Μετά τον πρώτο επιτυχημένο κύκλο της την περασμένη σεζόν και μία μεγάλη περιοδεία ανά την Ελλάδα, ο θίασος λαϊκού θεάτρου MATICAPI επιστρέφει στην Αθήνα με τη «Σολομώντεια Λύση» του Γιάννη Καλατζόπουλου, σε σκηνοθεσία Γιώργου Τσαγκαράκη. Στη συνέντευξη που ακολουθεί, ο Γιώργος Τσαγκαράκης μας μιλάει μεταξύ άλλων για τα συστατικά της επιτυχίας της παράστασης και για το αν μπορούμε να βρούμε μία… Σολομώντεια Λύση για τα μεγάλα προβλήματα της εποχής μας.
«Η Σολομώντεια Λύση»: Ποια θεωρείτε ότι είναι τα συστατικά της επιτυχίας της παράστασης;
Τα συστατικά της επιτυχίας της παράστασης κατά την άποψή μας είναι η απλότητα και η ελπίδα σε μία ομολογουμένως δύσκολη εποχή. Διαλέξαμε το έργο «Η Σολομώντεια Λύση» του Γιάννη Καλαντζόπουλου, γιατί μέσα από το παιχνίδι διδάσκει στα παιδιά ότι τα πιο σημαντικά πράγματα του κόσμου είναι η αγάπη και η αλληλεγγύη και είναι τα μόνα που στους πιο δίσεκτους καιρούς μπορούν να φέρουν ελπίδα. Ταυτόχρονα, τονίζοντας το έντονα παιχνιδιάρικο ύφος του έργου, κατασκευάσαμε το σκηνικό εξ ολοκλήρου από ανακυκλωμένα υλικά, εντάξαμε αρκετά στοιχεία τσίρκου, ενώ η μουσική είναι ζωντανή και ενταγμένη στη δράση.
Υπάρχει κάποια φράση που σας είπε μικρός θεατής και σας συγκίνησε;
Υπάρχουν διάφορες φράσεις που έχουν πει οι μικροί μας θεατές, αλλά πιστεύω ότι η καλύτερη ήταν μία που είπε ένα κοριτσάκι στη μητέρα της το βράδυ μετά την παράσταση. Όταν εκείνη, προκειμένου να τη νανουρίσει πήγε να της πει ένα παραμύθι με βασιλιάδες και πρίγκιπες, το κοριτσάκι τη σταμάτησε και της είπε: «Μαμά δε θέλω να μου ξαναπείς παραμύθια με βασιλιάδες και πρίγκιπες. Θέλω να μου πεις για τον πόλεμο. Θέλω να μου τα πεις όλα. Γιατί γίνεται; Για το ψωμί και το γάλα.»
Μιλήστε μας για τον Θίασο Λαϊκού Θεάτρου «MATICAPI»: Ποιος είναι ο στόχος του και πώς οραματίζεστε την εξέλιξή του;
Ο Θίασος Λαϊκού Θεάτρου «MATICAPI» προέκυψε μετά από ένα δίχρονο Θεατρικό Εργαστήρι, πάνω στα διάφορα λαϊκά είδη του παγκόσμιου θεάτρου. Ταυτόχρονα με την παράσταση «Η Σολομώντεια Λύση» προχωράμε και στην ολοκλήρωση ενός νέου πρωτοτύπου θεατρικού έργου στο οποίο έγινε σοβαρή προσπάθεια η δραματουργία, το περιεχόμενο και η κατεύθυνση του κείμενου να αποτελούν συλλογική δουλειά της ομάδας. “MATICAPI” στην αργκό των μαστόρων σημαίνει “χειροδράπανο”, τρυπάνι χειρός δηλαδή. Στόχος λοιπόν του λαϊκού μας θιάσου είναι μέσα από την ενασχόληση με τη θεατρική δημιουργία για όλες τις ηλικίες και την πλατιά μας απεύθυνση, να ανοίξει μία ρωγμή ελπίδας στον δύσκολο κόσμο που ζούμε και να εμπνεύσει την αλλαγή του.
