Η Μαίρη Τράγου ασχολείται με το ποδόσφαιρο από πολύ μικρή ηλικία. Ήταν διεθνής παίκτρια με την Εθνική ομάδα κορασίδων και νεανίδων και τώρα είναι γυμνάστρια και προπονήτρια ποδοσφαίρου. Στη συνέντευξη που ακολουθεί μας μιλάει για την πορεία της και για τις δυσκολίες που αντιμετώπισε, ενώ δίνει πολύτιμες συμβουλές στα κορίτσια που ονειρεύονται να ασχοληθούν επαγγελματικά με το ποδόσφαιρο.
Ήταν παιδικό σου όνειρο να ασχοληθείς επαγγελματικά με το ποδόσφαιρο; Σε ποια ηλικία μπήκε στη ζωή σου και ποια ήταν τα πρότυπά σου;
Ξεκίνησα το ποδόσφαιρο σε ηλικία 8 ετών μετά από 1 χρόνο μπάσκετ, μιας και η μητέρα μου δεν ήθελε να ασχοληθώ με το ποδόσφαιρο. Η πρώτη μου ομάδα ήταν ο Ήφαιστος Περιστερίου και έτσι εντάχτηκα στη γυναικεία ακαδημία. Μου άρεσε πολύ και ήμουν σίγουρη ότι ήθελα να ασχοληθώ με αυτό το άθλημα.
Σε ηλικία 12 ετών εντάχτηκα στην ομάδα του Ατρομήτου Αθηνών, όπου συστάθηκε το γυναικείο τμήμα από τους γονείς μου το 2007. Όλα μου τα χρόνια έπαιζα στον Ατρόμητο, μέχρι το 2018 όπου οι γονείς μου ίδρυσαν δικιά τους ομάδα με τη σύμφωνη γνώμη του κ. Γιώργου Σπανού (μεγαλομέτοχος στον Ατρόμητο Αθηνών), τις “Νέες Ατρομήτου 2018”. Η ομάδα αυτή ιδρύθηκε λόγω του ότι είχαμε πολλά κορίτσια στην ακαδημία μας και δεν υπήρχαν πρωταθλήματα να αγωνιστούν, και έτσι αποφασίσαμε να ιδρύσουμε την ομάδα και να συμμετέχει στο πρωτάθλημα της Γ’ Εθνικής κατηγορίας.
Την πρώτη της χρονιά κατέκτησε το πρωτάθλημα αήττητη και ανέβηκε στη Β Εθνική κατηγορία. Την επόμενη χρονιά διεκόπη το πρωτάθλημα λόγω του covid-19.
Το 2020 για εξωαγωνιστικούς λόγους τα κορίτσια που πήραν μεταγραφή στις Νέες Ατρομήτου 2018 από τον Ατρόμητο συνέχισαν την πορεία τους κάνοντας ένα βήμα πίσω όμως. Την τελευταία μας χρονιά ως Ατρόμητος Αθηνών κατακτήσαμε την 3η θέση στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα γυναικών ποδοσφαίρου, αλλά λόγω διαφωνιών με τη διοίκηση του ερασιτέχνη, τα κορίτσια μεταγράφηκαν στις Νέες Ατρομήτου. Την επόμενη χρονιά οι Νέες Ατρομήτου κατέκτησαν το πρωτάθλημα και ανέβηκαν στην Α’ Εθνική κατηγορία, αλλά για εξωαγωνιστικούς λόγους η ομάδα που τερμάτισε στη 2η θέση με 8 βαθμούς διαφορά (Δόξα Πηγαδακίων, Ζάκυνθος), έκανε ένσταση και την υποβίβασε στη Β Εθνική.
Την επόμενη χρονιά η ομάδα τερμάτισε αήττητη στην 1η θέση με την ΑΕΚ, όπου έχασε την άνοδο στην Α Εθνική κατηγορία στα μπαράζ. Και εκεί που έδειχναν όλα ότι θα αγωνιστεί για 3η χρονιά στη Β Εθνική, καλέστηκε να αγωνιστεί στην Α Εθνική λόγω μη συμμετοχής άλλης ομάδας που αγωνιζόταν ήδη στην πρώτη κατηγορία.
