Ήρθα. Είδα. Νίκησα.
Μια φράση τρεις λέξεις. Και όμως, πόση ιστορία μπορεί να χωρέσει σε τόσο λίγες συλλαβές. Ο Ιούλιος Καίσαρας δεν έγραψε ποτέ μυθιστόρημα, δεν άφησε πίσω του αυτοβιογραφία με τίτλο “Πώς να κατακτήσεις τον κόσμο και να μην ιδρώσει ούτε η περικεφαλαία σου”, αλλά κατάφερε να μείνει στην Ιστορία με ένα λατινικό τρίστιχο. Και όχι, δεν το είπε για να εντυπωσιάσει. Το είπε για να κλείσει στόματα. Να βάλει τελεία. Και να περάσει στην αθανασία.
Όμως τι ακριβώς κρύβεται πίσω από το “Veni, Vidi, Vici”;
Όχι, δεν το είπε στον καθρέφτη του
Το διάσημο «ήρθα, είδα, νίκησα» γράφτηκε σε επιστολή που έστειλε ο Καίσαρας προς τη Ρωμαϊκή Σύγκλητο το 47 π.Χ., μετά τη νίκη του στη μάχη του Ζήλα (στη σημερινή Τουρκία). Είχε πάει να αντιμετωπίσει τον βασιλιά του Πόντου, Φαρνάκη Β’, γιο του Μιθριδάτη του ΣΤ’, ο οποίος προκαλούσε τα ρωμαϊκά εδάφη. Ο Καίσαρας κατέφθασε, πολέμησε και καθάρισε μέσα σε πέντε ώρες. Η νίκη ήταν τόσο γρήγορη και απόλυτη που η μόνη επεξήγηση που χρειαζόταν ήταν: Veni, Vidi, Vici.
Πίσω από τη λάμψη, ένα καλά υπολογισμένο μικρογράφημα εξουσίας
Δεν ήταν απλώς μία δήλωση. Ήταν μια πολιτική πράξη. Η Ρώμη εκείνη την εποχή ήταν σε αναβρασμό. Οι Σύγκλητοι φοβούνταν την ανερχόμενη δύναμη του Καίσαρα και ο ίδιος ήθελε να αποδείξει ότι όχι μόνο παραμένει ανίκητος, αλλά και ότι δεν χρειάζεται πολλά λόγια για να το δείξει. Ένα μήνυμα που λειτουργούσε ταυτόχρονα ως κάρφωμα και ως statement: εγώ κάνω, εσείς απλώς με κοιτάτε.
Και μετά τι;
Λίγα χρόνια μετά, το 44 π.Χ., ο Καίσαρας δολοφονήθηκε από μέλη της Συγκλήτου, μεταξύ αυτών και ο Βρούτος, τον οποίο είχε σχεδόν υιοθετήσει. Εδώ μπαίνει το γνωστό: Et tu, Brute? – κι εσύ, Βρούτε; Ένα άλλο ιστορικό φράγμα. Μόνο που αυτό το είπε ο Σαίξπηρ. Όχι ο Καίσαρας.
Και γιατί μας νοιάζει ακόμα σήμερα;
Γιατί κάθε εποχή έχει τον Καίσαρά της. Έναν τύπο (ή τύπισσα) που μπαίνει δυναμικά, βλέπει την κατάσταση καθαρά και κατακτά. Όχι με την τακτική να χυθεί αίμα – αλλά με αποφασιστικότητα. Με ακρίβεια. Με αυτοπεποίθηση. Μερικές φορές και με λίγο θράσος.
Η φράση αυτή έμεινε γιατί δεν περιγράφει απλώς μια νίκη. Περιγράφει τη στάση με την οποία αντιμετωπίζεις τη ζωή. Όχι παθητικά. Όχι διστακτικά. Αλλά με καθαρό βλέμμα, με δράση, με αποτέλεσμα. Μπορεί να μην είσαι Ρωμαίος στρατηγός, αλλά μπορείς να πατήσεις στα ίδια μονοπάτια κάθε φορά που χρειάζεται να πάρεις μια δύσκολη απόφαση, να αντιμετωπίσεις κάτι που σε τρομάζει, να σταθείς απέναντι από αυτό που σε φρενάρει.
Μπορεί όμως να γίνει και παγίδα
Γιατί δεν είμαστε φτιαγμένοι να “νικάμε” συνέχεια. Δεν είναι όλα γρήγορες νίκες. Και δεν χρειάζεται κάθε μας κίνηση να καταλήγει με fanfare και κόρνες. Ούτε πρέπει να συγκρίνουμε τη ζωή μας με κάποιον που έγραφε ιστορία πάνω σε άρματα.
Αυτό που μπορούμε όμως να πάρουμε από τον Καίσαρα είναι το εξής: όταν μπορείς να πεις “Ήρθα. Είδα. Νίκησα”, κάν’ το. Αλλά να έχεις πρώτα πράγματι έρθει, δει και παλέψει.
Γιατί αλλιώς, είναι απλώς ένα caption κάτω από ένα story.
Fun fact που δεν περίμενες:
Ο Καίσαρας μίλαγε πάντα για τον εαυτό του στο τρίτο πρόσωπο. Όπως κάνουν μερικοί influencers σήμερα. Μόνο που στον Καίσαρα, λειτουργούσε. Ίσως γιατί πίστευε ότι όταν γράφεις ιστορία, πρέπει να αποστασιοποιείσαι για να την βλέπεις καθαρά.
Σκέψου το αλλιώς:
-
Πόσες φορές ήρθες, αλλά δεν είδες καθαρά;
-
Πόσες φορές είδες, αλλά δεν τόλμησες να δράσεις;
-
Και πόσες φορές νίκησες, αλλά δεν αναγνώρισες καν τη νίκη σου;
Το Veni, Vidi, Vici δεν είναι απλώς φράση. Είναι υπενθύμιση. Ότι μερικές στιγμές στη ζωή, δεν χρειάζονται εξηγήσεις, ούτε δικαιολογίες. Μόνο τόλμη. Κι ένα δυνατό statement, δικό σου.
Γιατί αν είναι να σε θυμούνται, ας είναι για κάτι που έκανες με καθαρή πρόθεση, αληθινή ματιά και γεμάτη καρδιά.
Αλλά…
Ήρθες. Είδες. Διάβασες. Τώρα; Δική σου η κίνηση.
Γιατί μερικές φορές, το μεγαλύτερο πεδίο μάχης… είναι απλώς το να σηκωθείς από τον καναπέ και να πεις “το ‘χω”.
Κι αυτό – χωρίς καμία υπερβολή – είναι το πιο ρωμαϊκό πράγμα που μπορείς να κάνεις σήμερα.
