μπασκετικός κόσμος λύγισε. Τέσσερις Σέρβοι, ένας Κροάτης, ένας Σλοβένος και ένας Μαυροβούνιος πήραν τον Ντούντα στους ώμους.
Ζέλικο Ομπράντοβιτς, Βλάντε Ντίβατς, Πρέντρακ Ντανίλοβιτς, Ντράγκαν Κιτσάνοβιτς, Ντίνο Ράτζα, Ζάρκο Πάσπαλι και Γιούρι Ζντόβτς ενώθηκαν σχεδόν 30 χρόνια μετά για να μεταφέρουν τον «δάσκαλο» στην τελευταία του κατοικία. Και αναρωτιέμαι με το φτωχό
μου μυαλό… Πόσο απίστευτα ωραίο είναι όλο αυτό; Την στιγμή που αφήνεις την δουλειά και το έργο σου στο παρκέ, να δημιουργείς ανθρώπους, χαρακτήρες και μεταθανάτιο έργο.
Στην ίδια κατηγορία ανήκουν και οι Παύλος και Θανάσης Γιαννακόπουλος. Σε αυτούς δηλαδή που τους αποδέχτηκαν όλοι. Ανεξαρτήτου χρώματος στη φανέλα και το κασκόλ.
Και εδώ έρχεται ο προβληματισμός μου ρε φιλαράκια μου…
Γιατί ρε Νεάντερνταλ πρέπει να πεθάνει κάποιος για να ενωθούμε (δεν βγάζω την ουρά μου απ έξω), να αποδεχτούμε ή έστω να συμφωνήσουμε για κάποιον που είναι τεράστιος εν ζωή; Αφήστε ξέρω. Δεν φοράει τη φανέλα μας. Αθλητικός πολιτισμός λέγεται μην ψάχνετε την έκφραση. Και σας έχω νέα. Δεν τον έχουμε. Αυτός λοιπόν ήταν ο Ντούσαν Ίβκοβιτς. Ο πλέον παρεμβατικός άνθρωπος στην ιστορία του
αθλήματος. Μου αρέσει να τον βαφτίσω μπασκετικό Κρόιφ (που και αυτόν θα τον αναλύσουμε στο μέλλον). Πάνω απ όλα όμως ένας τεράστιος προπονητής – πλάστης χαρακτήρων και αθλητών. Δεν μου αρέσουν οι κλισεδούρες, γενικότερα αλλά και ειδικότερα του τύπου «το μπάσκετ έγινε φτωχότερο» κτλ για να κλείσω το άρθρο. Νομίζω
πως ένα απλό αλλά τεράστιο «ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΝΤΟΥΝΤΑ» αρκεί. Άλλωστε προσέφερε και στην χώρα μας τόσα πολλά όποια ομάδα κι αν προπόνησε.
Υγ: Ντούντα τεράστιε εκτός από ομάδες έφτιαχνες και οπαδούς.
Υγ 2: Να αγαπάτε τις ομάδες σας αλλά και το ίδιο το άθλημα.
Υγ 3: Δεν ξέχασα το ΠΑΟΚ – ΑΕΚ της αγωνιστικής στο ποδόσφαιρο. Θα το δούμε next week
μαζί με το clasico (και όχι ντέρμπι) της χώρας μας.