«Όλα τα παιδιά είναι δικά μας, αλλά κανένα δεν μας ανήκει.» Ποια είναι η άποψή σας;
Σίγουρα κανένα παιδί δεν μας “ανήκει”. Τουλάχιστον με την “ιδιοκτησιακή” έννοια του όρου. Γενικά κανένας άνθρωπος δε θα έπρεπε να ανήκει σε κάποιον άλλο. Όσον καιρό βέβαια υπάρχουν ατομική ιδιοκτησία και οικονομικοί καταναγκασμοί, όσο και να διατυμπανίζεται η “ελευθερία του ανθρώπου” στην επιφάνεια, στην ουσία αυτή θα παραμένει “κενό γράμμα”. Αντίστοιχα όσο τα βάρη και οι υποχρεώσεις για το μεγάλωμα ενός παιδιού πέφτουνε μόνο στην οικογένεια και δεν τα αναλαμβάνει η κοινωνία όπως θα έπρεπε, απαρχαιώμενα στερεότυπα θα αναπαράγονται και δυστυχώς ένα από τα ομορφότερα πράγματα στον κόσμο όπως είναι το μεγάλωμα ενός παιδιού, η διαμόρφωση ενός νέου ανθρώπου, θα καταλήγει κάποιες φορές να αποκτάει χαρακτηριστικά ενός στερεοτυπικού “καθήκοντος”. Αυτό το “κοινωνικό φαινόμενο” ας πούμε, αποτελεί κύριο θέμα της παράστασής μας.
Θέτοντας λοιπόν το ερώτημα “Με ποιον πρέπει να μεγαλώνει ένα παιδί;” προσπαθούμε να
αντιπαραθέσουμε στις αξίες της οικονομικής ευμάρειας, την αληθινή αγάπη, το νοιάξιμο και την αλληλεγγύη. Στοιχεία που, αφενός φωλιάζουν στην απόφαση ενός γονιού -βιολογικού ή μη- να αναλάβει αυτή την όμορφη ευθύνη, αφετέρου δείχνουν ότι τελικά τα παιδιά δεν πρέπει να ανήκουν πουθενά αλλού πέρα από το “μέλλον”.
Τα προβλήματα που απορρέουν από τη δύσκολη εποχή μας πιστεύετε ότι μπορούν να έχουν μια “Σολομώντεια Λύση”;
Η κρίση του Σολομώντα σύμφωνα με τον μύθο αποκαλύπτει ποια είναι η αληθινή μητέρα του παιδιού. Από την άλλη, «Η Σολομώντεια Λύση» του Γιάννη Καλαντζόπουλου και “Ο Καυκασιανός Κύκλος με τη Κιμωλία” του Μπ. Μπρεχτ, χρησιμοποιώντας τον μύθο όπως τον διασκεύασε – και τον αυτοδιόρθωσε κατά την άποψή μου – ο Λι Ξιγκντάο τον 13 ο αι. με το έργο του “ο Κύκλος με την Κιμωλία”, βάζουν μερικούς ακόμα προβληματισμούς πλάι στον κύριο. Με ποιον πρέπει αλήθεια να μεγαλώνει ένα παιδί; Μ’ αυτόν που τ’ αγαπάει και ρισκάρει τη ζωή του για να το σώσει ή μ’ αυτόν που συμφώνα με μία απαρχαιωμένη ηθική του “ανήκει”; Και κατ’ επέκταση, σε ποιον πρέπει τελικά να ανήκει το γάλα που χρειάζεται για να ζήσει ένα παιδί; Σύμφωνα λοιπόν με τη δικιά μας “Σολομώντεια Λύση”, όλος ο κόσμος, τ’ αγαθά του και τα παιδιά που ζουν σ’ αυτόν, πρέπει να “ανήκουν” σ’ αυτούς που τ’ αγαπούν
και που παλεύουν γι’ αυτά. Πρέπει ν’ ανήκουν στους πολλούς, ν’ ανήκουν ταυτόχρονα σε όλους και σε κανέναν. Μια τέτοια “Σολομώντεια Λύση” θα έλυνε σίγουρα όλα τα προβλήματα που απορρέουν από τη δύσκολη εποχή μας.
