O Γεράσιμος Σκαφίδας, ένας από τους πιο δραστήριους νέους παραγωγούς στο ελληνικό θέατρο, όντας ηθοποιός και ο ίδιος, φέτος μαζί με τον μόνιμο συνεργάτη του, τον Νικορέστη Χανιωτάκη, επέλεξαν ένα από τα καλύτερα σύγχρονα έργα, τον «Πουπουλένιο», του Μάρτιν ΜακΝτόνα, που θα κάνει πρεμιέρα την Παρασκευή 11 Οκτωβρίου στο Σύγχρονο Θέατρο Αθήνας.
Γιατί φέτος επιλέξατε να ανεβάσετε τον «Πουπουλένιο»;
Είναι μια παράσταση που ονειρευόμουν με τον Νικορέστη (Χανιωτάκη) να ανεβάσουμε από τα χρόνια της σχολής του Θεάτρου Τέχνης. Μετά από 14 χρόνια, καταφέραμε να κάνουμε και αυτό το όνειρο πραγματικότητα.
Τι πραγματεύεται ο ΜακΝτόνα σε αυτό;
Ο ΜακΝτόνα με την ιδιαίτερη γραφή του πλάθει 4 ήρωες, που αν τους ψάξουμε καλύτερα θα δούμε την εξέλιξη τεσσάρων κακοποιημένων, με διαφορετικό τρόπο, παιδιών. Μας φέρνει αντιμέτωπους με τις πληγές μας. Μέσα από ακραία γεγονότα μιλά για την κοινωνία και τις «κλειστές πόρτες», πίσω από τις οποίες λίγα λέγονται και πολλά γίνονται…. Εκεί όπου πολλοί ξέρουν, αλλά λίγοι μιλούν, όπου πολλά συμβαίνουν, αλλά λίγοι έχουν το θάρρος να τα ανατρέψουν.
Εσύ υποδύεσαι τον Άριελ…
Ναι, έναν από τους δύο αστυνομικούς. Είναι ένας βαθιά πληγωμένος και κακοποιημένος, σωματικά και ψυχολογικά, άνθρωπος που βγάζει τη σκληρότητά του στους κρατούμενους, προσπαθώντας να ξορκίσει τους εφιάλτες του. Όμως εδώ κάτι αλλάζει μέσα του. Δεν θα αποκαλύψω περισσότερα…
Συνεργάζεστε με τον Νικορέστη Χανιωτάκη από τα πρώτα σας βήματα μέχρι σήμερα. Πώς λειτουργεί αυτή η συνύπαρξη; Ποιος παίρνει τις τελικές αποφάσεις;
Με τον Νικορέστη νιώθω πως μετά από τόσα χρόνια αναπνέουμε με τον ίδιο τρόπο. Ακόμα και όταν διαφωνούμε, ακόμα και όταν οι επιλογές είναι διαφορετικές, έχουμε καταφέρει να έχουμε έναν κοινό τόπο, που δεν μπορεί κανείς να διαπεράσει. Πάντα αποφασίζαμε μαζί. Είμαστε συμπληρωματικοί. Έχουμε μεγαλώσει και πορευτεί μαζί. Είμαι περήφανος για εκείνον, αν και δεν του το λέω συχνά. Ειλικρινά δεν ξέρω πόσες τέτοιες σχέσεις επιβιώνουν αληθινά στον χρόνο. Νιώθω τυχερός που η δική μας τα έχει καταφέρει.
Από νωρίς μπήκες στην περιπέτεια της παραγωγής. Τι σε ώθησε σε αυτή;
Τελείωσα τη σχολή του Θεάτρου Τέχνης το 2011. Εκείνα τα χρόνια της κρίσης όλα κατέρρεαν γύρω μας. Έβλεπα ότι θα έρθουν δυσκολότερα χρόνια. Ο μόνος τρόπος για να δημιουργήσω αυτό που ονειρευόμουν ήταν η αυτενέργεια! Έτσι άρχισαν όλα. Ό,τι χρήματα βγάζαμε τότε και εγώ και ο Νικορέστης, τα επενδύαμε για να γίνουν οι παραστάσεις μας. Έτσι κάναμε την πρώτη μας παράσταση «Ο Κουλοχέρης του Σποκέιν», που συμπτωματικά είναι έργο του ΜακΝτόνα. Από εκεί και μετά όλα πήραν τον δρόμο τους. Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα φτάσω στο σημείο να κάνω μεγάλες παραγωγές, να έχω την ευθύνη θεατρικών χώρων και να περνάνε τόσα από το χέρι μου. Νιώθω τυχερός και ευλογημένος.
Ποια η μεγαλύτερη πρόκληση που έχεις αντιμετωπίσει και ποιες είναι οι δυσκολίες της ανεξάρτητης παραγωγής στην Ελλάδα;
Η μεγαλύτερη πρόκληση μέχρι τώρα ήταν η υγειονομική κρίση του Covid. Εκεί που ένιωθα ότι τα πράγματα έχουν μπει σε σειρά, ξαφνικά βρέθηκα να μην μπορώ να δουλέψω, να μην μπορώ να παράγω. Ένιωσα ανασφαλής και φοβήθηκα. Ήταν μια περίοδος δύσκολη, γεμάτη αγωνία και άγχος. Η ανεξάρτητη παραγωγή είναι πάντα ένα ρίσκο. Το κράτος δεν έχει δημιουργήσει μηχανισμούς για να βοηθήσει το «ελεύθερο θέατρο». Χρειάζεται να γίνουν μεγάλα άλματα, ώστε η πολιτεία να στηρίξει ουσιαστικά τον κλάδο μας. Μόνο έτσι οι παραγωγοί θα συνεχίσουν να παράγουν και οι καλλιτέχνες θα μπορούν πιο ελεύθερα να δημιουργούν. Η τέχνη χρειάζεται χρόνο και χώρο, όπως ακριβώς και οι άνθρωποι για να μπορούν να ανασάνουν.
Τι άλλο ετοιμάζετε για φέτος;
Φέτος έχω τη χαρά και την τιμή να συνεργάζομαι με το Σύγχρονο θέατρο, όπου κάνουμε, εκτός από τον «Πουπουλένιο», την παράσταση «Η κόρη του Λοχαγού», σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ασπιώτη. Παράλληλα, κάνω μια συνεργασία με την ομάδα C for Circus και ανεβάζουμε στο θέατρο Άνεσις την παράσταση «Και εφύτευσεν ο Θεός παράδεισον» σε σκηνοθεσία Βαλέριας Δημητριάδου.
Έχω επίσης αναλάβει την παιδική σκηνή του θεάτρου Αλίκη, όπου ανεβαίνει η παράσταση «Ματίας ο Πρώτος» σε σκηνοθεσία Μαρίας Σαββίδου, την παιδική σκηνή του θεάτρου Βεάκη, όπου ανεβαίνει η παράσταση «Η πράσινη Ιτιά» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Δεγαΐτη και την Εφηβική σκηνή του θεάτρου Λαμπέτη, όπου ανεβαίνουν οι παραστάσεις «Ποιος σκότωσε το Σκύλο τα μεσάνυχτα» και «Το Κύμα» σε σκηνοθεσία Νικορέστη Χανιωτάκη.