Αυτή ήταν μια δικαίωση για τα κορίτσια, τις προπονήτριες και τη διοίκηση, μιας και είδαν τους κόπους τους να ανταμείβονται.
Φέτος, η ομάδα αγωνίζεται στην Α Εθνική κατηγορία και στο πιο ανταγωνιστικό πρωτάθλημα, καθώς και οι ομάδες είναι 14 και αυτές που υποβιβάζονται στη Β Εθνική είναι 5.
Πρότυπό μου ήταν ο Ροναλντίνιο, μιας και ήταν ο ποδοσφαιριστής ο οποίος έπαιζε “ελεύθερος” και χωρίς άγχος, έχοντας πολύ καλή τεχνική κατάρτιση και φυσικά φαντασία στο παιχνίδι του. Είναι ένας άνθρωπος που όταν έπαιζε ήταν με το χαμόγελο στα χείλη και ήξερε πότε και πώς να ενθουσιάσει το κοινό που τον παρακολουθούσε είτε από κοντά, είτε από την τηλεόραση.
Τι σου άρεσε και τι σου αρέσει περισσότερο σε αυτό το άθλημα; Από την άλλη, ποιες είναι οι μεγαλύτερες δυσκολίες και προκλήσεις που αντιμετώπισες;
Είναι το άθλημα που σε κάνει να το παρακολουθείς με μεγάλη προσοχή κατά τη διάρκειά του. Δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί στο επόμενο λεπτό, αφού από μία φάση μπορείς να βρεθείς από την κόλαση στον παράδεισο και το αντίθετο. Μέχρι το τελικό σφύριγμα του διαιτητή όλα μπορούν να συμβούν, γι’ αυτό μάλιστα ονομάζεται ο “Βασιλιάς των σπορ”.
Η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετώπισα ήταν ο σοβαρός τραυματισμός που είχα το 2019, ο οποίος ήταν ίσως ο δυσκολότερος τραυματισμός για έναν αθλητή. Η διάγνωση ήταν ρήξη πρόσθιου χιαστού και ρήξη επιγονατιδικού τένοντα. Έπρεπε να περάσω την πόρτα του χειρουργείου δύο φορές.
Έμεινα εκτός αγωνιστικών χώρων για έναν χρόνο και επανήλθα λίγο πριν τον κορωνοϊό. Δυστυχώς όμως τότε έπρεπε να μπούμε σε καραντίνα και δεν κατάφερα να βρω τον ρυθμό μου και να ξαναμπώ στους αγωνιστικούς χώρους.
Με την έναρξη της επόμενης χρονιάς στάθηκα και πάλι άτυχη, αφού στο πρώτο φιλικό προετοιμασίας τραυματίστηκα στο άλλο γόνατο παθαίνοντας πάλι ρήξη πρόσθιου χιαστού. Έπρεπε πάλι να περάσω την πόρτα του χειρουργείου όπως και έκανα. Μετά από το 3ο χειρουργείο αποφάσισα να σταματήσω το ποδόσφαιρο σε ηλικία 24 ετών. Φέτος, μετά από έναν χρόνο αποχής, σκέφτηκα να κάνω μια τελευταία προσπάθεια, έκανα την προετοιμασία μου, αγωνίστηκα σε όλα τα φιλικά προετοιμασίας, αλλά δυστυχώς στο πρώτο επίσημο παιχνίδι τραυματίστηκα στο πρώτο δεκάλεπτο.
Η διάγνωση ήταν μερική ρήξη πρόσθιου χιαστού και ο γιατρός είπε πως αν θέλω να συνεχίσω το ποδόσφαιρο έπρεπε να κάνω νέο χειρουργείο. Απάντησα αρνητικά και είπα να το πάρω απόφαση και να δώσω τέλος στην ποδοσφαιρική μου καριέρα. Έτσι και έγινε.
