Δέχομαι καθημερινώς μηνύματα από άτομα που έχουν πολλές μέρες να δουν τη ζωή αισιόδοξα, να ξυπνήσουν και να νιώσουν ενέργεια, να φάνε καλά, να κοιμηθούν, να χαμογελάσουν αληθινά.
Η κατάθλιψη αποτελεί πλέον μία ‘’πανδημία’’. Μία ασθένεια που τρομάζει τόσο αυτόν που την βιώνει, όσο και όλους αυτούς που βρίσκονται δίπλα του.
Σήμερα θα ήθελα να μιλήσω για όλους εσάς που βρίσκεστε δίπλα.
Ακούω συχνά φράσεις όπως: “Μα δεν γνωρίζω πως να τον βοηθήσω”, “Δεν μπορώ να τον βοηθήσω”, “Μόνος του πρέπει να το ξεπεράσει”.
Είναι προσωπική ευθύνη να ξεφύγει κάποιος από το “μαύρο τερατάκι” της κατάθλιψης. Είναι, όμως δική σου ευθύνη να είσαι εκεί δίπλα του σε όλο αυτό το ταξίδι της απόδρασης και να του κρατάς το χέρι, ορατά ή αόρατα.
Οι τρόποι βοήθειας είναι απλοί καθημερινοί και σίγουρα δεν χρειάζεται να σε τρομάζουν. Αρχικά, να θυμάσαι πως η παρέα σου είναι πολύτιμη και σημαντική γι’ αυτόν, ακόμα και όταν δεν το δείχνει. Επισκέψου τον ή τηλεφώνησε του συχνά. Ρώτησε πώς είναι, πώς νιώθει, πώς αισθάνεται. Επίτρεψέ του να μιλάει μόνος του. Χρειάζεται κάποιον να τον ακούσει πραγματικά. Να είσαι υπομονετικός και όχι επικριτικός μαζί του. Να αντέχεις τις σιωπές του. Έχουν πολλά περισσότερα μηνύματα να σου δώσουν από οποιαδήποτε κραυγή. Να μην κάνεις πολλές ερωτήσεις, γιατί τον κουράζουν τον αγχώνουν, τον θλίβουν. Απλά και μόνο να τον ακούς.
Να τον φροντίζεις. Προσπάθησε να τον αγκαλιάσεις και αν το αρνηθεί μη θυμώσεις. Χρειάζεται όσο τίποτα άλλο την αγκαλιά σου, απλώς φοβάται μήπως δεν είναι αληθινή, μήπως δεν την αξίζει και την χάσει. Να είσαι ειλικρινής μαζί του. Να του λες και εσύ πως αισθάνεσαι. Πόσο στεναχωριέσαι, αλλά και πόσο ελπίζεις πως όλα θα πάνε καλά. Μην ενοχοποιείς τον εαυτό σου. Δεν φταις εσύ για την κατάθλιψή του. Άλλωστε δεν είναι μόνο καταθλιπτικός ο άνθρωπος που έχεις δίπλα σου. Ήταν, είναι και θα είναι πολλά παραπάνω. Μία πολύπλευρη ταυτότητα που δεν πρέπει να ξεχνάς πόσο αγάπησες, αγαπάς και τι σου έχει προσφέρει, μικρές ή μεγάλες, αλλά πάντα μοναδικές στιγμές.
Η κυρία χελωνίτσα είχε πέσει σε κατάθλιψη και το ταίρι της ανησυχούσε πολύ. Πλέον δεν ήθελε να πηγαίνουν βόλτα, να μιλάνε, να τρώει. Μόνο κοιμόταν και έκλαιγε. Τότε ο κύριος χελωνίτσος πλησίασε το ταίρι του και με δύναμη τόσο στην έκφρασή του όσο και στην καρδιά του την ρώτησε: ‘’Πες μου τι έχεις, θα ακούσω υπομονετικά. Πίστεψε με, θα περιμένω όσο καιρό και αν χρειαστεί να κατανοήσεις τι σου συμβαίνει. Θα φτιάξω μία φωλιά για εμάς και θα περιμένουμε εδώ μαζί παρέα. Στη φωλιά αυτή θα χωράμε μόνο οι δύο μας. Κάποια στιγμή θα το καταλάβει αυτό που σε βασανίζει και θα φύγει. Άλλωστε η φωλιά μας είναι μόνο για δύο. Α! χωράει και τα χαμόγελα μας φυσικά! Τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο!’’
