Καλημέρα SayYesser!!!
Λένε ότι αν χάσουμε τους αγαπημένους ανθρώπους από τη ζωή μας, θα είναι σαν να λείπει το μπροστινό μας δόντι και ποτέ δεν θα μπορέσουμε να γελάσουμε ξανά το ίδιο.
Σου έχω ξαναμιλήσει γι’αυτόν, για τον Γιώργο μου -τον δικό μου Γιώργο που σαν σήμερα την ημέρα τω γενεθλίων του 11 χρόνια πριν, έφυγε και έμεινα εδώ να σου επιβεβαιώσω πως αυτή η μεταφορά με το χαμόγελο και το δόντι, αποτυπώνει με ακρίβεια τη σημασία που έχουν οι αληθινές σχέσεις στη ζωή μας. Οι δικοί μας αγαπημένοι άνθρωποι είναι αυτοί που συμβάλλουν στην ευτυχία, την υποστήριξη και στην ικανότητά να βλέπουμε τη ζωή με θετική ματιά.
Σκέψου τους ανθρώπους που σε περιβάλλουν. Πόσοι από αυτούς σε κάνουν να νιώθεις αποδεκτός, αγαπητός, αρκετός; Αυτοί είναι τα «μπροστινά μας δόντια». Όταν αυτοί οι άνθρωποι είναι κοντά μας, η ζωή αποκτά γεύση και χρώμα. Όμως, όταν απομακρύνονται ηθελημένα ή βίαια, η καθημερινότητα μπορεί να γίνει πιο δύσκολη, οι χαρές λιγότερες και οι δυσκολίες πιο βαριές. Κάθε απουσία αφήνει ένα κενό, ένα γιατί και μια σιωπή που ηχεί στη λευκή σελίδα της ύπαρξής μας σαν μία χαμένη ροή ευτυχίας…
Η απομάκρυνση από τους δικούς μας ανθρώπους μπορεί να μας κάνει να αναρωτιόμαστε αν θα είμαστε ποτέ ξανά σε θέση να χαμογελάσουμε όπως παλιά. Μπορεί να νιώσουμε ότι η ζωή μας είναι λιγότερο αληθινή, λιγότερο χαρούμενη, λιγότερο ανεκτή. Ωστόσο, η αλήθεια είναι ότι οι μνήμες που διατηρούμε με αυτούς τους ανθρώπους μπορεί να μας δώσουν τη δύναμη να πορευτούμε στο μέλλον και ίσως – ίσως λέω, να βρούμε συνοδοιπόρους στην πορεία της ζωής μας, όχι να αντικαταστήσουν το κενό απλά να κάνουν τη ζωή λίγο πιο υποφερτή.
Tip of the Day: Κάθε τέτοια μέρα σκέφτομαι τον δικό μου άνθρωπο, το δικό μου μπροστινό δόντι που έφυγε ξαφνικά και από τότε η χαρά έχει μία μελαγχολία, η ευτυχία έχει μία σκιά και το γέλιο έχει χάσει τη γλυκύτητά του. Όμως είμαι εδώ, χαμογελάω και προσπαθώ με όση δύναμη μου έχει απομείνει να κρύβω τα χαμένα μπροστινά μου δόντια, εις μνήμην του…