Η μεγαλύτερη πρόκληση που είχα να αντιμετωπίσω ήταν να ξεπεράσω τους σοβαρούς τραυματισμούς και να μπω και πάλι στους αγωνιστικούς χώρους. Προσπάθησα πολύ, ξανά και ξανά. Η οριστική απόφαση πάρθηκε πριν λίγους μήνες γιατί δεν γινόταν αλλιώς. Τα μηνύματα ήταν πολλά, η υγεία είναι πάνω απ’ όλα, οπότε αποφάσισα να επικεντρωθώ στην προπονητική.
Πολλοί -ακόμα και τώρα- έχουν στο μυαλό τους το ποδόσφαιρο ως ένα «αντρικό» άθλημα. Αυτό το στερεότυπο στάθηκε εμπόδιο στην πορεία σου;
Έχει σταματήσει να υφίσταται αυτό το στερεότυπο καθώς πολύς κόσμος παρακολουθεί το ποδόσφαιρο γυναικών. Το ποδόσφαιρο γυναικών προοδεύει και αναπτύσσεται με γοργούς ρυθμούς γιατί όλο και περισσότερα κορίτσια ασχολούνται με αυτό.
Σίγουρα υπάρχουν και οπισθοδρομικοί άνθρωποι που δεν αντέχουν στην ιδέα να παίζουν κορίτσια ποδόσφαιρο, αλλά αν παρακολουθήσουν έναν αγώνα, θα αλλάξουν γνώμη.
Το ποδόσφαιρο γυναικών δεν έχει να ζηλέψει τίποτα σε σχέση με των αντρών. Δεν αντιμετώπισα κανένα εμπόδιο στην πορεία μου με βάση αυτό το στερεότυπο, ούτε ως παίχτρια, ούτε ως προπονήτρια πλέον. Ίσα ίσα, οι άντρες που ασχολούνται με την προπονητική εκπλήσσονται που συνεργάζονται με γυναίκα προπονήτρια και με σέβονται πάρα πολύ, ενώ παίρνουν ιδέες από την προπόνησή μου και ζητάνε τη γνώμη μου για διάφορα θέματα εντός αγωνιστικών χώρων.
Η πολυτιμότερη συμβουλή που σου έχουν δώσει είναι…
Η πολυτιμότερη συμβουλή που μου έχουν δώσει είναι να είμαι ο εαυτός μου εντός και εκτός αγωνιστικών χώρων. Να μη δέχομαι να με προσβάλλει κανείς και να μπορώ να διαχειρίζομαι καταστάσεις, είτε εύκολες, είτε δύσκολες, αρκεί να έχω την υγεία μου. Όποια δυσκολία υπάρχει, να προσπαθώ να την ξεπεράσω γιατί όλα γίνονται για κάποιο λόγο.
Εσύ, τι θα συμβούλευες ένα κορίτσι που σε βλέπει ως πρότυπο και θέλει να ακολουθήσει τα βήματά σου;
Ένα κορίτσι που με έχει πρότυπο, θα το συμβούλευα να μη σταματήσει να προσπαθεί γι’ αυτό που αγαπάει. Να πηγαίνει στην προπόνηση με χαρά και χαμόγελο και να δίνει τον καλύτερό της εαυτό. Να τελειώνει την προπόνηση και να είναι πεπεισμένη ότι δούλεψε και βελτιώθηκε. Κανείς δεν ξέρει τι μπορεί να συμβεί από τη μια στιγμή στην άλλη. Φυσικά για να εξελιχθείς και να φτάσεις σε ένα υψηλό επίπεδο δεν πρέπει μόνο να δουλεύεις στην προπόνηση σε ομαδικό επίπεδο, αλλά και έξω από αυτήν. Αυτό προϋποθέτει ατομική προπόνηση και φυσικά καλή ζωή εκτός αγωνιστικών χώρων (διατροφή-ύπνος). Αν μπορεί να διαθέσει προσωπικό χρόνο για να βελτιωθεί και αγαπάει το ποδόσφαιρο, σίγουρα μπορεί να φτάσει σε ένα καλό επίπεδο, αρκεί να έχει την υγεία της.
