Γεννημένο από την αγάπη ενός εφήβου για τα τραγούδια του Διονύση Σαββόπουλου, το βιβλίο αυτό αποτελεί την πρώτη ολοκληρωμένη μελέτη για την επιδραστική καριέρα του κορυφαίου τραγουδοποιού, που ξεπερνά τα ελληνικά σύνορα. Έπειτα από δύο δεκαετίες περίπου επανεκδίδεται αναθεωρημένη: περιλαμβάνει επικαιροποιημένη βιβλιογραφία και αποκαλύπτει νέες πληροφορίες που ήρθαν στο φως μετά την αρχική έκδοση.
Διατρέχοντας χρονικά και θεματικά όλες τις δημιουργικές περιόδους του Σαββόπουλου, το δοκίμιο του Δημήτρη Καράμπελα κατέρχεται στους εσώτερους πυρήνες των τραγουδιών του –την αμφίθυμη σχέση με τη μητέρα-παράδοση, το πένθος, την ποιητική του κενού, το άνοιγμα του εαυτού σε ένα απρόσιτο Πνεύμα, που θα ενοποιούσε τους κατακερματισμούς της ανθρώπινης εμπειρίας σε γιορτή– και συγχρόνως εξετάζει τη λειτουργία του τραγουδιού και της ποίησης στην ύστερη νεωτερικότητα.
Ο Δημήτρης Καράμπελας εξετάζει τη σχέση του Σαββόπουλου με τη δυτική τραγουδοποιία (Ντύλαν, Μπρασένς, Κοέν) και κυρίως την τομή που επέφερε στη συνέχεια του ελληνικού τραγουδιού.
