Καλημέρα αγαπημένοι SayYessers και καλή εβδομάδα!!!
Άφησα κάποιες μέρες να περάσουν από την απώλεια των δύο σημαντικών καλλιτεχνών μας (έκαστος στο είδος του), την περασμένη Πέμπτη, ώστε να έχω το χρόνο να δω λίγο πιο ψύχραιμα όλα αυτά που γράφτηκαν και διάβασα.
Από τη μία ο ανυπέρβλητος Μίκης Θεοδωράκης που όμοιος του δε θα υπάρξει ξανά, του οποίου αν και νόμιζα πως γνώριζα αρκετά από τα τραγούδια του τελικά σοκαρίστηκα όταν αντιλήφθηκα το μέγεθος της κληρονομιάς που μας άφησε. Και από την άλλη ο Mad Clip που αν και δεν είμαι φαν αυτού του είδους μουσικής, θα ήταν υποκριτικό και γελοίο να πω πως δεν τον γνώριζα ή ότι δεν έχω σιγοτραγουδήσει κάποιον από τους στίχους του.
Όλα ωραία μέχρι εδώ και κάπου πρέπει να ξέρουμε να βάζουμε τελεία. Πρέπει να στεκόμαστε στο γεγονός ότι έφυγαν δύο άνθρωποι από τη ζωή και να βγάλουμε το θανατόμετρο από τη ζωή μας. Ποιος είναι αυτός που μπορεί να υποδείξει σε μία κόρη που έχασε τον υπερήλικα πατέρα της αλλά και σε μία μάνα που κλαίει τον νεαρό γιο της, πόσο πρέπει να στεναχωρηθεί και πόσο εμείς οι άρχοντες του πληκτρολογίου τους επιτρέπουμε να θρηνήσουν.
Ναι, ο ένας έφυγε πλήρης ημερών ήσυχα στο σπίτι του και ο άλλος από υπερβολική ταχύτητα, που πάνω στην ατυχία του είχαμε την τύχη να μην πάρει και άλλους στο λαιμό του παρά μόνο τα πάθη του. Ναι τι; Δύο διαφορετικοί άνθρωποι – καλλιτέχνες, που ίσως το μοναδικό κοινό τους σημείο εκτός από τις νότες ήταν το ραντεβού τους με το θάνατο, έφυγαν από τη ζωή σε διαφορετική ηλικία και από άλλη αιτία. Από πότε κάνουμε διαγωνισμό και αναδεικνύουμε τον νεκρό νικητή; Ποιοι είμαστε εμείς που θα κρίνουμε το στίγμα που άφησε ο καθένας από τους εκλειπόντες; Και αν θέλουμε να το κάνουμε, να το πράξουμε δίκαια! Ο καθένας για τη γενιά του ήταν αγαπητός και είχε τη δική του πορεία. Η μαμά μου (60 ετών) δακρύζει με τραγούδια του Θεοδωράκη όταν η μικρή μου αδερφή (25 ετών) λικνίζεται στο ρυθμό “κότερα και ελικόπτερα” και σας διαβεβαιώ ότι η μιά κοιτάζει την άλλη με απορία και αναρωτιούνται, “μα τι ακούς;!” Έπειτα, είμαστε και εμείς η γενιά του λίγο πάνω λίγο κάτω των 40 που είχαμε την τύχη να τους γνωρίσουμε ακουστικά και τους δύο και να επιλέξουμε αυτόν που μας ταιριάζει περισσότερο.
Όμως σε παρακαλώ, ακόμα και αν νιώθεις ότι κάποιος ευθύνεται για το θάνατο του, είναι χυδαίο να λες τα ήθελε και τα έπαθε, γιατί ακόμα και αν το πιστεύεις κράτα το για σένα.
Μην ξεχνάς ότι κάπου εκεί έξω υπάρχουν οι οικείοι του που πονάνε…
Δεν είναι μαγκιά οι υποδείξεις αλλά η αλλαγή νοοτροπίας των οδηγών καθώς και η εκπαίδευση των νέων για σωστή οδηγική συμπεριφορά, από το σχoλείο ακόμα.
Ας είμαστε ταπεινοί και να ευχόμαστε ο Θεός, το Σύμπαν, ο Βούδας, οι εξωγήινοι και ότι άλλο πιστεύει ο καθένας “να μην μας δώσει όσα μπορούμε ν’ αντέξουμε…”
